Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poddałam się po 2/3 szkoda mi było czasu na czytanie jej do końca. Koszmarnie nudna, grafomańska. Autor, który przez lata hołdował hedonizmowi nagle zwraca się ku konserwatywnej wizji świata, w której jedyną wartością ma być rodzina, a odpowiedzialność za jej szczęście, funkcjonowanie ma oczywiście spadać na barki kobiet. Nigdy nie rozumiałam fenomenu Houellebecqua i chyba już nie zrozumiem.

Poddałam się po 2/3 szkoda mi było czasu na czytanie jej do końca. Koszmarnie nudna, grafomańska. Autor, który przez lata hołdował hedonizmowi nagle zwraca się ku konserwatywnej wizji świata, w której jedyną wartością ma być rodzina, a odpowiedzialność za jej szczęście, funkcjonowanie ma oczywiście spadać na barki kobiet. Nigdy nie rozumiałam fenomenu Houellebecqua i chyba...

Jest to przede wszystkim opowieść o kobiecie, która nie chce mieć dzieci, ale bardzo dużo w niej o rodzicielstwie, różnych jego aspektach, plusach i minusach, o jego trudach, o szczęśliwych chwilach, o decyzjach, których można żałować. Wszystko to bez oceniania. Książka mówi też o tym, że każdy wybór, decyzja o zostaniu rodzicem lub nie to rezygnacja z czegoś, to konsekwencje, z którymi trzeba się zmierzyć. Podoba mi się zestawienie głównej bohaterki, która nie chce mieć dzieci i jej najlepszej przyjaciółki, która decyduje się zostać matką. Pokazanie, że kobiety które podejmują różne życiowe decyzje wcale nie należą do dwóch wrogich obozów, ale mogą się w swoich życiowych wyborach wspierać i szanować je nawet jeśli do końca ich nie rozumieją.
Mnie ta książka bardzo poruszyła, choć forma jest lekka i czyta się ją bardzo szybko to ze mną na pewno zostanie na dłużej.

Jest to przede wszystkim opowieść o kobiecie, która nie chce mieć dzieci, ale bardzo dużo w niej o rodzicielstwie, różnych jego aspektach, plusach i minusach, o jego trudach, o szczęśliwych chwilach, o decyzjach, których można żałować. Wszystko to bez oceniania. Książka mówi też o tym, że każdy wybór, decyzja o zostaniu rodzicem lub nie to rezygnacja z czegoś, to...

Doceniam pomysł i zabawę językiem, niezwykle przemyślana i dopracowana konstrukcja , ale w połowie książki monolog głównej bohaterki i narratorki tej historii zaczął być dla mnie bardzo męczący. Nie umiem wejść w buty Wery. Rozumiem, że nie daje się ona ponieść emocjom, nie wpada w rozpacz, smutek i pewnie jest to jej sposób radzenia sobie z żałobą, ale przez to wydaje mi się kimś zupełnie odległym kimś z kim nie umiem poczuć żadnej więzi, choć jej współczuję.

Doceniam pomysł i zabawę językiem, niezwykle przemyślana i dopracowana konstrukcja , ale w połowie książki monolog głównej bohaterki i narratorki tej historii zaczął być dla mnie bardzo męczący. Nie umiem wejść w buty Wery. Rozumiem, że nie daje się ona ponieść emocjom, nie wpada w rozpacz, smutek i pewnie jest to jej sposób radzenia sobie z żałobą, ale przez to wydaje mi...