Nagrody w konkursie otrzymują:
Paulina
Dominik
Książkowy_Anonim

Gratulujemy!

Nagrody w konkursie otrzymują:
Paulina
Dominik
Książkowy_Anonim

Gratulujemy!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dziękujemy za wszystkie teksty. Laureatów ogłosimy w piątek.

Dziękujemy za wszystkie teksty. Laureatów ogłosimy w piątek.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Święta Bożego Narodzenia…. Kiedyś je kochałam, czułam ten klimat, tak zwaną magię świąt. Teraz mam dziewiętnaście lat i święta zwyczajnie mnie nie cieszą. Dla mnie nie różnią się niczym od innych dni. Może jedynie tym, że na stole pojawiają się tradycyjne potrawy, a w pokoju choinka.
W tym roku było zupełnie inaczej, a wszystko dzięki gościom, którzy pojawili się w moim domu. To dzięki nim na nowo poczułam tę magiczną atmosferę.
Zdziwiłam się, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi. Przecież do Wigilii zasiadam tylko z rodzicami. Okazało się, że to moi znajomi znad Rozlewiska: Gosia i Konrad, Basia i Tomasz, Marysia z Kubą, Paula z dzieciakami i nawet Piernacki. Oj, gwarno się zrobiło i wesoło! Dobrze, że przywieźli ze sobą trochę jedzenia, bo nie wiem, czym bym ich nakarmiła. Był barszcz, pierogi, karp, grzybowa, śledzie, makowiec… Niby tradycyjnie, ale wyjątkowo, bo Basia i Gosia to naprawdę świetne kucharki.
Ale oczywiście to nie koniec niespodzianek. Ledwo moi goście rozsiedli się przy stole, a tu kolejny dzwonek do drzwi. Kogo widzę? Oto mój serdeczny przyjaciel Mały Książe. Wraz z nim przyszedł Lis. Ucieszyłam się niesamowicie. Oni dawno temu sprawili, że zrozumiałam, czym jest przyjaźń i jak ważne jest to uczucie. Zawsze, gdy jestem w ich towarzystwie, sprawiają, że potrafię spojrzeć na świat oczami dziecka. To bardzo pomaga, szczególnie w Wigilię. Przecież dzieci lubią święta, bo czują magię świąt, wierzą w Mikołaja. Dzięki Małemu Księciu i Lisowi znów stałam się dzieckiem.
Gdy kolejny raz otworzyłam drzwi , moim oczom ukazał się Paul Edgecombe, Pan Dzwoneczek i… John Coffey! Doprawdy nie wiem, jak Paul’owiudało się wyprowadzić go z więzienia. Powiedział mi, że chciał, aby John przed śmiercią przeżył wspaniałe święta.
Re święta były wyjątkowe dla mnie i dla moich gości. Nigdy ich nie zapomnę.

