Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się o wiele grubsza, niż była? [...] Jakby za każdym razem coś zostawało między kartkami: uczucie, myśli, odgłosy, zapachy... A gdy po latach zaczynam ją kartkować, odnajdujemy w niej nas samych, młodszych, innych... Książka przechowuje nas jak zasuszony kwiat; odnajdujemy w niej siebie i jakby nie siebie.

Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się o wiele grubsza, niż była? [...] Jakby za każdym razem coś zostawało między ka...

Książki muszą być ciężkie, bo w nich jest cały świat.

Książki muszą być ciężkie, bo w nich jest cały świat.

Ogień i woda - rzekł - nie za bardzo się kochają. Ale jeśli już się kochają, to namiętną miłością.

Ogień i woda - rzekł - nie za bardzo się kochają. Ale jeśli już się kochają, to namiętną miłością.

-Już jest, co?- spytał Homunkolos -Kto już jest? -Największe ze wszystkich niebezpieczeństw. -Największe ze wszystkich niebezpieczeństwa? Tutaj? Gdzie? Gdzie jest? - rozglądałem się panicznie dookoła, szukając tłustego węża, albo jadowitego pająka tunelowego, ale nic nie było. -To tkwi w tobie-powiedział homunkolos.- Strach. Tak, bałem się potwornie. nie mogłem ruszyć ani do przodu, ani z powrotem. Byłem jak spraliżowany. -Musisz teraz sobie z nim poradzić- powiedział Homunkolos.- Inaczej on załatwi ciebie. -A przeprasza bardzo, niby jak mam to zrobić? -Wspinaj się dalej. To tak, jak z pisaniem powieści: Na początku wszystko jest łatwe, pierwsze rodziały pisze się z największym rozmachem. Ale potem w którymś momencie stajesz się zmęczony, patrzysz wstecz i widzisz, że masz za sobą dopiero połowę. Patrzysz do przodu i widzisz, że druga połowa jest dopiero przed tobą. Jeśli stracisz wtedy odwagę, jesteś zgubiony. Łatwo jest coś zacząć. Trudno jest doprowadzić do końca.

-Już jest, co?- spytał Homunkolos -Kto już jest? -Największe ze wszystkich niebezpieczeństw. -Największe ze wszystkich niebezpieczeństwa?...

Kura podchodzi do stołu i mówi: Tu radość, gdy kura u stołu tak punktualna!

Kura podchodzi do stołu i mówi: Tu radość, gdy kura u stołu tak punktualna!

Topi się metal, kruszą mury. Światło się wdziera, błyszczy stal. Lekki wiaterek powiał z dziury i śmiało mogłem spojrzeć w dal.

Topi się metal, kruszą mury. Światło się wdziera, błyszczy stal. Lekki wiaterek powiał z dziury i śmiało mogłem spojrzeć w dal.