Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jodi Picoult znana jest z tego, że w swoich książkach podejmuje dość kontrowersyjne tematy, chore dzieci, prześladowania... to dla niej norma! Ale przedstawia to tak, że nie da się przejść obok tego obojętnie i zaprząta myśli czytelników jeszcze przez długi czas od skończenia książki. Bo autorka ma również cudowną umiejętność trzymania czytelników w napięciu do samego końca, co zważywszy na objętość każdej z jej książek jest godne pozazdroszczenia.
W książce 'Dziewiętnaście minut" Jodi Picoult porusza tak trudny temat, jakim są szkolne prześladowania. Bo spójrzmy prawdzie w oczy, kto z nas będąc w szkolnych murach nigdy nie był świadkiem wyśmiewania się z kogoś? Wątpię, że istnieje choć jedna taka osoba. Bo niestety obgadywanie, plotkowanie, naśmiewanie się to dla nastolatków codzienność.
Peter Houghton ma siedemnaście lat, chodzi do liceum i od wczesnych lat dziecięcych jest obiektem żartów kolegów. Zawsze był od nich inny: delikatniejszy, wrażliwszy, przez co często był obiektem drwin. To wszystko sprawiło, że odizolował się, zamknął się w sobie, w swoim własnym świecie. Dla jego prześladowców to były tylko głupie żarty, ale nie sądzili, że te "głupoty" mogą doprowadzić do prawdopodobnie najgorszego wydarzenia w ich życiu, kiedy to Peter wkroczył do tak bardzo znienawidzonej przez niego szkoły z pistoletem w ręku i zaczął strzelać do każdego kto stanął mu na drodze. Dziesięć osób pada martwych, kolejne dziewiętnaście zostaje poważnie rannych.
Przez całą książkę zadawałam sobie pytanie: dlaczego to się stało? Dlaczego on to zrobił? I o ile na początku myślałam, że ten młodociany morderca to po prostu jakiś "psychol", to z każdą kolejną stroną, kiedy to poznałam więcej faktów z życie Petera zaczęłam go rozumieć. Był po prostu zagubionym nastolatkiem, który nie potrafił poradzić sobie z własnym życiem. W szkole nie mógł liczyć na niego, drwił z niego nawet jego własny brat,a jego jedyna przyjaciółka Josie zostawiła go dołączając do szkolnej elity. I chociaż to wszystko nie usprawiedliwia czynu jaki popełnił, masakry, którą dopełnił w szkolnych murach, to jednak przestawia Petera w jakiś lepszych barwach, a nawet sprawia, że zaczynałam mu współczuć.
Książka, jak każda Jodi Picoult, sprawia, że nachodzi mnie wiele refleksji. A to wielki plus dla autorki, bo skoro jej twórczość sprawia, że po skończeniu książki nie jestem w stanie wybić jej sobie z głowy to znaczy to jedno: jest dobrą pisarką!

To już moja trzecia książka Jodi Picoult, ale z pewnością nie ostatnia! I zdecydowanie ja polecam, jest warta przeczytania i nie należy się zrażać, przez jej grubość ;) Zwłaszcza podrzuciłabym ją młodym ludziom, którzy często nie zdają sobie sprawy jakie skutki mogą mieć ich działania. Szczerze, to według mnie powinna znaleźć się w kanonie lektur, ale wiem, że ze względu na tematykę jest to raczej nie możliwe. Uważam jednak, że byłaby idealną przestrogą dla uczniów, nauczycieli i rodziców, dla których szkolne prześladowania to tylko wygłupy, które najlepiej zignorować. Szkolne lata to bardzo ciężki okres dla każdego, kto jest choć w minimalnym stopniu "inny" i o ile może u nas, w dzisiejszym świecie, nie doprowadzi raczej do napadu z bronią w ręku, to mało się teraz słyszy o młodych ludziach popełniających samobójstwa? No właśnie.
Jeśli tylko będziecie mieli okazję przeczytać tą książkę, to nie wahajcie się! Bo warto!

Jodi Picoult znana jest z tego, że w swoich książkach podejmuje dość kontrowersyjne tematy, chore dzieci, prześladowania... to dla niej norma! Ale przedstawia to tak, że nie da się przejść obok tego obojętnie i zaprząta myśli czytelników jeszcze przez długi czas od skończenia książki. Bo autorka ma również cudowną umiejętność trzymania czytelników w napięciu do samego...

Pierwsze co mogę powiedzieć o tej książce? Wciągająca! I to strasznie! Ostatnio tak wciągały mnie chyba tylko i wyłącznie kryminały Cobena. Zaczęłam wczoraj popołudniu, w przypływie wolnego czasu i… utknęłam. Ja po prostu musiałam wiedzieć, kim jest ten psychopatyczny „Chirurg”, seryjny morderca. Coś mnie normalnie skręcało w środku, z tej niewiedzy. „Kto to jest?” – wciąż zadawałam sobie to pytanie. Miałam wiele hipotez, z czego część po przeczytaniu całej książki okazała się dość śmieszna, ale nie… zakończenia z pewnością nie zdradzę.

Bohaterowie. Hm… Moje serce od razu podbił detektyw Thomas Moore. Ja uwielbiam takich facetów. Zdecydowanie jestem na tak, moja ulubiona postać z książki. Doktor Catherine Cordell też od razu przypadła mi do gustu. Nie dość, że inteligentna – w końcu chirurg i to jeden z lepszych – to jeszcze piękna. Jane Rizzoli.Cóż… mnie Jane, właśnie do gustu nie przypadła. Zakompleksiona dziewczyna, zawsze gorsza od swoich braci i współpracowników. Całą książkę jest po prostu… nieznośna. Irytuje mnie jak mało która postać. Wiecznie narzeka, ciągle coś jej nie pasuje i wciąż chodzi naburmuszona. Do każdego czuje niechęć, wszystkich nie lubi, a największy problem to ona ma z… samą sobą.

Akcja książki rozgrywa się dość szybko. Ale nie aż tak, żebyśmy czuli potem niedosyt. Z drugiej strony nie ma się wrażenia, że czegoś tu jest za dużo. Nie ma przesytu. Wszystko jest w odpowiednio wyważonych proporcjach. W sumie nie żałuje, że czytając tą książkę zarwałam pół nocy, a potem szłam do szkoły niewyspana. Autorka zagwarantowała mi kilka godzin niesamowitej akcji, napięcia i, że tak powiem, skrętów żołądka z tej niepewności „Co będzie dalej”.

Według mnie do książki powinien być dołączony dopisek „UWAGA WCIĄGA!” i to tak, że nie da się oderwać od niej, póki się jej nie skończy. Mocne wrażenia murowane! I chyba właśnie o to chodzi. Póki co książka to zdecydowanie mój numer jeden, jeśli chodzi o ostatnio przeczytane książki, a Tess Gerritsen z pewnością na długi, długi czas pozostanie jedną z moich ulubionych pisarek. W końcu już zaopatrzyłam się w trzy kolejne książki tej autorki. ;)

Pierwsze co mogę powiedzieć o tej książce? Wciągająca! I to strasznie! Ostatnio tak wciągały mnie chyba tylko i wyłącznie kryminały Cobena. Zaczęłam wczoraj popołudniu, w przypływie wolnego czasu i… utknęłam. Ja po prostu musiałam wiedzieć, kim jest ten psychopatyczny „Chirurg”, seryjny morderca. Coś mnie normalnie skręcało w środku, z tej niewiedzy. „Kto to jest?” – wciąż...