Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naprawdę jest to bardzo dobry debiut. Osoby czepiające się liczby bohaterów i podobnie brzmiących imion chyba nie czytały „Stu lat samotności”. Dałam radę, a miałam e-booka, w którym nie było drzewa genealogicznego.

Bardzo podobały mi się opisy Londynu. Automatycznie na myśl nasuwał mi się Gaiman i „Nigdzie bądź” oraz, trochę niespodziewanie, Adrian Mole. :D Był to cudowny spacer w doborowym towarzystwie.

Oczywiście, są pewne niedociągnięcia. Na przykład korekta się nie postarała, czasem przejścia pomiędzy podrozdziałami czy dialogami były takie, że nie byłam pewna, kto mówi i do kogo, ale to już powinna była wyłapać edycja. W końcu nawet Sienkiewicz miał swojego pomocnika, do którego zrozpaczony słał telegramy z zapytaniami w stylu: „Czy ty może pamiętasz, czy już zabiłem tego bohatera, czy jeszcze nie?".

Tak że podsumowując, wszystkim miłośnikom elfów, Londynu i urban fantasy z czystym sumieniem polecam.

Naprawdę jest to bardzo dobry debiut. Osoby czepiające się liczby bohaterów i podobnie brzmiących imion chyba nie czytały „Stu lat samotności”. Dałam radę, a miałam e-booka, w którym nie było drzewa genealogicznego.

Bardzo podobały mi się opisy Londynu. Automatycznie na myśl nasuwał mi się Gaiman i „Nigdzie bądź” oraz, trochę niespodziewanie, Adrian Mole. :D Był to cudowny...

Ujmę to tak, ygh.

Ujmę to tak, ygh.

Podziwiam Werfla za tę książkę. Za postaci, które opisał, za stworzenie Gabriela Bagradiana, za danie mi do myślenia, za pokazanie mi tego dramatu w sposób, który nie wywołał u mnie bezsenności, co udało się Artowi Spiegelmanowi z innym dramatem.
Werfel poruszył, ale nie zaszokował, chociaż niektóre opisy są bardzo drastyczne - po miesiącu od zakończenia lektury wciąż myślę o parze młodych narzeczonych porwanych przez Czeczenów czy ojcu rozpaczającym nad tym, jak piękną kobietą mogłaby być jego nowo narodzona córka.
Fakt, że w moim poruszeniu nie jestem obiektywna.
Mój mąż powiedział, że w Armenii książka jest lekturą szkolną.

Podziwiam Werfla za tę książkę. Za postaci, które opisał, za stworzenie Gabriela Bagradiana, za danie mi do myślenia, za pokazanie mi tego dramatu w sposób, który nie wywołał u mnie bezsenności, co udało się Artowi Spiegelmanowi z innym dramatem.
Werfel poruszył, ale nie zaszokował, chociaż niektóre opisy są bardzo drastyczne - po miesiącu od zakończenia lektury wciąż...

Jak zawsze - warto. Głównie dlatego, że Gaiman po prostu dobrze pisze, a jego wyobraźnia jest ograniczona chyba tylko przez... Nie. Właściwie to nic jej nie ogranicza. Jednak mimo tej całej wyobraźni odnoszę wrażenie, że autorowi nie udało się uniknąć wtórności. Jasne - świat, wróg i przygody są nowe, ale cała koncepcja już gdzieś tam wcześniej została przedstawiona - czy to w opowiadaniach, czy "Księdze Cmentarnej". Mimo wszystko polecam. Ode mnie czwórka z plusem.

Jak zawsze - warto. Głównie dlatego, że Gaiman po prostu dobrze pisze, a jego wyobraźnia jest ograniczona chyba tylko przez... Nie. Właściwie to nic jej nie ogranicza. Jednak mimo tej całej wyobraźni odnoszę wrażenie, że autorowi nie udało się uniknąć wtórności. Jasne - świat, wróg i przygody są nowe, ale cała koncepcja już gdzieś tam wcześniej została przedstawiona - czy...

Ujmę to tak. Westeros to przy starożytnym Rzymie Dolina Muminków. Polecam. Koniec recenzji.

Ujmę to tak. Westeros to przy starożytnym Rzymie Dolina Muminków. Polecam. Koniec recenzji.

Jako (raczej mierna) studentka romanistyki całą serię uwielbiam. Zaczęłam oczywiście od środka, czyli od "Anglika na wsi", którego czystym przypadkiem i niezwykle szczęśliwym zrządzeniem losu dopadłam w Biedronce [sic!], ale potem bardzo szybko dokupiłam dwie pozostałe części i... Wydaje mi się, że nikt nie umie pisać o Francji tak, jak Anglicy. Wygląda na to, że "1000 lat wkurzania Francuzów" pozwoliło im zyskać dystans niezbędny do prawidłowego opisania tego wspaniałego, acz specyficznego narodu, posiadającego drażliwy charakter, wspaniałą kuchnię i dosyć wątpliwe zasady moralne. "Anglik w Paryżu" to doskonała lektura, jednak nie dla wszystkich. Serię docenią przede wszystkim te osoby, które Francję znają i co najmniej lubią, a przy tym mają zacięcie językoznawcze i niestraszne im są wszelkie lingwistyczne dygresje, które młodego romanistę będą cieszyć, a czytelnika "z zewnątrz" zwyczajnie nudzić. Mimo wszystko uważam, że warto dać Sadlerowi szansę. :)

Jako (raczej mierna) studentka romanistyki całą serię uwielbiam. Zaczęłam oczywiście od środka, czyli od "Anglika na wsi", którego czystym przypadkiem i niezwykle szczęśliwym zrządzeniem losu dopadłam w Biedronce [sic!], ale potem bardzo szybko dokupiłam dwie pozostałe części i... Wydaje mi się, że nikt nie umie pisać o Francji tak, jak Anglicy. Wygląda na to, że "1000...