Święta Bożego Narodzenia…. Kiedyś je kochałam, czułam ten klimat, tak zwaną magię świąt. Teraz mam dziewiętnaście lat i święta zwyczajnie mnie nie cieszą. Dla mnie nie różnią się niczym od innych dni. Może jedynie tym, że na stole pojawiają się tradycyjne potrawy, a w pokoju choinka.
W tym roku było zupełnie inaczej, a wszystko dzięki gościom, którzy pojawili się w moim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy na  niebie pojawiła się pierwsza gwiazdka, do chatki Bilba zaczęli przybywać goście. Z kominka wypadł prof. Dumbledore z pełnym workiem słodyczy. Frodo zdążył już zamieść z salonu kiedy do drzwi zaczęli pukać goście. Pierwszym z nich był Gandalf Szary, który jak zawsze musiał się schylić przechodząc przez drzwi. Zanim weszła dwójka krasnoludów: Dwalin i Balin, którzy powiesili swoje płaszcze i udali się do jadalni. Kolejny przybył Legolas. Swój łuk zostawił  w małym przedsionku. Chociaż kolacja miała się już zacząć, to wszyscy siedzieliśmy w salonie gaworząc i śmiejąc się. Tylko Bilbo biegał cały zdenerwowany robiąc ostatnie poprawki. Biedak był tak gościnny, że bał się iż coś nie wyjdzie. Wreszcie do drzwi zapukał ostatni gość. Frodo pobiegł mu otworzyć i zaraz wkroczył do salonu Ned Stark. Po jego przywiatniu, weszliśmy do jadalni. Wszyscy zachwycali się choinką, którą sama ubierałam(przybyłam do Shire kilka dni wcześniej, aby pomóc Bilbowi w przygotowaniach). Zajęliśmy miejsca i zaczęliśmy jeść. Na stole było dużo przysmaków:  pieczone kurczęta i pomidory, gulasz wieprzowy z sałatą, paszteciki mięsne,  placki, ciasta,  nad wszystkim górował jednak pieczony indyk. Do popcia było czerwone wino. Po posiłku, który był naprawde pyszny, wszyscy udali się po podarki dla pana domu. Ned podarował stalową zastawę stołową(na Północy bardzo cenią ten surowciec), Dumbledore przyniósł dużo słodyczy(czekoladowe żaby, fasolki wszystkich smaków, ciasteczka od prof. McGonagall,  która nie mogła pojawić się na tej Wigili), Legolas dał gospodarzowi łuk i strzały,  Gandalf podarował mu trochę fajerwerków( na Sylwestra), Krasnoludy dały mu biżuterię ze szczerego złota,  a ja przyniosłam Bilbowi zwoje pergaminu, pióra i zapasy atramentu(żeby nie zabrakło mu podczas pisania powieści). Po wręczeniu prezentów  usiedliśmy w salonie, aby napić się hetbatki. Dwalin i Balin śpiewali kolędy, Dumbledore gawędził ze swoim dawnym druhem- Gandalfem, Ned i Legolas z przejęciem mówili o polowaniu na białego jelenia, Bilbo puszczał kółka z dymiącej fajki, a ja i Frodo graliśmy w szachy. Około północy wspólnie zaśpiewaliśmy trzy kolędy i rozeszliśmy się do domów.

Gdy na  niebie pojawiła się pierwsza gwiazdka, do chatki Bilba zaczęli przybywać goście. Z kominka wypadł prof. Dumbledore z pełnym workiem słodyczy. Frodo zdążył już zamieść z salonu kiedy do drzwi zaczęli pukać goście. Pierwszym z nich był Gandalf Szary, który jak zawsze musiał się schylić przechodząc przez drzwi. Zanim weszła dwójka krasnoludów: Dwalin i Balin, którzy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-„Sam Pan wie, że od marzeń wszystko się zaczyna. […] Prawda?”–Wiedział, że go cytuję.
-Napisałem to, więc muszę się także z tym zgadzać, ale to nadal nie jest odpowiedź na moje pytanie.
-Ależ owszem! –Przerwałam mu. –Spotkaliśmy się tutaj dzięki magii świąt Bożego Narodzenia, to przecież idealny czas na spełnianie marzeń. –Chyba go przekonałam.
-I właśnie mnie Pani wybrała… -dałabym przysiąc, że mała łza zatańczyła w jego oku.
-Jeśli mam być szczera to trochę bałam się tego spotkania. Obawiałam się, że te słowa z książek okażą się obłudą, że wcale tak nie jest, że pan taki nie jest… -Słowa wypływały ze mnie, wierzyłam, że wraz z nimi ucieknie strach. –Pan nie wie ile to dla mnie znaczy. Czytając pańskie słowa zaczęłam patrzeć na siebie i na świat z innej perspektywy. Pan mnie odmienił. –Westchnęłam. -Boże, co za banał. Przepraszam.
-Niech pani nie przeprasza. To niezwykłe ile emocji ma pani w sobie, ale już spokojnie. Przecież spotkaliśmy się tutaj, aby uczcić jedno z najpiękniejszych świąt, prawda?
-Tak, przep… prawda! –Ożywiłam się. –Wiem, jak bardzo ceni pan polską kuchnię, więc specjalnie przygotowałam tradycyjne potrawy. Jest barszczyk, są pierogi, karp też oczywiście się znalazł. Książkowa Wigilia! –Widziałam w jego oczach, że zrobiło to na nim wrażenie. Westchnął.
-Pani jest dla mnie za dobra. Nie wiem czym sobie na to zasłużyłem. Jednak Frankfurt nad Menem to nie to samo co Polska. Choćbym się starał, narodowej Wigilii nie przeżyję za granicą. Dziękuję za to wszystko. Brakowało mi tego… -Z całej siły próbowałam się nie rozpłakać. Jak to jest, że każde jego słowo wywołuje we mnie tyle emocji?
-Może to dziwne, ale czuję się jakbym doskonale pana znała, jakby był pan ze mną przez całe życie. Pan swoimi słowami ukształtował moje serce, zostawił pan w nim ślad. Teraz ja pragnę go zostawić w pańskich wspomnieniach. –Podeszłam do małej choinki, która stała w kącie.-Proszę, to dla pana. –Wyraźnie zaskoczony wziął opakowanie do ręki i powoli otwierał. A później wzruszony powiedział:
-Nie trzeba było, ta Wigilia i tak jest spełnieniem moich marzeń. Już za dużo pani zrobiła. Nie spodziewałem się, nie mam dla pani żadnego podarunku. Tak mi wstyd, przepraszam.
-Pańska obecność mi wystarczy.
To była prawda, odmienił moje życie. Dzięki niemu przeżyłam też najpiękniejszą Wigilię i uwierzyłam w moc marzeń… Zadowolony siedział przyglądając się prezentowi, który dostał – kalendarzowi z grawerem:
„Januszowi Leonowi Wiśniewskiemu.
Od serca.
W Wigilię.
M.”

