Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Blanka Lipińska powinna się uczyć od autorki psychologii postaci w powieści erotycznej. Bohaterka Nana ma swoje zrozumiałe dramaty, zrozumiały charakter, i jej działania są psychologicznie uzasadnione. Całość narracji i perspektywa temu sprzyja. Również antagonistka Olivia jest tak zarysowana, żeby czuć do niej wyraźny brak sympatii, pomimo oczywistych zalet. Te odcienie są dobre, ponieważ nie ma oczywistości i kreowania bohaterów nachalnie grubą kreską. Główny skandalista jestak jest mało obecny, mówi niewiele, i również nie jest w rozbudowany sposób wspomniane jak wygląda. Nie uważam tego jednak za złe ze względu na konwencję. To literacka fantazja dla czytelniczek, także każda może go wykreować na podobieństwo swojego obiektu zauroczenia, jeśli tylko ten jest wysoki. Formalnie wszystko się zgadza i jego profil artysty-dekadenta z sukcesem artystycznym działa. Jako czytelnik jednak poza życiorysem nie rozumiem jego atrakcyjności. Być może jest to kwestia tylko proporcji i głosu, którego mu zbytnio dano. O nim się więcej mówi niż on sam, i również niewiele się jego atrakcyjnych aktywności pokazuje. Zgrzyty jakie mam więc do ekspozycji tego bohatera i proporcji wątków może nie sprzyjają książce, natomiast doskonale potoczny język dialogów i fabuła mogłyby świetnie sprawdzić się w filmie. I tak tę książkę postrzegam. Bardziej jako gotowy scenariusz z didaskaliami dla głównej aktorki, naturalnie brzmiącymi dialogami i fabułą, która odpowiednio poprowadzona sprawdziłaby się świetnie na ekranie.

Blanka Lipińska powinna się uczyć od autorki psychologii postaci w powieści erotycznej. Bohaterka Nana ma swoje zrozumiałe dramaty, zrozumiały charakter, i jej działania są psychologicznie uzasadnione. Całość narracji i perspektywa temu sprzyja. Również antagonistka Olivia jest tak zarysowana, żeby czuć do niej wyraźny brak sympatii, pomimo oczywistych zalet. Te odcienie są...