Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W końcu zrozumiałem jakim cudem ten Pilipiuk tyle tego naprodukował. No naprodukował, bo to jest drodzy państwo d*** a nie pisanie. Czegoś tak beznadziejnego jeszcze nie dotknąłem. Ani to śmieszne, ani wciągające. Miałem wrażenie, że czytam wypociny, niezbyt zdolnego ucznia ze szkoły podstawowej. Koszmarne doświadczenie i obrazą dla powieści jest nazywanie tego powieścią. Trudno mówić o stylu, to jest całe morze grafomaństwa i braku talentu pisarskiego. Wyobraźnia i dowcip szorują po dnie żenady. Jakim cudem to coś w ogóle zostało wydane? Nawet na krytykę należy zasłużyć, bo ma ona służyć rozwojowi pisarza. Tutaj raczej apelowałbym do organizacji ekologicznych o wzięcie Pilipiuka na celownik, bo jego działania skutkują niczym nieuzasadnionym marnowaniem papieru. Szkoda tych drzew na coś takiego...

W końcu zrozumiałem jakim cudem ten Pilipiuk tyle tego naprodukował. No naprodukował, bo to jest drodzy państwo d*** a nie pisanie. Czegoś tak beznadziejnego jeszcze nie dotknąłem. Ani to śmieszne, ani wciągające. Miałem wrażenie, że czytam wypociny, niezbyt zdolnego ucznia ze szkoły podstawowej. Koszmarne doświadczenie i obrazą dla powieści jest nazywanie tego powieścią....

Trudno ocenić całość, bo po prostu odbiłem się od tej książki. Po przebrnięciu przez 30 stron, zdałem sobie sprawę, że... nic, ale to zupełnie nic nie obchodzi mnie, co się właściwie tutaj dzieje a język i styl zamiast wciągać, czy zachwycać, powoduje jakąś trudną do powstrzymania senność. Próbowałem w trakcie podróży, próbowałem w ciszy wieczornego lenistwa, nie pomogło. Odkładam na bok i tęsknię za lekkoścą i naturalnym talentem Tokarczuk, której świat zwiedzałem zaledwie przed chwilą. Może to jest problemem, że po błyskotliwości Tokarczuk, Bator razi sileniem się na dobre pisanie? Zresztą nie brnę w to dalej, bo nie ma sensu porównywać pisarek/rzy, każdy ma swoje miejsce. Może powinienem spróbować ponownie zapoznać się z panią Bator za jakiś czas, ale chyba jednak to nie jest moja wrażliwość i sposób opowiadania w którym będę chciał się rozgościć.

Trudno ocenić całość, bo po prostu odbiłem się od tej książki. Po przebrnięciu przez 30 stron, zdałem sobie sprawę, że... nic, ale to zupełnie nic nie obchodzi mnie, co się właściwie tutaj dzieje a język i styl zamiast wciągać, czy zachwycać, powoduje jakąś trudną do powstrzymania senność. Próbowałem w trakcie podróży, próbowałem w ciszy wieczornego lenistwa, nie pomogło....

Nie czytałem wcześniej Tokarczuk i ucieszyłem się, że przygodę z nią zacznę od króciutkiej a może bardziej malutkiej "Szafy". Różnie u mnie z tzw. uznanymi autorami. Często idę pod prąd i coś co powinno zachwycać, zamęcza a coś co niby nijakie, wciąga. Dlatego gdyby Olga Tokarczuk okazała się dla mnie, jak to mówią, zbyt wymagająca, czyli mnie znużyła, to przynajmniej męczarnia nie byłaby zbyt długa. No i co się okazało? Pani Olga pisze pięknie, łatwo, poetycko. Zupełnie mnie uwiódł jej język i ruszam po więcej:-)

Nie czytałem wcześniej Tokarczuk i ucieszyłem się, że przygodę z nią zacznę od króciutkiej a może bardziej malutkiej "Szafy". Różnie u mnie z tzw. uznanymi autorami. Często idę pod prąd i coś co powinno zachwycać, zamęcza a coś co niby nijakie, wciąga. Dlatego gdyby Olga Tokarczuk okazała się dla mnie, jak to mówią, zbyt wymagająca, czyli mnie znużyła, to przynajmniej...