Maurice Sendak to amerykański pisarz literatury dziecięcej oraz ilustrator żydowskiego pochodzenia. Jego rodzina wywodziła się z Polski. Autor wielu książek dla dzieci. Do większości z nich stworzył także ilustracje. 

Najbardziej znanym jego dziełem jest książka Tam, gdzie żyją dzikie stwory, która doczekała się kilku ekranizacji, w tym tej, jak na razie, ostatniej - Spike Jonze nakręcił w 2009 roku film pod tym samym tytułem. Właśnie za "Tam, gdzie żyją dzikie stwory" Sendak otrzymał w 1963 roku Medal Caldecott, przyznawany najlepszym książkom z obrazkami dla dzieci. W 2008 roku Sandak ogłosił, że jest gejem. Przez 50 lat jego partnerem był amerykański psychoanalityk Eugene Glynn.*

Książka „Tam, gdzie żyją dzikie stwory" została po raz pierwszy w Polsce wydana w 2014 roku nakładem Wydawnictwa Dwie Siostry w przekładzie Jadwigi Jędryas. Od 1963 roku, gdy ukazało się pierwsze wydanie, na całym świecie sprzedano ponad 19 milionów egzemplarzy tej książki.

Pisarz zmarł w 2012 roku. Od tamtej pory trwają prace mające na celu zebranie i uporządkowanie wszystkich jego prac - zarówno ilustracji, jak i tekstów. Kiedy przewodnicząca fundacji imienia Maurice'a Sendaka - Lynn Caponera - przeglądała plik dokumentów trafiła na maszynopis. Gdy mu się przyjrzała okazało się, że jest to powieść, o istnieniu której nie miała pojęcia. 

W jej ręce trafiła książka pt. "Presto and Zesto in Limboland", nad którą Sendak pracował w 1990 roku wraz z Arthurem Yorinksem. Yorinks przyznał w rozmowie z "Publishers Weekly", że po prostu o niej zapomnieli - dlatego nigdy nie została wydana.

Książkę otwiera seria 10 ilustracji, których pierwotnie wcale miało tam nie być. Sendak przygotował je w 1990 roku na potrzeby koncertu Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. Wykonywali wtedy utwór Leoša Janáčka - czeskiego kompozytora - zatytułowany "Rikadla", który był inspirowany czeską rymowanką dla dzieci. Wydawca Sendaka wpadł na pomysł wydania rymowanki wraz z ilustracjami, ale tekst wierszyka był tak nonsensowny i typowy dla języka czeskiego, że jego przekład na angielski był niemożliwy. Pomysł wydania więc zarzucono.

Siedem lat później, gdy ilustracje zostały wykorzystane przy innym koncercie, Sendak i Yorinks spędzili trochę czasu wymyślając historię pasującą do rysunków. Głównych bohaterów nazwali swoimi własnymi przezwiskami - Sendak mówił na Yorkinsa "Presto", a ten na Sendaka "Zesto".

Ta historia czekała ponad 20 lat na wydanie. Będzie to najprawdopodobniej ostatnia książka Maurice'a Sendaka jaka ukaże się na rynku.

źródło: www.atlasobscura.com

* źródło opisu: opracowanie własne użytkownika takisobiejac