Jesteśmy społecznością, która kocha książki

5,5 // Uwielbiam górskie wędrówki w Tatrach, Zakopane mnie mierzi, delikatnie mówiąc. Autor sięga dalej niż ten ośrodek wszelkiej patologii, otacza swoim niezadowoleniem Podhale i właściwie nie wiem, o co chodzi w tej książce? Rozdziały są krótkie, ale wydają się jakby niedokończone. Temat "liźnięty" i przechodzimy dalej. Problemów jest wiele, myślę, że na temat każdego z nich z osobna mogłaby powstać podobna książka. Mam wrażenie, że autor ma w sobie wiele gniewu z powodu sytuacji na Podhalu. Ewidentnie je kocha i boli go to, co się z nim dzieje. Wydaje mi się, że autor ma swoje tezy i w określony sposób opisuję rzeczywistość - to kłóci mi się z reporterską obiektywnością. Dlatego określiłbym to jako książkę w formie reportażu, ale nie sam reportaż.
Konkludując, polecam książkę wszystkim zainteresowanym tematem, którym chociaż trochę zależy na zgłębieniu "mindsetu" Zakopanego. Zalecam jednak dystans.

5,5 // Uwielbiam górskie wędrówki w Tatrach, Zakopane mnie mierzi, delikatnie mówiąc. Autor sięga dalej niż ten ośrodek wszelkiej patologii, otacza swoim niezadowoleniem Podhale i właściwie nie wiem, o co chodzi w tej książce? Rozdziały są krótkie, ale wydają się jakby niedokończone. Temat...

Rozwiń Zwiń

Zastanawiam się, jak można ocenić tą książkę na więcej niż 3 gwiazdki? Pierwsze 500 stron jest na poziomie szkolnego wypracowania. Ze względu na końcówkę, która była lepsza, dorzuciłem drugą gwiazdkę. Czy to jest intencjonalnie tak słabe, bo celuje w stereotypowego czytelnika brytyjskich brukowców? Nie mam innego wytłumaczenia. Samej historii nie oceniam. Trudno mi się odnieść do "faktów", nie śledzę losów i zawiłości rodziny królewskiej, żeby móc się na ten temat wypowiedzieć. Sama monarchia też mnie nie grzeje, ani ziębi. Zdecydowanie zgadzam się tu z Harrym, który stwierdził, że żyją w szklanej bańce, która jest w większej szklanej bańce. Kompletnie oderwani od rzeczywistości. Ale jeżeli wersja Harrego jest najbliższa prawdzie, to cóż, wszyscy są siebie warci.

Zastanawiam się, jak można ocenić tą książkę na więcej niż 3 gwiazdki? Pierwsze 500 stron jest na poziomie szkolnego wypracowania. Ze względu na końcówkę, która była lepsza, dorzuciłem drugą gwiazdkę. Czy to jest intencjonalnie tak słabe, bo celuje w stereotypowego czytelnika brytyjskich b...

Rozwiń Zwiń

7,5 - niestety zbyt długo rozwlokłem w czasie czytanie tej książki i chyba przez to, jej treść mi się rozmyła. Zdecydowanie polecam poświęcić jej więcej czasu i świadomości, czytanie przed snem do poduszki nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Autor subtelnie przemycił w treści różne rozważania filozoficzne. Zrobił to tak skutecznie, że można rzeczywiście pomyśleć, że to opowieść o łuskaniu fasoli. Panie Wiesławie, przepraszam za moje niepełne zaangażowanie, obiecuję poprawę przy kolejnych Pana pozycjach!

7,5 - niestety zbyt długo rozwlokłem w czasie czytanie tej książki i chyba przez to, jej treść mi się rozmyła. Zdecydowanie polecam poświęcić jej więcej czasu i świadomości, czytanie przed snem do poduszki nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Autor subtelnie przemycił w treści różne ro...

Rozwiń Zwiń

Trudna do skategoryzowania, na pewno wyróżniająca się. Nielinearna. Na minotaura już nigdy nie spojrzę tak, jak patrzyłem zanim przeczytałem "Fizykę smutku". Tytuł jak najbardziej adekwatny, bo porusza ukryte pokłady smutku, które każdy z nas nosi w sobie. Uderza w czułe struny niepokoju, które rezonują długo po odłożeniu książki.

Trudna do skategoryzowania, na pewno wyróżniająca się. Nielinearna. Na minotaura już nigdy nie spojrzę tak, jak patrzyłem zanim przeczytałem "Fizykę smutku". Tytuł jak najbardziej adekwatny, bo porusza ukryte pokłady smutku, które każdy z nas nosi w sobie. Uderza w czułe struny n...

Rozwiń Zwiń