Kiedy chwaliłam się znajomym rok temu, że dostałam na Gwiazdkę "Sezon burz" słyszałam jedynie odpowiedzi w stylu "daruj sobie". Oczywiście nie darowałam sobie. Czasu poświęconego na lekturę nie żałuję, ale wygląda na to, że "Sezon burz" będzie jedną z nielicznych książek Sapkowskiego, której nie przeczytam kolejne piętnaście razy.
Przede wszystkim widać, że książka ma służyć promocji gry. Napisana jest tak jakby na odwal się, bez staranności, do której Sapkowski zdążył mnie już przyzwyczaić. Intryga również jest jakaś taka bez wyrazu, a dodatkowo w trakcie lektury w ogóle zapomniałam, o co właściwie chodziło, a potem z zaskoczeniem przyjęłam powrót do głównego wątku. Oprócz tego Sapkowski pisze według stałego schematu - walka, seks, walka, seks, walka, walka, walka i jeszcze trochę seksu. No i ci źli i zepsuci do szpiku czarodzieje (z którymi trzeba walczyć). Do lektury nie zniechęcam bo, jak to zwykle u Sapkowskiego, czyta się przyjemnie i bezboleśnie. Pióro autorowi zdecydowanie nie zardzewiało, tylko pomysłu (ewentualnie chęci) jakby brakło.

Kiedy chwaliłam się znajomym rok temu, że dostałam na Gwiazdkę "Sezon burz" słyszałam jedynie odpowiedzi w stylu "daruj sobie". Oczywiście nie darowałam sobie. Czasu poświęconego na lekturę nie żałuję, ale wygląda na to, że "Sezon burz" będzie jedną z nielicznych książek Sapkowskiego, której nie przeczytam kolejne piętnaście razy.
Przede wszystkim widać, że książka ma...

To trochę porąbane, bo cykl o wiedźminie jest książką mojego dzieciństwa, a w każdym razie lat wczesno-nastoletnich. Całą sagę i oba zbiory opowiadań pochłonęłam w czasie pewnych ferii zimowych, kiedy to tkwiłam unieruchomiona w gipsie. Zagłębieniu się w świat wykreowany przez Sapkowskiego nie przeszkadzało zatem nic - ani otoczenie, które rekonwalescenta traktowało ulgowo, ani obowiązki szkolne. Prawdopodobnie gdyby nie ta lektura, nie poprzestawiałyby mi się klepki w blond główce, a tak - świat elfów, krasnoludów i wojen na tle rasowych pochłonął mnie całkowicie i absolutnie. Cieszę się, że z "Wiedźminem" zetknęłam się tak wcześnie, bo teraz pewnie byłaby to po prostu świetnie napisana i wciągająca książka, a tak miałam szansę złapać (nie)zdrowego bakcyla w temacie literatury fantasy.
Oczywiście są rzeczy, których można się przyczepić - dłużyzny w opisach stosunków politycznych, kulawe zakończenie (coś ten Sapkowski nie radzi sobie z zakończeniami), czy w końcu popisywanie się przez autora erudycją (mój ulubiony zarzut! Skoro jeden z drugim idiota nie łapie aluzji historyczno-literackich, to może powinien się nieco dokształcić w kanonie?), nie zmienia to jednak faktu, że każda z części zbioru opisującego wiedźmińskie uniwersum to, moim zdaniem, takie literackie faberge - może poza "Sezonem burz", ale o tym gdzie indziej. ;)

To trochę porąbane, bo cykl o wiedźminie jest książką mojego dzieciństwa, a w każdym razie lat wczesno-nastoletnich. Całą sagę i oba zbiory opowiadań pochłonęłam w czasie pewnych ferii zimowych, kiedy to tkwiłam unieruchomiona w gipsie. Zagłębieniu się w świat wykreowany przez Sapkowskiego nie przeszkadzało zatem nic - ani otoczenie, które rekonwalescenta traktowało ulgowo,...

To nie jest zła książka, ale nie jest to też książka, do której z radością wrócę w chwili zmęczenia wysiłkiem intelektualnym, jak to ma miejsce w przypadku poprzednich części.
Bridget Jones powraca do nas głęboko doświadczona przez życie, dzieciata, starsza i... Jeszcze głupsza. W trakcie całej lektury zastanawiałam się, jak to do diabła możliwe, kobieta tak nieogarnięta i zwyczajnie durna dożyła tak sędziwego wieku, a przy tym udało jej się nie zgubić i nie uśmiercić przypadkowo swoich pociech.
Książka sama w sobie jest całkiem przyjemna - czyta się szybko, a momentami można się szczerze uśmiać, ale niestety braki fabularne (oraz intelektualne głównej bohaterki) całkowicie przyćmiły w moim przypadku niewątpliwe zalety stylu autorki.

To nie jest zła książka, ale nie jest to też książka, do której z radością wrócę w chwili zmęczenia wysiłkiem intelektualnym, jak to ma miejsce w przypadku poprzednich części.
Bridget Jones powraca do nas głęboko doświadczona przez życie, dzieciata, starsza i... Jeszcze głupsza. W trakcie całej lektury zastanawiałam się, jak to do diabła możliwe, kobieta tak nieogarnięta i...