-„Sam Pan wie, że od marzeń wszystko się zaczyna. […] Prawda?”–Wiedział, że go cytuję.
-Napisałem to, więc muszę się także z tym zgadzać, ale to nadal nie jest odpowiedź na moje pytanie.
-Ależ owszem! –Przerwałam mu. –Spotkaliśmy się tutaj dzięki magii świąt Bożego Narodzenia, to przecież idealny czas na spełnianie marzeń. –Chyba go przekonałam.
-I właśnie mnie Pani...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Złodziejka Książek spóźniła się w tym roku na Wigilię. Jako główny zaopatrzeniowiec prezentów dla naszej bandy była najbardziej wyczekiwanym gościem tego wieczoru. Już myśleliśmy, że gdzieś po drodze zamarzła na mrozie, co nie było znowu takie nieprawdopodobne, biorąc pod uwagę jak w zeszłym roku skończyła Dziewczynka z Zapałkami… Jedni martwili się o Złodziejkę, drudzy o prezenty, których status nadal był niepewny. Kiedy wszyscy sprzeczali się czy zaczynać bez niej czy nie, smoki Daenerys podpaliły stół z jedzeniem i zjadły wszystko co mieliśmy przygotowane. Kiedy Zeus zorientował się co się stało, tak się wściekł, że z trójzębu zaczęły strzelać mu w sposób niekontrolowany pioruny we wszystkie strony. Jeden trafił prosto w gniazdko elektryczne, co spowodowało awarię prądu w całej dzielnicy. Siedzieliśmy więc w ciemności, bez jedzenia i bez prezentów. Właśnie wtedy Wędrowycz dla rozładowania napięcia nalał każdemu po szklanicy swojego samogonu. Dziedziczki spiły się pierwsze. Krzyczały coś o kamieniu filozoficznym i meteorytach, ale kto tam szlachcianki zrozumie… Achaja walczyła dzielnie (w końcu jest zaprawiona w boju) i na początku w tempie nie ustępowała nawet Semenowi. W rogu pokoju siedział Staszek i chlipał, że Hela go nie pokochała, a komiczny glut Skrat go wykiwał gadającą łasicą. Najdłużej trzeźwość zachował Drakkainen, chociaż, mimo że całkiem logicznie, to gadał do widzianej tylko przez niego latającej wróżki. Czyżby w bimbrze Jakuba była domieszka tujonu? Patrząc na ten obraz nędzy i rozpaczy, Baggins i Potter użyli swoich magicznych atrybutów zapewniających im niewidzialność i zmyli się niespostrzeżenie do Nowego Wspaniałego Świata, zrekompensować sobie dzisiejszy dzień somą. W międzyczasie pijana Ania całowała namiętnie Gilberta, co Lalka uznała za ostateczny dowód tezy, iż nie powinno się wpuszczać plebsu z prowincji na salony. Natomiast Mały Książę próbował poderwać Kangurzycę, ale zniechęcił się na wieść, że ma dziecko z poprzedniego związku. Zagadał więc do Zosi, ale ona była już zaręczona z Tadeuszem. Zawiedziony tymi niepowodzeniami, nagle zakochał się w Róży, czym dowiódł, że Wędrowycz oprócz tujonu dodał do bimbru też jakiś afrodyzjak. A ja? Obserwowałam w półmroku swoich gości i zapisywałam te wszystkie wydarzenia w znalezionym przed chwilą Pamiętniku Księżniczki (ale sądząc po kilku wpisach, autorka jest raczej nowojorską nastolatką). Miałam bowiem przeczucie, że jestem świadkiem ważnych i przełomowych chwil w życiu moich znajomych.

