Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Shoggothey
wolfie
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Shoggothey
wolfie
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ona: Mamy XXI wiek, równouprawnienie płci, a dałam się wkręcić w aranżowane małżeństwo. I to jeszcze z Tobą!
On: A myślisz, że ja jestem z tobą szczęśliwy?
Ona: A nie jesteś? Przecież wszyscy faceci zawsze o mnie rywalizowali .
On: Ale ja nie jestem wszyscy!
Ona: Zauważyłam...
On: O co ci chodzi?
Ona: Po prostu nie jesteś w moim typie.
On: Bo mam mózg w przeciwieństwie do twoich byłych?
Ona: Jesteś podły.
On: To jakaś masakra. Nie wytrzymam z tobą tych 5 lat, po których przejmę spadek.
Ona: A co ci tak we mnie przeszkadza?!
On: Jesteś egoistyczną materialistką!
Ona: Wcale taka nie jestem!
On: Czyżby? To czemu zgodziłaś się na układ z moimi rodzicami?!
.
.
.
Ona: Bo myślałam, że spojrzysz na mnie inaczej niż przez pryzmat wyglądu, że zechcesz dostrzec moją duszę. Ale ty jesteś taki jak wszyscy! Zobaczyłeś mnie tylko i już oceniłeś!
.
.
.
On: Dobra. Chyba oboje źle do tego podeszliśmy. To może spróbujmy jeszcze raz, bez uprzedzeń. Może na początek spróbujmy się lepiej poznać. Może pójdziemy razem do kina, albo do restauracji?
Ona: Wolę kino. Czy ty proponujesz mi randkę?
On: Nazwijmy to  przyjacielskim spotkaniem
Ona: To o 19 w salonie?
On: Mi pasuje
Ona: To dobrze. Idę się wyszykować. 
On: :) 

Ona: Mamy XXI wiek, równouprawnienie płci, a dałam się wkręcić w aranżowane małżeństwo. I to jeszcze z Tobą!
On: A myślisz, że ja jestem z tobą szczęśliwy?
Ona: A nie jesteś? Przecież wszyscy faceci zawsze o mnie rywalizowali .
On: Ale ja nie jestem wszyscy!
Ona: Zauważyłam...
On: O co ci chodzi?
Ona: Po prostu nie jesteś w moim typie.
On: Bo mam mózg w przeciwieństwie do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Ty zadufany w sobie egoisto!
- Matka miłosierdzia się odezwała! Jak śmiesz mi cokolwiek wypominać skoro to twój ojciec potrzebował kasy!
- Bo w życiu tylko Twoja kasa się liczy! Kup sobie ładniejszą i zgrabniejszą żonę - może Ci wtedy dobrze zrobi! - Krzycząc trzasnęła drzwiami.
- Niech to szlak trafi! - Z impetem uderzył w lustro rozbijając je. - Aaaa!!! I widzisz do czego mnie doprowadzasz! Najchętniej bym Cię udusił, Ty zołzo!
- Groźby karalne i możesz mnie cmoknąć! - Wydarła się z sypialni.
Zaległa cisza, którą przerwał szuraniem o ścianę gdy opadał na podłogę, krew powoli spływała po ramieniu rozsiewając swoją słodkawą woń...
Zegar donośnie i powoli odmierzał sekundę za sekundą, błagalnym spojrzeniem wpatrywał się w klamkę, która drgnęła i drzwi się otworzyły. Stanęła jak wryta wpatrując się w sączącą się krew.
- Idioto, martwy mi nie jesteś potrzebny!
- Ciekawe po co?
- Zakochuję się, tylko nie wiem po co, skoro nie chcesz ze mną być?Zerwał się i przyciągnął ją do siebie patrząc głęboko w oczy.
- Serio?
- Serio, serio - szepnęła zmieszana, wpatrując się w nią musnął jej usta, delikatnie jakby się bojąc. Był to pierwszy ich pocałunek od dnia wymuszonego ślubu. Zamknęła oczy i poddała się mu po raz pierwszy odwzajemniając jego pragnienie...

