Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Droga.

Połączenie perfekcyjnego minimalizmu z głębią uczuć.

Po co pisać cokolwiek więcej? Chcecie analiz, rozkopania książki, która nie ma nawet rozdziałów?

Ta książka nie zasługuje na nic takiego.

Nie będę Was zachęcał - napastliwe polecanki to zabawa dobra dla literatury rozrywkowej. A to?

To książka która zasługuje by ją przeczytać.

Każdym

Pojedynczym

Słowem.


Amen.

Droga.



Połączenie perfekcyjnego minimalizmu z głębią uczuć.



Po co pisać cokolwiek więcej? Chcecie analiz, rozkopania książki, która nie ma nawet rozdziałów?



Ta książka nie zasługuje na nic takiego.



Nie będę Was zachęcał - napastliwe polecanki to zabawa dobra dla literatury rozrywkowej. A to?



To książka która zasługuje by ją przeczytać.



Każdym



Pojedynczym



Słowem.





...

Mówią, że tylko dzieci potrafią wbić w ziemię kij, nazwać go i pokochać - tę sentencję, której autora/rki już nie pamiętam, należałoby zastosować przy definiowaniu czym ta powieść jest. "Oskar i pani Róża" to dzieło wżerające się wgłąb ludzkiej świadomości głębiej niż można by sądzić. Jest to historia młodego chłopca, chorego, czekającego na śmierć. Zawiera w sobie to bezcenne, dziecięce spojrzenie na świat, które uzmysławia nam jak ważne są rzeczy, których doświadczamy codziennie. Podważa oczywistości, zadaje pytania-truizmy, których odpowiedzi nas zaskakują. Wbrew pozorom to książka o silnym podkładzie filozoficznym, zawartym w prostych słowach, prostych zdaniach - typowych dla dziecka.

"Oskar i pani Róża" to jedna z książek, które za jakiś czas mogą stać się absolutną klasyką i pozycją obowiązkową. Skromna książeczka, opowiadająca tak piękną przez porażający smutek opowieść, jest wspaniałym świadectwem talentu Schmitta. Mało która pozycja potrafiła wywołać we mnie taką gamę uczuć. Polecam serdecznie.

Mówią, że tylko dzieci potrafią wbić w ziemię kij, nazwać go i pokochać - tę sentencję, której autora/rki już nie pamiętam, należałoby zastosować przy definiowaniu czym ta powieść jest. "Oskar i pani Róża" to dzieło wżerające się wgłąb ludzkiej świadomości głębiej niż można by sądzić. Jest to historia młodego chłopca, chorego, czekającego na śmierć. Zawiera w sobie to...

Pytanie brzmi: czy książka potrafi przebić legendę filmu?

Jak wiemy, stary, dobry Blade Runner Ridleya Scotta to klasyka kina SF - tego prawdziwego, zmuszającego człowieka do refleksji, nie serwującego podanych na tacy schematów. Kina SF, które sprawia, że przechodzi Ci ochota na popcorn.

Jak to zwykle bywa - genialne pomysły filmowców, pierwej goszczą na kartach ksiąg. Ale czy Blade Runner, a właściwie rzecz biorąc "Czy androidy marzą o elektrycznych owcach" to dzieło, po które należy sięgnąć, czy też zadowolić się filmem?

Bez zbędnych epitetów, określeń, patosu i kręcenia waty - nie należy. "Należy" to marne pojęcie. To jest absolutna, niepodważalna konieczność.
Książka - w tłumaczeniu Sławomira Kędzierskiego - nie grzeszy opisami, które wydrapują nam oczy przy trzeciej próbie zrozumienia. To prosta literacko powieść, napisana ładnie i przystępnie - czyli najlepiej jak się da. Wytłumaczenie "technicznym bełkotem" w tym wypadku nie ma racji bycia.

Sama tematyka jest nader oryginalna. Powieść przedstawia rozważania autora nad naturą człowieka - aby je unaocznić, autor sięga po nasze alter ego - człowieka sztucznego, androida. Uwypukla wady, dodaje nieco pieprzu (ukazuje co tak naprawdę wyróżnia nas z całego świata zwierząt), miesza i daje gotowy ekstrakt - powieść, która orze nam mózg i daje wskazówki. Pozwala jednocześnie znaleźć odpowiedź samemu.
Czy to piękna książka? Sam nie wiem. Czy to arcydzieło? Też nie wiem. Wiem jednak, że nawet jeśli ktoś nie oglądał filmu, a po prostu lubi wprawić w ruch szare komórki - powinien ją przeczytać. Pytania w niej zawarte może zaczną nas dotyczyć za kilkadziesiąt lat.

Byłbym zapomniał - klimat. Sami zobaczycie jaki!

Pytanie brzmi: czy książka potrafi przebić legendę filmu?



Jak wiemy, stary, dobry Blade Runner Ridleya Scotta to klasyka kina SF - tego prawdziwego, zmuszającego człowieka do refleksji, nie serwującego podanych na tacy schematów. Kina SF, które sprawia, że przechodzi Ci ochota na popcorn.



Jak to zwykle bywa - genialne pomysły filmowców, pierwej goszczą na kartach ksiąg....