Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musiał minąć dobry tydzień od momentu, gdy skończyłem czytać "Syrenkę" i był to czas, w którym mogłem ochłonąć po tej lekturze, by móc przelać swoje wrażenia na tekst, który macie teraz przed sobą. Pani Lacberg w każdej swojej powieści tak zręcznie buduje misterną sieć wzajemnych powiązań wszystkich bohaterów, że można podejrzewać dosłownie każdego o tytułowe zbrodnie. Jednak dzięki kunsztowi jej pisarskiej osobowości nigdy nie możemy ze 100 % pewnością wskazać winnego, dopóki Pani Lackberg nam na to nie pozwoli, jednoznacznie wskazując go w ostatnich wierszach powieści. Syrenka to absolutnie jedna z najlepszych pozycji w bogatym już dorobku skandynawskiej pisarki, a tym samym czołówka gatunku na rynku ostatnich lat. Wartość tej lektury jest miarą emocji jakie u mnie wywołała od ciekawości i dociekliwości po szok i niedowierzanie. Moje wszystkie zmysły jako czytelnika zostały pobudzone do granic możliwości a słowo satysfakcja po zakończonej lekturze w zbyt małym stopniu oddaje wrażenia z pochłoniętego tekstu. Syrenka to jedna z pozycji, która może być idealnym wzorcem do tworzenia nieprzeciętnych powieści kryminalnych. Na zakończnie jeszcze jedno słowo dla tych, którzy z różnych powodów nie wgłębią się w to co wyżej: POLECAM!!

Musiał minąć dobry tydzień od momentu, gdy skończyłem czytać "Syrenkę" i był to czas, w którym mogłem ochłonąć po tej lekturze, by móc przelać swoje wrażenia na tekst, który macie teraz przed sobą. Pani Lacberg w każdej swojej powieści tak zręcznie buduje misterną sieć wzajemnych powiązań wszystkich bohaterów, że można podejrzewać dosłownie każdego o tytułowe zbrodnie....

Jakże wielka jest siła sugestii...od takiego stwierdzenia zaczynam recenzję, gdyż to właśnie sugestia jednego z użytkowników spowodowała, że sięgnąłęm po "Koronę Szaleńca". Realia wartości tekstu powieści odkrywane z każdą stroną powodowały na mojej twarzy grymas niezadowolenia, jednak z uwagi, iż nie mam w nawyku odkładania książek w połowie, kontynuowałem lekturę. No ale do rzeczy. Główni bohaterowie Payne i Jones "sączący drinka komandosi na Florydzie" osadzani są w sam środek lawiny wydarzeń w majestatycznym krajobrazie południowych Niemiec. Nie można by się było do czego przyczepić, gdyby zły charakter był w książce nieco bardziej zarysowany, bo w rzeczywistości jest on niezwykle blady i płaski. W zasadzie jedyną pozytywną stroną jest historyczne powiązanie akcji z XIX-wiecznym władcą Bawarii, co pociąga u czytelnika chęć otworzenia mapy, poszukania miejsc wydarzeń i zgłębienia życiorysu władcy. Ale i po tym proszę sobie za dużo nie wyobrażać, gdyż PRZEPAŚĆ dzieli umiejętności lawirowania wśród historycznych postaci i miejsc kreowanych przez Chrisa Kuzniewskiego w porównaniu choćby do Dana Browna. Skoro ja zasugerowałem się pozytywną recenzją to może ktoś inny na podstawie mojej jednak po tę pozycję nie sięgnie i skupi swoją uwagę na tych zdecydowanie wartościowszych. Ja po pierwszych 100 stronach potraktowałem "Koronę Szaleńca" jako zabijacz czasu, a takim daję maksymalnie cztery gwiazdki.

Jakże wielka jest siła sugestii...od takiego stwierdzenia zaczynam recenzję, gdyż to właśnie sugestia jednego z użytkowników spowodowała, że sięgnąłęm po "Koronę Szaleńca". Realia wartości tekstu powieści odkrywane z każdą stroną powodowały na mojej twarzy grymas niezadowolenia, jednak z uwagi, iż nie mam w nawyku odkładania książek w połowie, kontynuowałem lekturę. No ale...

Całkowicie przypadkowo natknąłem się na tą książkę, mając jednak nadzieję, że będzie ona godna uwagi...niestety tym razem tak nie było. Książkę - jako mężczyzna - mogę podzielić na dwa zasadnicze działy: pierwszy, gdy moja wyobraźnia podrażniona soczystymi opisami mocno pracowała nad zobrazowaniem boskiej Alicii (sama okładka książki bynajmniej w tym nie przeszkadzała) oraz drugi, w którym to chciałbym znaleźć ciekawe, niebanalne momenty, a było niestety niewiele. Nie mam w zwyczaju czytania książek do połowy, ale w tym wypadku znając dalszy rozwój treści z pewnością bym tak postąpił.

Całkowicie przypadkowo natknąłem się na tą książkę, mając jednak nadzieję, że będzie ona godna uwagi...niestety tym razem tak nie było. Książkę - jako mężczyzna - mogę podzielić na dwa zasadnicze działy: pierwszy, gdy moja wyobraźnia podrażniona soczystymi opisami mocno pracowała nad zobrazowaniem boskiej Alicii (sama okładka książki bynajmniej w tym nie przeszkadzała) oraz...