Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie podchodziłam ze zbyt wielkim zapałem do książek serwowanych przez polskie szkolnictwo, jednak przed samą maturą postanowiłam nadrobić kilka pozycji, które według mnie mogły znaleźć się w tegorocznym arkuszu. Tsss... intuicja. Na pierwszy ogień poszła właśnie 'Dżuma', przyciągnęła egzotyczna choroba, a ja już zacierałam ręce na realistyczne opisy śmiercionośnej choroby piętnującej algierski Oran. Nic z tego. Jest po powieść ponadczasowa, parabola. Dżuma niejedno ma tutaj znaczenie, co pozwala spojrzeć na zadżumione mury miasta z różnych perspektyw zła. Choroba, nieoczekiwany kataklizm, wojna, czy najczystsze zło istniejące od zawsze w człowieku. Na tle choroby nakreślono bohaterów i to jak każdy z nich radzi sobie w nowej sytuacji, zmieniają się priorytety, zmienia się miasto. Doktor Bernard Rieux uparcie walczy z dżumą mimo świadomości nieuchronnej przegranej jest jak mityczny Syzyf, wtóruje mu Jean Tarrou organizujący grupy sanitariuszy, a paryski dziennikarz Raymond Rambert cechujący się egoizmem, przechodzi wraz z rozwojem choroby metamorfozę.
To pierwsza lektura, którą w liceum przeczyta...pożarłam w całości, a jestem pewna, że nieraz jeszcze do niej wrócę.

Nigdy nie podchodziłam ze zbyt wielkim zapałem do książek serwowanych przez polskie szkolnictwo, jednak przed samą maturą postanowiłam nadrobić kilka pozycji, które według mnie mogły znaleźć się w tegorocznym arkuszu. Tsss... intuicja. Na pierwszy ogień poszła właśnie 'Dżuma', przyciągnęła egzotyczna choroba, a ja już zacierałam ręce na realistyczne opisy śmiercionośnej...

Przysiadałam do tej książki dwa razy. W 2009, kiedy nie zdążyłam nawet wgłębić się w pierwszą stronę, a czas oddania książki jak na złość zbliżał się zbyt szybko. Zabrałam ją do domu kolejny już raz rok później. Klamka zapadła, nie oddam - dopóki nie przeczytam. Co zastałam wewnątrz ciągu pamukowych zdań, wyrazów, liter? Przeplatające się nawzajem piękno, radość, brzydotę i smutek na tle hüzün czyli przygnębienia. Przyznam szczerze, że pierwsze rozdziały były dla mnie katorgą. Natłok informacji sprawił, że wciąż miałam nieodparte wrażenie, że są zamieszczone tylko po to by dodać kilkanaście stron do i tak obszernej już książki. Początkowo nie mogłam skupić się na mieście, pro-europejski, lecz orientalny Stambuł. Czarno białe fotografie zamieszczone w książce, tak doskonale opisywały go bez słów. (Fotografie są naprawdę fantastyczne!) Zaczęło mi się podobać w połowie książki, wciągnęło mnie na dobre w połowie w której Orhan postanowił podejść do książki bardziej osobiście, emocjonalnie. Wlewał serce przez tusz. Stosunki rodzinne i stosunki inne. Jak dobrze, że nie dałam się zwieść pierwszym ołowianym stronom. Żaden z tego zwykły przewodnik po mieście. Zaopatrzcie się w cierpliwość, palce lizać!

Przysiadałam do tej książki dwa razy. W 2009, kiedy nie zdążyłam nawet wgłębić się w pierwszą stronę, a czas oddania książki jak na złość zbliżał się zbyt szybko. Zabrałam ją do domu kolejny już raz rok później. Klamka zapadła, nie oddam - dopóki nie przeczytam. Co zastałam wewnątrz ciągu pamukowych zdań, wyrazów, liter? Przeplatające się nawzajem piękno, radość, brzydotę...

"W każdym człowieku powinno być coś, o czym wie tylko on sam. Człowiek bez choćby jednej tajemnicy jest jak orzech, z którego po rozłupaniu zostanie sama skorupa. Ludzie zbyt często dbają tylko o skorupę."

W lutym 2010 roku sięgnęłam po książkę Doroty Terakowskiej, która już kilka miesięcy przed przykuła moją uwagę. Wcześniej jednak nie czułam się jako szesnastolatka na siłach żeby przez nią przebrnąć. Cieszę się, że poczekałam pomimo tego, ze nie do końca lubuję w książkach o takiej tematyce. Może też stąd ta niska w porównaniu do średniej ocena?

Adam i Ewa to idealne małżeństwo dokładające wszelkich starań do perfekcji. Z idealnym życiem i idealnymi planami. Idylla ta zostaje jednak przerwana kiedy to na świat przychodzi upragnione i oczywiście planowane dziecko. Ich świat rozsypał się na miliony drobnych kawałków. Nie dostali tego co sobie wymarzyli, dziecko odbiegało od idealności, nie pasowało do ich układanki. Dziewczynka z zespołem Downa zrujnowała cudowny plan.

Pomimo sprzeciwu męża, Ewa postanawia sprostać wyzwaniu i podejmuje decyzję o wychowaniu Myszki bez żadnego wsparcia. Adam chociaż nie zostawia żony oddala się od rodziny, próbuje dowieść po czyjej stronie leży wina za dodatkowy chromosom. Jego życie toczy się osobnym torem, szargają nim rozbieżne emocje, czuje sympatię, a zarazem obrzydzenie do dziewczynki. Doszukuje się głębi jej duszy i obserwuje jej osiągnięcia z ukrycia.

Historię ubarwiają wizyty Myszki na zagraconym strychu, które wprowadzają do książki baśniowy element i pokazują bogate wnętrze małego 'muminka'.
Mimo ciężkiego tematu, książka jest pisana lekkim stylem i czyta się ją bardzo szybko. Przez cały czas towarzyszyło mi pytanie "A co ja bym zrobiła?" Czy starczyłoby mi na tyle odwagi i miłości by zmierzyć się z tą sytuacją, a może uciekałabym od problemu jak Adam?

"W każdym człowieku powinno być coś, o czym wie tylko on sam. Człowiek bez choćby jednej tajemnicy jest jak orzech, z którego po rozłupaniu zostanie sama skorupa. Ludzie zbyt często dbają tylko o skorupę."

W lutym 2010 roku sięgnęłam po książkę Doroty Terakowskiej, która już kilka miesięcy przed przykuła moją uwagę. Wcześniej jednak nie czułam się jako szesnastolatka na...