Złodziejka Książek spóźniła się w tym roku na Wigilię. Jako główny zaopatrzeniowiec prezentów dla naszej bandy była najbardziej wyczekiwanym gościem tego wieczoru. Już myśleliśmy, że gdzieś po drodze zamarzła na mrozie, co nie było znowu takie nieprawdopodobne, biorąc pod uwagę jak w zeszłym roku skończyła Dziewczynka z Zapałkami… Jedni martwili się o Złodziejkę, drudzy o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój dom wypełnia aromat magdalenki, migdałów z ,,Miłości...” Marqueza, upstrzonej w kolorowych bombkach i światełkach choinki (niestety, rozdarta sosna, pod którą siedział Judym, była już zajęta) i zapach książek – starych i nowych, droższych i tańszych, już dawno przeczytanych i tych dziewiczych, jeszcze nietkniętych. Wokół taka cisza i spokój.
Wszyscy znajdują się w pokoju obok. Prezenty rozdane, rozmowy wciąż brzmią żywo jak skry ogniska w domowym kominku. Swojsko i miło. Świątecznie. Ale ja przez chwilę chcę być sama.
Stoję w kuchni i wpatruję się w niewielką bombkę zawieszoną na niziutkiej, sztucznej choince. Przedstawia złoty domek. W dzieciństwie wyobrażałam sobie, że mieszkają w nim dobre skrzaty, które wychodzą z niego tylko o północy. I tylko w Wigilię. Przecieram oczy. Niemożliwe, wydawało mi się. A jednak. W okienku pali się światło, ktoś z niego wygląda.
Po chwili jak za pomocą magicznego zaklęcia wyłaniają się z niego moje ukochane postacie: Mama, Tatuś, Muminek, Mała Mi, Ryjek, Paszczak, Włóczykij, Filifionka. Stoję z niemądrze rozdziawionymi ustami.
- Ależ, droga pani, czemu tu się dziwić? - mówi łagodnie Mama Muminka. - Jest Wigilia, to normalne, że zdarzają się cuda.
- Powinno być nas więcej – krzyczy naburmuszony Muminek. - Wtedy będą prawdziwe święta!
- Głupi jesteś, czy co? Więcej postaci, mniej wigilijnego jedzenia, pomyśl trochę, to nie boli! – piszczy złośliwy głosik.
- Mi! - wrzeszczymy wszyscy oburzeni.
- Tylko kogo by tu zaprosić? - zamyśla się Tatuś.
- Wszystkich, którzy zwykle czują się samotni – wtrąca Filifionka.
- Samotność jest piękna - szepnął Włóczykij.
- Nie każdy tak ją ocenia, jest też zła samotność, a takiej nie chcemy – zauważa mądrze Mamusia.
- Więc kogo? - pytam.
- Od nas na pewno Bukę, Homka i Piżmowca – decyduje Mamusia.
Przez dłuższy czas zastanawiamy się, kto na kartach książek czuje się szczególnie samotnie. Niebawem z domku zaczęły się wyłaniać postacie. Jako pierwsi oczywiście Buka, Homek i Piżmowiec. A po nich? Raskolnikow, Dziewczynka z zapałkami, Zenek, Róża-cudzoziemka, Izydor z ,,Prawieku...”, Tom Riddle, Mały Książę, subiekt Rzecki, Anna Karenina, ksiądz Robak i wielu innych. Na końcu pojawia się Norwid.
- A pan co tu robi? - pytamy wszyscy. - Przecież nie jest pan postacią z książki.
- Jestem częścią każdego z moich wierszy. Twórcy też są samotni. Ja całe życie czułem się przeraźliwie samotny, dajcie mi się ogrzać w waszym cieple.
Został. Takich literackich, niesamotnych świąt życzę wszystkim :)