- Ty zadufany w sobie egoisto!
- Matka miłosierdzia się odezwała! Jak śmiesz mi cokolwiek wypominać skoro to twój ojciec potrzebował kasy!
- Bo w życiu tylko Twoja kasa się liczy! Kup sobie ładniejszą i zgrabniejszą żonę - może Ci wtedy dobrze zrobi! - Krzycząc trzasnęła drzwiami.
- Niech to szlak trafi! - Z impetem uderzył w lustro rozbijając je. - Aaaa!!! I widzisz do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Możesz jechać szybciej? Przez ciebie spóźnimy się na koncert naszego ulubionego zespołu.
- Trzeba było tyle czasu się nie szykować. Nie będę teraz pędził jak wariat.
- Ale jesteś beznadziejny!
- Ja? A ty myślisz, że jesteś spełnieniem marzeń?
- Oczywiście. Tak jak ty miałeś być moim. Nie wierzę, że też dałam się w tych czasach zeswatać i to programowi komputerowemu.
- Myślisz, że ja jestem z tego dumny? Ten portal randkowy miał być taki niezawodny. Jego zdaniem mieliśmy 97% zgodności charakterów. Zanim przyszło opamiętanie już byliśmy po ślubie.
- No i co teraz?
- Teraz to dojeżdżamy na miejsce.
- Tylko pamiętaj, że po koncercie mamy zarezerwowany stolik w tej meksykańskiej restauracji.
- Pamiętam. Tylko ty jesz ze mną meksykańskie jedzenie.
- Bo je uwielbiam!
- No tak. W tej kwestii portal się nie pomylił.
- I w kwestii naszego zespołu. Chodź już bo naprawdę się spóźnimy. 

- Możesz jechać szybciej? Przez ciebie spóźnimy się na koncert naszego ulubionego zespołu.
- Trzeba było tyle czasu się nie szykować. Nie będę teraz pędził jak wariat.
- Ale jesteś beznadziejny!
- Ja? A ty myślisz, że jesteś spełnieniem marzeń?
- Oczywiście. Tak jak ty miałeś być moim. Nie wierzę, że też dałam się w tych czasach zeswatać i to programowi komputerowemu.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ona👩: Och, witaj, mój drogi małżonku. Jak miło cię zobaczyć po raz kolejny... 😒

On👨: Cześć, droga żono. Również jestem przepełniony radością... 😐

Ona👩: Wyglądasz dziś tak... uroczo. Czy to nowa odmiana niechęci w twoim spojrzeniu? 😏
On👨: Tak, ćwiczę nową, podoba Ci się? Czy masz już plan na dzisiaj, droga żono? Może zaczniesz od umycia mojego samochodu... i zdecydujesz się przy okazji na kursy gotowania, wiesz, dla dobra naszego jadłospisu. 🚗🍳Ona👩: (z iskrą w oku) Jasne, miły mężu! A może powinieneś wreszcie zarezerwować sobie kilka lekcji tańca, tak na wypadek, gdybyś wpadł na pomysł prowadzenia programu "Tańczące z gwiazdami"? On👨: (z udawanym oburzeniem) Wiedziałem, że nie powinienem cię o nic prosić. Powinienem był ożenić się z pizzą, przynajmniej zawsze dostawałbym to, czego chcę! 🍕😠

Ona👩: Och, witaj, mój drogi małżonku. Jak miło cię zobaczyć po raz kolejny... 😒

On👨: Cześć, droga żono. Również jestem przepełniony radością... 😐

Ona👩: Wyglądasz dziś tak... uroczo. Czy to nowa odmiana niechęci w twoim spojrzeniu? 😏
On👨: Tak, ćwiczę nową, podoba Ci się? Czy masz już plan na dzisiaj, droga żono? Może zaczniesz od umycia mojego samochodu... i zdecydujesz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czas bliżej nieokreślony. 

- Gdybym miał jakąkolwiek możliwość nie zgodziłbym się na ten ślub. - powiedziałem, przerywając niekomfortową ciszę. - Nie żebym miał jakieś zastrzeżenia wobec ciebie, ale po prostu cię nie znam, ty mnie też nie znasz i zawsze uważałem, że ślub powinien wynikać z miłości dwóch ludzi, nie aranżacji. - dodałem i wbiłem wzrok w ziemię
 - Czyli chociaż w tej kwestii możemy się zgodzić. - powiedziała Isabell, siadając na bogato zdobionej kanapie.
- Tak, chyba tak - dodałem szybko. - Wiesz, ja chciałbym ci powiedzieć, żebyś nie czuła się do niczego zobowiązana, ani nic z tych rzeczy, ja po prostu... - przerwałem, próbując znaleźć odpowiednie słowa, które wyraziłby moje odczucia w tej sprawie.
- Rozumiem co masz na myśli. - wtrąciła Isabell, opierając głowę o swoją dłoń. - Nasze rodziny są po prostu chciwe i nie zależy im na nas, tylko na kumulowaniu dóbr materialnych. Są żałośni.
- Czy możemy mówić tak o swoich rodzicach? 
- "Tak"? Czyli jak? - spytała unosząc brew. - Nie mów mi, że nie mam racji, sam widzisz, co się dzieje. Zysk, zysk i jeszcze raz zysk.
- To prawda. - odparłem ściszonym głosem. 

