Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po wycieczce do Bukaresztu uznałem, że przeczytanie "Draculi" będzie dobrym wstępem do zapoznania się z historią Rumunii. Trochę się jednak zawiodłem, gdyż akcja powieści Brama Stokera tylko w niewielkiej części rozgrywa się w Transylwanii, zdecydowana większość wydarzeń ma miejsce w Wielkiej Brytanii.

Nie zmienia to faktu, że książka wydaje się bardzo dobrze przemyślana pod kątem geograficznym. Dużo gorzej wypadają w mojej ocenie postacie, które zapewne miały być bardzo wyraziste, ale wyszły trochę groteskowe i naiwne. Dodatkowo dialogi brzmią pretensjonalnie i nienaturalnie.

Ciekawym pomysłem jest prowadzenie narracji poprzez osobiste notatki głównych bohaterów, dzięki czemu można poznać punkt widzenia każdego z nich. Z biegiem wydarzeń jednak ta konwencja wydaje się coraz mniej naturalna. Autor coraz bardziej rozwleka poszczególne fragmenty, co powoduje, że czytelnik ma wrażenie czytania normalnej narracji w pierwszej osobie.

Powieść tylko fragmentami rzeczywiście mnie wciągała i raczej miałem sporo trudności z przebrnięciem przez nią.

Po wycieczce do Bukaresztu uznałem, że przeczytanie "Draculi" będzie dobrym wstępem do zapoznania się z historią Rumunii. Trochę się jednak zawiodłem, gdyż akcja powieści Brama Stokera tylko w niewielkiej części rozgrywa się w Transylwanii, zdecydowana większość wydarzeń ma miejsce w Wielkiej Brytanii.

Nie zmienia to faktu, że książka wydaje się bardzo dobrze przemyślana...

Gdyby skupić się wyłącznie na fabule, to opis tej powieści musiałby być banalny: historia życia czwórki przyjaciół ukazująca ich wspólne relacje począwszy od czasów studiów, poprzez początki zawodowej kariery aż po okres dojrzałości. Byłby to jednak opis wielce nieprecyzyjny a wręcz fałszywy, ponieważ główną wartością jest tu aspekt psychologiczny, potraktowany przez autorkę z wyjątkową dbałością (co potwierdza szeroka lista konsultantów wymienionych w podziękowaniach).

Wydawałoby się, że trauma, jakiej doświadczył główny bohater jest nie do pojęcia przez normalnego człowieka, a jednak, jeżeli w jakimkolwiek stopniu możliwe jest zrozumienie osoby tak ciężko doświadczonej w dzieciństwie, to Hanya Yanagihara daje taką możliwość. Tak wnikliwa i przejmująca analiza jego psychiki pozwala poczuć się niemal jak on, zrozumieć wiele z jego autodestrukcyjnych zachowań, które bez znajomości kontekstu, wydawałyby się szalone. To współodczuwanie było dla mnie momentami na tyle silne, że musiałem odrywać się od lektury żeby powrócić do mentalnej równowagi.

Jednocześnie trzeba przyznać, że ukazana w powieści relacja między głównymi bohaterami i ich otoczeniem, wolna od uprzedzeń oraz pełna wzajemnej troski, pozwala wyciągnąć bardzo krzepiące wnioski o sile przyjaźni i miłości.

Gdyby skupić się wyłącznie na fabule, to opis tej powieści musiałby być banalny: historia życia czwórki przyjaciół ukazująca ich wspólne relacje począwszy od czasów studiów, poprzez początki zawodowej kariery aż po okres dojrzałości. Byłby to jednak opis wielce nieprecyzyjny a wręcz fałszywy, ponieważ główną wartością jest tu aspekt psychologiczny, potraktowany przez...

Poznańscy, Scheiblerowie czy Geyerowie to nazwiska, które bez wątpienia zna każdy Łodzianin, jeśli nie z wnikliwości historycznej, to chciażby ze znajoności łódzkiej infrastrukury, która w dużej mierze oparta jest na nieruchomościach wzniesionych przez te fabrykanckie rody. Trzeba przynać, że dzięki książce Marcina Jakuba Szymańskiego i Błażeja Torańskiego można tę wiedzę bardzo znacząco poszerzyć i poznać dzieje również innych rodzin, które miały istotny wpływ na rozwój miasta, takich jak Urbanowscy, Anstadtowie czy Biedarmanowie.

Książka podzielona jest na 11 części, z których każda opowiada historię innego fabrykanckiego rodu, od osiedlenia się jego protoplastów w Łodzi, aż do II Wojny Światowej, która stanowiła praktycznie kres prywatnego przemysłu w Polsce. Nieco odmienna jest część 11, gdyż odnosi się głównie do współczesnych zeznań potomków rodu Heinzlów, a nie tylko suchych faktów. Przyjemnym dodatkiem są dość liczne, czarnobiałe ilustracje przedstawiające zarówno bohaterów opowieści, jak i budynki będące ich dziełem.

Książkę czyta się lekko i przyjemnie, wszak sami autorzy przyznają we wstępie, że "nie jest to [...] książka typowo historyczna, a na pewno nie jest przeznaczona dla zawodowych historyków", co potwierdza się w treści - pisanej niewyszukanym językiem i częściowo zbeletryzowanej. Ponadto trudno nie odnieść wrażenia - co może nieco irytować czytelnika oczekującego fachowej i bezstronnej relacji - że autor odczuwa dużą osobistą sympatię do praktycznie każdego z opisywanych bohaterów, choć sam twierdzi, że "daleki jest od wystawiania laurki fabrykantom".

Po przeczytaniu książki odczuwałem pewien niedosyt, bo choć bez wątpienia nie można odmówić przedstawionym w niej rodzinom zasług dla miasta, to jednak brakowało kilku nazwisk (jak Kindermann, Grohman czy Barciński), które wydają się co najmniej równie godnymi upamiętnienia. Nie zmienia to faktu, że jest to publikacja bogata w wartościowe informacje i polecam ją każdemu chcącemu poszerzyć swoją wiedzę o historii Łodzi.

Poznańscy, Scheiblerowie czy Geyerowie to nazwiska, które bez wątpienia zna każdy Łodzianin, jeśli nie z wnikliwości historycznej, to chciażby ze znajoności łódzkiej infrastrukury, która w dużej mierze oparta jest na nieruchomościach wzniesionych przez te fabrykanckie rody. Trzeba przynać, że dzięki książce Marcina Jakuba Szymańskiego i Błażeja Torańskiego można tę wiedzę...