Mój dom wypełnia aromat magdalenki, migdałów z ,,Miłości...” Marqueza, upstrzonej w kolorowych bombkach i światełkach choinki (niestety, rozdarta sosna, pod którą siedział Judym, była już zajęta) i zapach książek – starych i nowych, droższych i tańszych, już dawno przeczytanych i tych dziewiczych, jeszcze nietkniętych. Wokół taka cisza i spokój.
Wszyscy znajdują się w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ten dzień zawsze był dla mnie męczarnią. Opowieści, zrzędzenie ciotek...W tym roku będzie zupełnie inaczej!Godzina 17:00.Otwieram drzwi i przytulam Perce'go Jacksona.Znam go przecież od dawna.To mu zawdzięczam to kim teraz jestem -molem książkowym.Wspominając wszystkie nasze przygody ledwo słyszymy pukanie do drzwi. Oto jest! Piękne, złote włosy, a na nich lśniące płatki śniegu, a obok moja rudowłosa przyjaciółka. Jace i Clary siadają do stołu.Przez ich koszule przebijają runy, głównie iratze.Pytam o Simona i Isabelle, ale nie zdążyli dokończyć, bo rozległ się dzwonek do drzwi.Godzina 17:30. Wpuszczam gości do domu i witam ich z uśmiechem! Gwendolyn, Will, James, Numer 21 i goście specjalni:Stephen King, Cassandra Clare, J.K Rowling.Każdy położył prezent pod choinką.Ja podaję do stołu dość przyziemne dania. Barszcz, pierogi, łosoś.Nic ich nie zastąpi.Przychodzi czas dzielenia się opłatkiem. Czuję, że po raz pierwszy otrzymuję szczere życzenia. -Chcę, żebyś nadal nam towarzyszyła. W nowym roku powinnaś poznać więcej osób takich jak my.- Mówiła Clary -Wiesz już, jak przeżyć swoje życie wielokrotnie, nie zmarnuj tego- wyszeptał Will-"Co do mnie, to najgorętszym moim pragnieniem jest móc zapomnieć, że należę do tego świata. Świat nie ma dla mnie nic dobrego z wyjątkiem wina ani ja nie mam dla niego nic dobrego!"-zacytował z uśmiechem wypowiedź Sidney'a Cartona, bohatera swojej ulubionej powieści. Później doradzałam w jakich czasach umieścić nową postać Kinga. Zadawałam setki pytań J.K Rowling, na które nie znalazłam odpowiedzi w historii Harrego Pottera.Rozmowy przerywa dzwonek do drzwi. -To kosmici!-Krzyczy Numer21 -Czy to osoba dla której zawsze przygotowujemy pusty talerz?-Pyta Cassandra -Nie otwieraj, to nakrycie powinno być puste!- Powiedział żartobliwie Jace. W oknie widzę małego chłopca. Poznaję go i czuję żal, że o nim zapomniałam.W ręce trzyma 11 róż. Uśmiecha się do mnie i podaje mi jeden kwiat. -Mogę wejść? W święta nikt nie powinien być sam, a ja czuję pustkę wśród baobabów.-Od razu zaprosiłam go do salonu.Przywitał się z wszystkimi i każdemu podarował różę.Czas płynął błyskawicznie.Nawet w snach nie marzyłam o tylu godzinach spędzonych z moimi bohaterami.Godzina 22:00. Otwieram drzwi po raz ostatni.Znowu im mówie jak wiele dla mnie znaczą. Muszę zamknąć drzwi. Tak jak w lekturze, przewracamy strony wiedząc, że w końcu trafimy na ostatnią kartkę i będziemy musieli zakończyć historię.To spotkanie zostanie tylko w moich wspomnieniach.Zamykam drzwi.

Ten dzień zawsze był dla mnie męczarnią. Opowieści, zrzędzenie ciotek...W tym roku będzie zupełnie inaczej!Godzina 17:00.Otwieram drzwi i przytulam Perce'go Jacksona.Znam go przecież od dawna.To mu zawdzięczam to kim teraz jestem -molem książkowym.Wspominając wszystkie nasze przygody ledwo słyszymy pukanie do drzwi. Oto jest! Piękne, złote włosy, a na nich lśniące płatki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W tym roku gwiazdka była bardzo nietypowa. A to za sprawą gości którzy się na niej znaleźli. Owi goście znani przede wszystkim z tego, że zawsze chodzą własnymi drogami, trafili za mój stół.

Tego dnia pojawiły się u mnie wszystkie najznamienitsze koty z literatury. Był u mnie Behemot, Kot w Butach, Kot z Cheshire, Filemon, Bonifacy, Pan Poper oraz wielu, wielu innych przedstawicieli tego szlachetnego gatunku.