Nastała cisza. Nie był to rodzaj ciszy niekomfortowej, ale i tak postanowiłem ją przerwać.

- Czy jest w życiu ktoś, kogo kochasz? - spytałem, choć sam nie wiedziałem dlaczego.
- Czemu mnie o to pytasz? - spytała lekko zaskoczona.
- Po prostu, jeśli ktoś jest już w twoim życiu, to pomyślałem, że przecież nasz ślub jest z czysto formalnego powodu i tak naprawdę nie powinniśmy wyrzekać się tego, kim jesteśmy, tylko dlatego, że w rękach najbliższych osób staliśmy się narzędziami do szybkiego zarobku.
- Najpierw bronisz naszych rodzin a teraz głosisz mowy, za które niejeden rodzic by cię wydziedziczył - odparła swobodniejszym tonem, uśmiechając się lekko.
- Tak, wiem. Chociaż i tak by się im to nie opłacało. Chyba. - zapatrzyłem się w sufit a następnie skierowałem swój wzrok na Isabell. - Pomysłem po prostu, że dużo nas łączy. Oboje mamy podobne rodziny, zostaliśmy wykorzystani i tak naprawdę się nie znamy. Więc nie chcę, abyśmy skończyli jako wrogowie kłócąc się o wszystko. Moglibyśmy zostać przyjaciółmi. Nie mówię, że od razu, po prostu możemy żyć swoim życiem. Będziemy udawać przez jakiś czas małżeństwo, a kiedy nadejdzie stosowny moment, po prostu wszystko to zerwać i rozejść się w swoje strony. - zawahałem się i dodałem. - oczywiście jeśli tego chcesz. Nie chcę, żeby ktokolwiek z nas czuł się ograniczony. Chcę, żebyś żyła swoim życiem i nie czuła żadnej presji. Ja chcę tego także dla siebie, bo mam już dość robienia wszystkiego, by się "wpasować" na siłę.
- Więc od teraz jesteś moim towarzyszem niedoli. Jeśli zajdzie taka potrzeba, ja będę kryć ciebie, a ty mnie, aby nikt się nie domyślił, co planujemy.
- Oczywiście. - uśmiechnąłem się lekko. - Dziękuję za wyrozumiałość.
- Ja również dziękuję. - odparła poprawiając rękaw. - Już się bałam, że trafię na jakiegoś mężczyznę, który zacznie się rządzić i nie wytrzymam z nim nawet godziny. - westchnęła i lekko się uśmiechnęła.
- A ja się bałem, że trafię na kogoś, kto nie będzie chciał mnie ani trochę zrozumieć.
- Czyli tak naprawdę obawy były takie same, tylko z różnych perspektyw - wstała i skierowała się w moją stronę.
- Tak, chyba tak. - odparłem i również wstałem. Widząc, że wyciąga dłoń w moją stronę, serdecznie ją uścisnąłem na znak zgody pomiędzy nami.
- Od teraz będziemy obmyślać plany przeciwko naszym krewnym. - powiedziała sarkastycznie.
- Plany przeciwko naszym krewnym. - powtórzyłem nostalgicznie. - Chyba wolę określenie; "dyspozycja wolną wolą".
- Dyspozycja wolną wolą - tym razem Isabell powtórzyła moje słowa. - Dyspozycja wolną wolą wbrew woli bliskich. - Na słowo "bliskich" sarkastycznie zmieniła ton.
- Brzmi idealnie. - nadmieniłem.
- Idealny plan przeciwko idealnej ułudzie rzeczywistości. - podsumowała, wpatrując się w widok zza okna. Zrobiłem to samo i razem obserwowaliśmy krajobraz w nadziei na lepszą, spokojniejszą i wolną przyszłości.

Czas bliżej nieokreślony. 

- Gdybym miał jakąkolwiek możliwość nie zgodziłbym się na ten ślub. - powiedziałem, przerywając niekomfortową ciszę. - Nie żebym miał jakieś zastrzeżenia wobec ciebie, ale po prostu cię nie znam, ty mnie też nie znasz i zawsze uważałem, że ślub powinien wynikać z miłości dwóch ludzi, nie aranżacji. - dodałem i wbiłem wzrok w ziemię
 - Czyli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A może go kochałam? A może nienawidziłam? Sama nie potrafiłam nazwać swoich emocji, czułam się zagubiona. Mój mąż nie był przystojny, nie był nawet miły. Miał niewątpliwie jedną zaletę - odpowiednie pochodzenie i nazwisko. Majątek też nie był skąpy. A jednak ożenił się ze mną - młodą szlachcianką, która niewiele o nim wiedziała i miała być płodną.
- O czym myślisz Panie mężu?- zagajenie rozmowy było trudne. Mój mąż nie był typem gawędziarza. Miał w sobie pewien spokój i siłę. 
- O kraju. Interesuje to Panią żonę?- popatrzył na mnie z lekką pogardą, ale i rozbawieniem.
- Jeśli pierwszego dnia podróży poślubnej mojego męża frapuje kraj a nie młoda małżonka niewątpliwie musi być to coś ważnego. Podziel się ze mną tym proszę. - uśmiechnął się lekko czy mi się zdawało? Gdy zaczął opowiadać z jego twarzy bił blask. Mężczyzna ten miał w sobie pewną siłę, powagę i dojrzałość. Jego zaangażowanie udzielało się i mi. Czułam ciepło wewnątrz ciała. Chciałam go dotknąć by poczuć żar bijący z niego. Starałam się słuchać, ale moje myśli krzątały się wokół jego osoby. Kim tak naprawdę był mój mąż?
- Pani żono, słuchasz mnie w ogóle?- popatrzył na mnie wyczekująco.
- Staram się. Przyznam, że słabiej orientuje się w polityce. Ale chcę poznać nasz kraj i zrozumieć co się dzieje. - czy przez chwilę widziałam błysk zainteresowania w jego oku.
-Pani, zapraszam na spacer byśmy mogli spokojnie porozmawiać i poznać się lepiej. - sięgnął po moją dłoń, a ja poczułam jego ciepło. W jego wzroku zobaczyłam zainteresowanie. Może i ja wzbudzam w nim cieplejsze uczucia.   

A może go kochałam? A może nienawidziłam? Sama nie potrafiłam nazwać swoich emocji, czułam się zagubiona. Mój mąż nie był przystojny, nie był nawet miły. Miał niewątpliwie jedną zaletę - odpowiednie pochodzenie i nazwisko. Majątek też nie był skąpy. A jednak ożenił się ze mną - młodą szlachcianką, która niewiele o nim wiedziała i miała być płodną.
- O czym myślisz Panie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cała z nerwów się trzęsę. Jest już po ślubie, czas na przyjęcie, bogate, huczne, a moje serce jest zawieszone w czasoprzestrzeni. Nie tego się spodziewałam. Nie wiedziałam czego mogę się tak na prawdę spodziewać? Wyszłam za mąż za mężczyznę, którego wybrali mi rodzice, wybrali mi go ze względu na swój dług. I co z tego, że jest przystojny? Kiedy nie wiem co ma w środku.
Głęboki oddech i wychodzę z toalety. 
-O jesteś wreszcie - mówi mój luby- dlaczego jesteś tak zestresowana?
 -Dziwisz mi się? Nie wiem za kogo wyszłam za mąż, słyszałam same plotki, ale nie wiem czy są prawdziwe. -mówię szeptem.
-W większości są - a ja zamieram, jakie plotki słyszałam na temat swojego męża? Że swoje długi odbiera bardzo agresywnie, nie ma morałów i nic go nie powstrzyma, wszyscy podejrzewali do naszego ślubu, że jest gejem, bo nigdy nie pokazał się z żadną kobietą, więc skąd ta zmiana? O co tutaj tak na prawdę chodzi?- Ale wszystkiego dowiesz się we własnym czasie, w końcu jesteś moją żoną. A teraz czas na pierwszy taniec, zaufaj mi teraz, ja cię poprowadzę. Mamy jeszcze całe życie na rozmowy. - Spoglądam mu w oczy, boję się, on sam nie wie do końca czego może się spodziewać. Wszakże o mnie też chodziły plotki, kilka lat temu zginął mój narzeczony, ludzie plotkowali, że jestem w ciąży, nie byłam, bo nie staraliśmy się o dziecko. Ale smierc ukochanego przeżyłam bardzo, nie mogłam się pozbierać. Wylądowałam na leczeniu. Dzisiaj czuje się pewniej. Ale i tak boję się tego małżeństwa, nie tak wyglądają małżeństwa w dzisiejszych czasach, to nie jest średniowiecze, a jednak. 
Idę za mężem na salę, światło jest przygaszone, stajemy na środku, bierze mnie w ramiona, widać że w nim też grają emocje. Nie mieliśmy czasu na zapoznanie się przed ślubem.
-Wszystko będzie dobrze-szepcze mi do ucha -Wszakże miłość zawsze wygra. - przechodzą mnie ciary, w tle rozbrzmiewa muzyka, a mój mąż zaczyna prowadzić mnie w tańcu. Czy tak będzie też prowadził w życiu? 

