Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby była tutaj funkcja przyznawania punktów ujemnych, to z wielką przyjemnością dałabym je temu "dziełu". I chyba byłaby to pewna forma katharsis :) Niestety, chociaż przebrnęłam tylko (AŻ!) do drugiego rozdziału, to niesmak pozostał. Długo będę wspominać rozchylenie nóg przez panią porucznik Harmeen, by zaspokoić ciekawość księcia Siriusa i pokazać odwagę armii Arkach albo fakt, że gospodyni pozwoliła popatrzeć staremu mężowi na młode ciało eks-prostytutki, gdy ta musiała się przebrać (niech staruszek ma jakąś przyjemność pod koniec żywota).

Jeżeli postacie kobiece od pierwszych stron książki sprowadzone są do roli obiektów seksualnych i w zasadzie według autora nie mają nic więcej do zaoferowania, bo głębszych ich rozważań nie uświadczysz (autor twierdzi, że przebłyskiem inteligencji jest opowiedzenie przez panią porucznik Harmeen dowcipu o żeńskich kawalerzystach i koniach i kto kogo ujeżdża), to ja z chęcią poświęcę mój czas na inną lekturę.

Gdyby była tutaj funkcja przyznawania punktów ujemnych, to z wielką przyjemnością dałabym je temu "dziełu". I chyba byłaby to pewna forma katharsis :) Niestety, chociaż przebrnęłam tylko (AŻ!) do drugiego rozdziału, to niesmak pozostał. Długo będę wspominać rozchylenie nóg przez panią porucznik Harmeen, by zaspokoić ciekawość księcia Siriusa i pokazać odwagę armii Arkach...

Po książkę sięgnęłam z przekory (bo takie hasła jak "polska odpowiedź na Grę o tron" wypada skwitować śmiechem) i by być może odgonić nudę. No cóż, nudy odgonić się nie dało.

Książka zapowiadała się wcale nieźle. I tak było przez pierwszy rozdział. Z każdym kolejnym - masakra, byle to dzieło skończyć. Równoległe nici fabularne są w porządku, ale jak dla mnie wypadałoby powiązać je bardziej niż umiejscowienie w tym samym świecie, coś tam trochę związane z intrygą, a dalej hulaj dusza, piekła nie ma.

Bo można byłoby stworzyć coś sensownego, a tak jeden wielki chaos powstał.

A nie, przecież na samiuśkim końcu te trzy wątki się łączą :) Szkoda, że jest to tak absurdalne "związanie" nici fabularnych, niby nic niemożliwego, ale nie w tym momencie książki, bo wygląda jak nachalna furtka do drugiego tomu. I na taki zabieg można tylko zareagować śmiechem.

I jeszcze jedno. Ja wiem, że można inspirować się wydarzeniami historycznymi i zaczerpnąć to i owo, ale bez przesady. Dla niepoznaki pozmieniajmy tytuły, nazwy miejsc, plemion, narodów i.. No właśnie. To liczenie na aż tak wielkie nieuctwo? A już gwoździem do trumny jest śpiewana przez barda "Śmierć Rolanda" i zakreślenie fabuły tejże pieśni. Serio? Bardziej zerżnąć się nie dało?

Po książkę sięgnęłam z przekory (bo takie hasła jak "polska odpowiedź na Grę o tron" wypada skwitować śmiechem) i by być może odgonić nudę. No cóż, nudy odgonić się nie dało.

Książka zapowiadała się wcale nieźle. I tak było przez pierwszy rozdział. Z każdym kolejnym - masakra, byle to dzieło skończyć. Równoległe nici fabularne są w porządku, ale jak dla mnie wypadałoby...

Nie przepadam za kryminałami, jednak mile się zaskoczyłam. Nie mogłam doczekać się dalszych wydarzeń, co nie zdarza się często. Minus - otwarte zakończenie (moje bardzo subiektywne zdanie, bo nie cierpię niedopowiedzeń, które piętrzą w mojej głowie coraz to nowe możliwości).

Nie przepadam za kryminałami, jednak mile się zaskoczyłam. Nie mogłam doczekać się dalszych wydarzeń, co nie zdarza się często. Minus - otwarte zakończenie (moje bardzo subiektywne zdanie, bo nie cierpię niedopowiedzeń, które piętrzą w mojej głowie coraz to nowe możliwości).