Usługiwały nam myszy do jedzenia podając głównie same siebie. A my piliśmy z filiżanek coś co ewidentnie nie było herbatą. Graliśmy w pokera stawiając na szali własne życia i losy świata - a zwycięzca dostawał w prezencie wszystko.

W tym roku gwiazdka była bardzo nietypowa. A to za sprawą gości którzy się na niej znaleźli. Owi goście znani przede wszystkim z tego, że zawsze chodzą własnymi drogami, trafili za mój stół.

Tego dnia pojawiły się u mnie wszystkie najznamienitsze koty z literatury. Był u mnie Behemot, Kot w Butach, Kot z Cheshire, Filemon, Bonifacy, Pan Poper oraz wielu, wielu innych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mały płomyczek wesoło pyrga pod nadstawem bimbru. Jakub Wędrowycz w czerwonej czapce już napełnia kolejne musztardówki. Śpieszy się, bo szaszłyki już dochodzą. Daimon Frey, wielki Anioł Zagłady przyniósł ze sobą najlepszą trawę z Fatimy, gdyż dobrego nastroju nigdy za mało. Lucyfer zwany Lampką wykazał się dobrym sercem i z ostatniego kręgu Piekła skołował zespół ponętnych diablic i sukkubów. "Lulajże Jezuniu" jeszcze nigdy nie brzmiało tak kusząco. Ach, zacny jest ten wieczór. Po choinkę do lasu nikt się nie wybrał, gdyż drzewa też czują, więc Loki, zacny Kłamca stworzył uroczą iluzję przystrojonego drzewka. O zimne przekąski zadbał Artem, który przyniósł z Metra egzotyczne smakołyki i grzybową herbatę. Bigosik za to jest dziełem Inkwizytora Mordimera, który przepis na niego uzyskał w drodze tortur nad pewnym kucharzem. Dreszcz z kebabem w ręce zadbał za to o oprawę wizualną, więc radosną biesiadę rozświetlały pokazy pirotechniczne w rytm rocka. Chłopcy zmówili się i wystrugania dla Achai piękny tron obity pluszem aby nie zmarzła w goły tyłek. W końcu pomnik już ma. Najbardziej popularną zabawą tego wieczoru było "mnie nie oszukasz" zorganizowana przez Matkę Spowiedniczkę. Jako, że każdego zmuszała do prawdy, radości było co nie miara, gdy np. okazało się, że zwinność i gibkość Legolasa jest zasługą noszonych przez niego stringów, które nie krępują ruchów. Dobry humor udzielił się nawet kapitanowi Reinchardtowi, który ustawiał metalową protezę połowy swej twarzy w taki sposób, aby lampki pięknie się w niej odbijały. Jako, że cenił on domową atmosferę, przyrządził prawdziwie niemieckie "wursty". Nie, Wiedźmina nie zabrakło, ale korzystał z okazji i spędził ten czas w alkowie z Yennefer i Triss. Na raz! Dzieci z Bullerbyn ulepili na dworze wielkiego bałwana, któremu Pipi naciągnęła na głowę pończochy. Spodobało się to bardzo Małemu Księciu, który bardzo chciał zaadoptować nowego przyjaciela. Behemot unikał chłopczyka, gdyż musiał pilnować Małgorzaty, aby nie Piła wódki, a czysty spirytus! Chciał trochę podgrzać atmosferę i przywołał wielkiego Przedwiecznego, Cthulhu, ale okazało się, że świąteczny nastrój udzielił się i jemu, więc świat jest bezpieczny. Za to nie udało mu się ulic Śmierci, która kocha miziać koty. A gdy wybiła północ Gandalf puścił fajerwerki po czym przyszedł Sandman i ululał wszystkich do snu. Pies spóźniony, ale jechał koleją więc mu wybaczymy.

Mały płomyczek wesoło pyrga pod nadstawem bimbru. Jakub Wędrowycz w czerwonej czapce już napełnia kolejne musztardówki. Śpieszy się, bo szaszłyki już dochodzą. Daimon Frey, wielki Anioł Zagłady przyniósł ze sobą najlepszą trawę z Fatimy, gdyż dobrego nastroju nigdy za mało. Lucyfer zwany Lampką wykazał się dobrym sercem i z ostatniego kręgu Piekła skołował zespół ponętnych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej