Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Gillian Flynn i jakże obiecujące! Dziękuję portalowi lubimyczytac.pl oraz wydawnictwu Znak za otrzymany egzemplarz recenzyjny, dzięki któremu mogłam poznać nową autorkę thrillerów psychologicznych - jednego z moich ulubionych gatunków literackich. Chętnie sięgnęłam po pierwszą powieść G. Flynn dowiedziawszy się, że jej książki określane są jako bestsellery i polecają je tacy dobrze mi już znani pisarze jak Harlan Coben czy Stephen King, którego twórczość naprawdę wysoko cenię.

Książka opowiada historię Libby Day, której matka i dwie siostry zostały zamordowane, gdy była małą dziewczynką, a dzięki jej zeznaniom o zbrodnię został oskarżony jej brat Ben. Libby jest od tej pory skazana sama na siebie, bo brat zostaje osadzony w więzieniu, a ojciec opuścił rodzinę już dużo wcześniej i słuch po nim zaginął... Dwadzieścia pięć lat później Libby prowadząca na tym świecie godny pożałowania żywot ulega z powodów finansowych namowom tzw. "Klubu Zbrodni" i wraz z jego członkami wszczyna ponowne, amatorskie dochodzenie w sprawie morderstwa na rodzinnej farmie. W trakcie tego śledztwa ożywają traumatyczne wspomnienia strasznej nocy, ale Libby zaczyna coraz bardziej wątpić w to, czy faktycznie widziała i słyszała to, co jako dziecko przekazała w swoich zeznaniach. Czy na pewno to Ben jest winny?... Tytuł powieści – tak polski, jak i oryginalny „Dark Places” – dobrze oddaje jej klimat. Jest tak ponury, jak brzydkie otoczenie, w którym rozgrywają się przedstawione wydarzenia. Akcja rozwija się powoli, wprowadzając kolejne wątki, postaci, możliwości, stopniowo dawkuje napięcie, a pod koniec przyspiesza i bieg wydarzeń i bicie serca czytelnika, żeby ostatecznie zaskoczyć finałem, brutalnym rozwikłaniem kryminalnej zagadki i wyjaśnieniem motywów zbrodni…
Po lekturze „Mrocznego zakątka” czułam się wręcz brudna - ta książka rzeczywiście pozostawiła mrok w jakimś zakątku mnie i nie wiem, czy zdołam kiedyś zapomnieć o opisanej w niej historii – dobra robota, Gillian!

Powieść jest ciekawie skonstruowana, a styl autorki oryginalny. (Jedna mała uwaga do Tłumacza – początek strony 50 – Casey Anthony to kobieta… I jeszcze te „szpeje” na stronie 75 – musiałam sprawdzać w słowniku, co to określenie oznacza ;) )
Podsumowując – na pewno przeczytam wszystkie książki Gillian Flynn, a później obejrzę ich ekranizacje – bo jak dotąd, powstały już dwie! :)

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Gillian Flynn i jakże obiecujące! Dziękuję portalowi lubimyczytac.pl oraz wydawnictwu Znak za otrzymany egzemplarz recenzyjny, dzięki któremu mogłam poznać nową autorkę thrillerów psychologicznych - jednego z moich ulubionych gatunków literackich. Chętnie sięgnęłam po pierwszą powieść G. Flynn dowiedziawszy się, że jej książki...

Kiedy spodoba mi się książka jakiegoś autora, chętnie sięgam po kolejne jego dzieła. Niestety, często spotykają mnie z tego powodu rozczarowania. Tak było i w przypadku „Powrotu”. Z twórczością Izabeli Sowy zaprzyjaźniłam się lata temu, po przeczytaniu „Serii owocowej” i jeszcze kilku innych pozycji. Ochoczo więc podjęłam się recenzowania „Powrotu”, ale po niedługiej lekturze stwierdziłam, że… to już nie TO. Niby styl podobny, a jakiś przekombinowany. Czy wyrosłam już z książek tej autorki, czy też I. Sowie brakuje już pomysłów, a może ma ich zbyt wiele i niepotrzebnie wtłacza wszystkie naraz w jedną powieść? Bogactwo przeżyć, charakterów, cech, co razem tworzy nieznośny chaos, a w gruncie rzeczy książka jest o niczym i wszystko w niej potraktowane jest „po łebkach”.
Główna bohaterka też jest osobą w zamierzeniu ekscentryczną, a ja odebrałam ją jako nudną i żałośnie niemrawą, a do tego tak pełną sprzeczności, jakby Autorka co chwila zapominała, jakimi cechami miała się ta postać charakteryzować. Strasznie denerwujące było też infantylne zdrabnianie imienia bohaterki, która wręcz sama przedstawiała się innym jako Dorotka. Czy miało to symbolizować jej niedojrzałość, nieprzystosowanie do dorosłego życia?
W jakiejś recenzji przeczytałam, że książka napisana jest ładną polszczyzną. To chyba jakiś dowcip! Potwornie rażą te wszystkie wtrącone angielskie zwroty - rozumiem, że Autorka chciała odzwierciedlić język, jakim posługują się obecnie młodzi „przebojowi” Polacy, ale jaki sens oprócz rozdrażnienia czytelnika miało zapisywanie tych wyrażeń FONETYCZNIE?!
Książka nudziła mnie i męczyła, tym bardziej irytują mnie entuzjastyczne opinie na jej okładce, a zwłaszcza ta: „Iza Sowa jak zwykle zachwyca”. Należałoby chyba nawiązując do „Ferdydurke” zapytać – jak zachwyca, kiedy nie zachwyca?
Jedyne, co wyniosłam z lektury tej książki (nie licząc znużenia i zniecierpliwienia), to informacja o istnieniu grupy 269life. Dowiedziałam się też, że style pin-up i emo (lub gothic) wzajemnie się nie wykluczają. A do tej pory uważałam, że jeden jest wręcz przeciwieństwem drugiego… ;)

Kiedy spodoba mi się książka jakiegoś autora, chętnie sięgam po kolejne jego dzieła. Niestety, często spotykają mnie z tego powodu rozczarowania. Tak było i w przypadku „Powrotu”. Z twórczością Izabeli Sowy zaprzyjaźniłam się lata temu, po przeczytaniu „Serii owocowej” i jeszcze kilku innych pozycji. Ochoczo więc podjęłam się recenzowania „Powrotu”, ale po niedługiej...