Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobra kontynuacja, ale nie wciągnęła mnie aż tak, jak poprzednia część. Końcowa akcja wydarzyła się jakoś za szybko, mimo to oczywiście przeczytam ostatni tom.

Dobra kontynuacja, ale nie wciągnęła mnie aż tak, jak poprzednia część. Końcowa akcja wydarzyła się jakoś za szybko, mimo to oczywiście przeczytam ostatni tom.

Wspaniała kontynuacja Kronik Wardstone! Mimo, iż dla mnie minęło sześć lat od głównej historii, fabuła i bohaterowie pozostali żywi w mojej pamięci. Powrót do świata przedstawionego przez Pana Delaney’a to czysta przyjemność.
W „Nowym Mroku” świetne jest to, że mamy tu trochę mroczniejsze momenty i tytułowy nowy mrok. Czasy się zmieniają i Thomas, choć z lekkim bólem, próbuje iść również na przód, bo stare zasady przestają działać. Ponowne połączenie sił z Grimalkin, podróże i bitwy wciągnęły mnie do tego stopnia, że wyszłam z czytelniczego zastoju. Jestem mega ciekawa kontynuacji.

Wspaniała kontynuacja Kronik Wardstone! Mimo, iż dla mnie minęło sześć lat od głównej historii, fabuła i bohaterowie pozostali żywi w mojej pamięci. Powrót do świata przedstawionego przez Pana Delaney’a to czysta przyjemność.
W „Nowym Mroku” świetne jest to, że mamy tu trochę mroczniejsze momenty i tytułowy nowy mrok. Czasy się zmieniają i Thomas, choć z lekkim bólem,...

Kolejny tom przygód Toma, Alice oraz stracharza. Następna część - równie emocjonująca, mroczna i ciekawa jak poprzednie książki.
W tej części poznajemy więcej fantastycznego świata Toma, w jakim żyje. Jesteśmy na wyspie Mona, w której każdy mieszkaniec jest niegościnny i okropny dla nowo przybyłych.
W "Koszmarze stracharza" mamy wiele ucieczek, walk na śmierć i życie, zgonów oraz lochów, w których czai się wiele złych, ale i również dobrych stworów.

Bardzo mi się podobała - w ogóle każda książka z tej serii ma w sobie coś nowego, oryginalnego, niepowtarzającego się - no, może poza powielaniem się niebezpieczeństw i kłopotów Toma, ale to coo;] Da sobie radę, mając przy boku Johna i Alice ;)

Kolejny tom przygód Toma, Alice oraz stracharza. Następna część - równie emocjonująca, mroczna i ciekawa jak poprzednie książki.
W tej części poznajemy więcej fantastycznego świata Toma, w jakim żyje. Jesteśmy na wyspie Mona, w której każdy mieszkaniec jest niegościnny i okropny dla nowo przybyłych.
W "Koszmarze stracharza" mamy wiele ucieczek, walk na śmierć i życie,...

No i nastąpił finał przygód Thomasa Wardstone. Trochę przykro, ale zakończenie jest naprawdę dobrze napisane, chociaż dość smutne; myślałam, że pewne sprawy się naprostują, a tu taka okrutna rzeczywista prawda.
Ostateczna bitwa pod Kamieniem Strażniczym była brutalna, napięta i zaskakująca.
Szczerze, bardzo miło spędziłam czas przy tej trzynastotomowej serii i jestem stuprocentowo pewna, że kiedyś ją przeczytam znów, bo przygody, jakie Tom miał przez te wszystkie lata, są warte odświeżenia.

No i nastąpił finał przygód Thomasa Wardstone. Trochę przykro, ale zakończenie jest naprawdę dobrze napisane, chociaż dość smutne; myślałam, że pewne sprawy się naprostują, a tu taka okrutna rzeczywista prawda.
Ostateczna bitwa pod Kamieniem Strażniczym była brutalna, napięta i zaskakująca.
Szczerze, bardzo miło spędziłam czas przy tej trzynastotomowej serii i jestem...

"Wijec" to ciekawa i pełna przygód historia o odważnym i uczciwym magu haizdan, który, co według mnie najfajniejsze, nie jest wcale człowiekiem. Kobalosi chodzą na dwóch nogach, mają ręce jak u ludzi, lecz ich ciało pokryte jest sierścią, a ich głowa przypomina wilczą lub lisią. I piją krew.

W 11 tomie Kronik Wardstone poznajemy nowe postacie, lecz spotykamy również starych znajomych, przez co nie jest zbyt obco. Historia pełna niebezpieczeństw, dużej ilości krwi oraz walk na śmierć i życie, do których zmuszony jest Wijec.

Tytułowa postać stała się jedną z moich ulubionych bohaterów Kronik, zaraz po Tomie Wardzie :) Ocena 10/10

"Wijec" to ciekawa i pełna przygód historia o odważnym i uczciwym magu haizdan, który, co według mnie najfajniejsze, nie jest wcale człowiekiem. Kobalosi chodzą na dwóch nogach, mają ręce jak u ludzi, lecz ich ciało pokryte jest sierścią, a ich głowa przypomina wilczą lub lisią. I piją krew.

W 11 tomie Kronik Wardstone poznajemy nowe postacie, lecz spotykamy również...

Myślałam, że czytanie z punktu widzenia Grimalkin będzie ciekawe i fajne, ale lepiej jest ją znać z perspektywy Toma, czyli jako tajemniczą i okrutną zabójczynię ze spiłowanymi zębami jak u rekina.

Trochę męczyłam tę książkę, choć momentami była interesująca. Oby pan Delaney już nie mącił tak w Kronikach Wardstone i niech już pisze o Tomie, a nie o pobocznych bohaterach.

Myślałam, że czytanie z punktu widzenia Grimalkin będzie ciekawe i fajne, ale lepiej jest ją znać z perspektywy Toma, czyli jako tajemniczą i okrutną zabójczynię ze spiłowanymi zębami jak u rekina.

Trochę męczyłam tę książkę, choć momentami była interesująca. Oby pan Delaney już nie mącił tak w Kronikach Wardstone i niech już pisze o Tomie, a nie o pobocznych bohaterach.

Ta część jakoś mniej mi się podobała od poprzednich. Chyba dlatego, że Tom wyjechał do Grecji i dlatego, że wszystko się działo tak na szybko. We wcześniejszych tomach było wolno, spokojnie rozwijała się akcja. A tu było tak na siłę jakby pisane.

Ta część jakoś mniej mi się podobała od poprzednich. Chyba dlatego, że Tom wyjechał do Grecji i dlatego, że wszystko się działo tak na szybko. We wcześniejszych tomach było wolno, spokojnie rozwijała się akcja. A tu było tak na siłę jakby pisane.