Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest dobra książka, na wielu poziomach. Po pierwsze sceny erotyczne czyli główny punkt programu w ogóle do mnie nie przemawiają, wiadomo każdemu leży co innego i może innym czytelniczkom jak najbardziej się one podobają. Mnie nie, są pozbawione zmysłowości i budowania napięcia. Wyglądają mniej więcej tak: ona myśli, że on ma wspaniałe uda/ramiona/tors/itd. i już jest na skraju orgazmu. On mówi do niej "wypieprzę cię" - przemienia słowo w czyn i tadam koniec sceny, za trzy strony powtórka. Ach w co drugiej scenie on jej mówi kiedy może dojść i ona rzeczywiście to robi - szczytuje na jego polecenie. Zdumiewające, widać autorka zna się doskonale na kobietach.
Jednak sceny seksu nie są tym co mnie najbardziej denerwuje, nie jest to nawet fabuła, a właściwie jej brak ( może wymagam za dużo chcąc sensownej historii po takiej książce? To tak jakby oczekiwać, że pornosa wyreżyseruje Spielberg) czy nawet kiepski warsztat pisarski. Nie, to co jest najgorsze w tej książce to bohaterowie- ona całkowicie pozbawiona jakichkolwiek cech charakteru i decyzyjności. On- irytujący, zaborczy facet po 30, z problemami z kontrolą emocji, nadmierną potrzebą dominacji i bardzo agresywny. Chce decydować o wszystkim- co ona je, jak się ubiera z kim spotyka i gdzie wychodzi, śledzi ją i każe ją śledzić. Przy czym cały czas twierdzi, że robi to dla jej dobra i dlatego, że tak bardzo mu na niej zależy. Podsumowując jest to typ, którym dziewczyna powinna być zaniepokojona, a jej przyjaciele zamiast jej z radością przyklaskiwać powinni poradzić żeby jak najszybciej się z tego wyplątała. Okropne. Jedyna rzecz, która skłania mnie do przeczytania kolejnej części to czy on ją w końcu uderzy, bo taki klasyczny przykład przemocowca, który później mówi, że to jej wina, bo za ładnie się uśmiechała do kolegi w pracy.
Podsumowując - jeśli szukacie dobrego erotyka to ta książka nim nie jest- więcej zmierza w cudowny sposób by stać się kanwą filmu puszczanego w czasie festiwalu filmów o przemocy w rodzinie.

To nie jest dobra książka, na wielu poziomach. Po pierwsze sceny erotyczne czyli główny punkt programu w ogóle do mnie nie przemawiają, wiadomo każdemu leży co innego i może innym czytelniczkom jak najbardziej się one podobają. Mnie nie, są pozbawione zmysłowości i budowania napięcia. Wyglądają mniej więcej tak: ona myśli, że on ma wspaniałe uda/ramiona/tors/itd. i już...

W ciągu moje życia kilka razy zdarzyło mi się powiedzieć "ludzie kiedyś też chorowali i jakoś żyli" zazwyczaj dotyczyło to sytuacji kiedy ktoś w mojej obecności zbytnio się ( w moim mniemaniu) nad jakąś kwestią medyczną rozczulał. Ta książka sprawiła, że już więcej tak nie powiem. W zamian podziękuję, że żyję w czasach w których istnieje znieczulenie, kamienie moczowe leczy się lepszymi metodami niż wbijanie noża w okolicę pęcherza z nadzieję, że a nuż się uda, a lekarze nie uważają, że bakterie to tylko wymysły szarlatanów. Książkę polecam gorąco, zwłaszcza, że napisana jest tak jak dobra powieść przygodowa.

W ciągu moje życia kilka razy zdarzyło mi się powiedzieć "ludzie kiedyś też chorowali i jakoś żyli" zazwyczaj dotyczyło to sytuacji kiedy ktoś w mojej obecności zbytnio się ( w moim mniemaniu) nad jakąś kwestią medyczną rozczulał. Ta książka sprawiła, że już więcej tak nie powiem. W zamian podziękuję, że żyję w czasach w których istnieje znieczulenie, kamienie moczowe leczy...

Gaiman napisał, że ma nadzieje, że ta książka zrobi dla Moskwy to co jego Nigdziebądź dla Londynu. No cóż w moim odczuciu nie zrobiła. Historia sama w sobie z dużym potencjałem- pod Moskwą znaną nam znajduje się wielka kraina będąca miejscem schronienia dla wszystkich, którzy nie mogą znaleźć sobie miejsca w świecie powyżej. Dotyczy to zarówno ludzi jak i mitycznych stworzeń z folkloru rosyjskiego. Czas tu jednocześnie płynie i nie płynie, więc ludzie wiecznie mają tyle lat kiedy przybyli, a po jakiś czasie atmosfera miejsca pozwala przynieść ukojenie ich znękanym duszom. Kłopoty "źli" z obu światów zaczynają ze sobą współpracować. Główni bohaterowie oczywiście próbują dowiedzieć się kto, co, jak i dlaczego.
Niestety bohaterowi sami w sobie są płascy i mimo, że autorka próbuje wzbudzić w nas współczucie dla nich to ciężko nam to przychodzi. Są zbyt szarzy, bez wyrazu i polotu, przysypani beznadzieją. Dokładnie jak miasto, z którego się wywodzą. I ponownie dotyczy to zarówno ludzi jak i stworzeń mitycznych- a tych jest tutaj co nie miara. Z powodu braku znajomości rosyjskiego folkloru, książkę czytałam posiłkując się słownikiem mitów i legend. I zamarzyło mi się żeby ktoś napisał taką książce o Polsce - niech spotka się Złota Kaczka z Bazyliszkiem, niech dusiołek zatańczy ze świtezianką, niech dzieje się magia.
Za tą jedną rzecz bardzo autorce dziękuję.

Gaiman napisał, że ma nadzieje, że ta książka zrobi dla Moskwy to co jego Nigdziebądź dla Londynu. No cóż w moim odczuciu nie zrobiła. Historia sama w sobie z dużym potencjałem- pod Moskwą znaną nam znajduje się wielka kraina będąca miejscem schronienia dla wszystkich, którzy nie mogą znaleźć sobie miejsca w świecie powyżej. Dotyczy to zarówno ludzi jak i mitycznych...