Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A ja za­wdzię­czam ci wszyst­ko, mimo że nie je­stem ci ab­so­lut­nie ni­cze­go winna. Nie pro­si­łam się na ten świat, lecz cie­szę się, że wolno mi na nim być. Ale wszyst­ko, co robię, muszę robić dla samej sie­bie. Po­dob­nie jest w twoim przy­pad­ku – wszyst­kie ofia­ry, które po­no­si­łaś i które po­no­sisz, wy­ni­ka­ją z two­je­go wła­sne­go prze­ko­na­nia o tym, co jest dla kogoś naj­lep­sze – nie­ko­niecz­nie zaś z tego, że ktoś cię o coś prosi.

A ja za­wdzię­czam ci wszyst­ko, mimo że nie je­stem ci ab­so­lut­nie ni­cze­go winna. Nie pro­si­łam się na ten świat, lecz cie­szę się, że wolno mi na nim być. Ale wszyst­ko, co robię, muszę robić dla samej sie­bie. Po­dob­nie jest w twoim przy­pad­ku – wszyst­kie ofia­ry, które po­no­si­łaś i które po­no­sisz, wy­ni­ka­ją z two­je­go wła­sne­go prze­ko­na­nia o tym, co jest ...

W tym kraju ludzie nie cenią sobie poranka. Budzą się gwałtownie na dzwonek budzika, który druzgoce ich sen jak cios siekiery, i od razu stają się niewolnikami żałosnego pośpiechu. Niech mi pan powie, cóż może być wart dzień, który zaczyna się od takiego aktu przemocy? Co musi dziać się z ludźmi, którzy co dzień za pośrednictwem budzika doznają miniaturowego elektrowstrząsu? Każdego dnia przyzwyczaja się ich do przemocy, każdego dnia oducza się ich od rozkoszy. Proszę mi wierzyć, że o charakterze ludzi decydują ich poranki.

W tym kraju ludzie nie cenią sobie poranka. Budzą się gwałtownie na dzwonek budzika, który druzgoce ich sen jak cios siekiery, i od razu stają się niewolnikami żałosnego pośpiechu. Niech mi pan powie, cóż może być wart dzień, który zaczyna się od takiego aktu przemocy? Co musi dziać się z ludźmi, którzy co dzień za pośrednictwem budzika doznają miniaturowego elektrowstrząsu? Ka...