Cała z nerwów się trzęsę. Jest już po ślubie, czas na przyjęcie, bogate, huczne, a moje serce jest zawieszone w czasoprzestrzeni. Nie tego się spodziewałam. Nie wiedziałam czego mogę się tak na prawdę spodziewać? Wyszłam za mąż za mężczyznę, którego wybrali mi rodzice, wybrali mi go ze względu na swój dług. I co z tego, że jest przystojny? Kiedy nie wiem co ma w środku.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- I co teraz? Mnie też zabijesz? - spytała wyzywająco jego żona.  
Jej mąż zacisnął usta, a jego ramiona wyraźnie się spięły.  
- Nikogo nie zabiłem.  
Skłamał.  
- Więc dlaczego tu jestem? Nie wmówisz mi, że twoi rodzice ściągnęli mnie tu, abyśmy żyli długo i szczęśliwie! Nie po tym, co mi zrobili! - krzyknęła. 
- Chcemy cię chronić! - uniósł się.  
- Chronić mnie!? - nie dowierzała — Ten związek chroni tylko twoich rodziców i ich interes! - powoli zaczynała tracić cierpliwość.  
- Więc czemu się zgodziłaś!  Dlaczego podpisałaś ten cholerny dokument! Powiedz to w końcu! I nie udawaj, że nigdy nas nic nie łączyło! Wytłumacz mi to albo odejdź, jeżeli naprawdę myślisz, że cię nie kochałem!  
Niespodziewanie zbliżyli się do siebie. Niemal stykali się nosami, a ich oczy błądziły po twarzach. Kiedyś by się pocałowali. Kiedyś się kochali. Kiedyś... no właśnie. Kiedyś, zanim wszystko się skomplikowało.  
- Kiedyś cię kochałam — wyszeptała — ale to było dawno. 
Zbliżyli się jeszcze bardziej. Jej puls przyspieszył. Nienawidziła siebie za to, jak na nią działał. Mimo tego, ile zła jej wyrządził. Mimo tego, ile minęło czasu.  
- Musimy sobie pomóc — powiedział, łapiąc ją za dłoń — nikt nie może wiedzieć. Musimy sobie wybaczyć — wyszeptał.  
Inaczej pójdziemy siedzieć — tego już nie dodał, ale ona wiedziała. Z chwilą, w której zgodziła się na ten związek, nieważne jak wcześniej była powiązana ze sprawą, teraz była odpowiedzialna.  
- Nienawidzę cię — wyszeptała — i nigdy ci nie wybaczę...  

- I co teraz? Mnie też zabijesz? - spytała wyzywająco jego żona.  
Jej mąż zacisnął usta, a jego ramiona wyraźnie się spięły.  
- Nikogo nie zabiłem.  
Skłamał.  
- Więc dlaczego tu jestem? Nie wmówisz mi, że twoi rodzice ściągnęli mnie tu, abyśmy żyli długo i szczęśliwie! Nie po tym, co mi zrobili! - krzyknęła. 
- Chcemy cię chronić! - uniósł się.  
- Chronić mnie!? - nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej