Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet nie wiecie jak nie lubię pisać zaległych recenzji. I to takich które już dawno powinny pojawić się na moim blogu. Książkę, o której dzisiaj opowiem przeczytałem jakiś czas temu, ale zasługuje ona w pełni na kilka, a raczej kilkanaście słów, bo z niezwykłym jak na nasze czasy szacunkiem podchodzi do czytelnika. Zwłaszcza, że jej grupą odbiorczą są dzieci. “Cyrk martwych makabresek” bo to o nim mowa to znakomity dowód na to, iż Aneta Jadowska ma przeogromny wachlarz umiejętności literackich i żadne tematy nie są dla niej straszne. Zanim jednak to dokładnie wyjaśnię wspomnę co nieco o fabule.

Franek i Finka po tym jak dowiadują się o kiepskim stanie zdrowia swojej mamy, która ma przejść operację trafiają pod opiekę dziadka, o którego istnienia nawet nie wiedziały. Nie jest on jednak jedyną tajemnicą, którą odkryją w czasie zbilżających się wakacji. Przyjdzie im się zmierzyć z własnymi słabościami, wieloletnią rywalizacją starych przyjaciół oraz przeciwnikiem, który niejednemu zmroziłby krew w żyłach. Przy okazji dowiedzą się, iż posiadają umiejętności daleko wykraczające od tych rozwijanych w zwykłej szkole.

I jak podoba wam się coś takiego? Dla mnie tę serię spokojnie można nazwać naszym polskim Harrym Potterem i niema tu żadnego słodzenia samej autorce. Mamy tu bowiem wszystko co tacy młodzi, a nawet i starsi czytelnicy chcieliby znaleźć w książce. Dostajemy bohaterów z którymi można się utożsamiać i przy okazji pozazdrościć przygód, które przeżywają, same przygody zapierające dech w piersi, tajemnicze artefakty oraz świat niby taki podobny, a jednak inny, bardziej magiczny i to w całej swojej okazałości. Chyba skądś to znamy, prawda? Ja się wychowałem na twórczości J.K. Rowling i tak samo u niej jak i u Jadowskiej znajduję wszystkie najważniejsze elementy dobrej literatury dziecięcej.

No właśnie czy na pewno dziecięcej. Po lekturze tej książki trochę ciężko mi ją przypisać do konkretnej kategorii wiekowej. Głównie za sprawą “antagonisty” pojawiającego się dość szybko. Po krótce jest on nekromantą. Dla osób niewtajemniczonych w świat fantastyki i RPGi to jego specjalnością jest śmierć, a dokładniej ożywianie tych którzy odeszli. To dość delikatny temat i niezbyt często poruszany w książkach skierowanych do najmłodszych czytelników, ale bohaterowie mają prawie 11 lat , więc pewnie to jest główna grupa odbiorcza. Mnie to osobiście nie przeszkadza, ale oczami wyobraźni widziałem te ożywione stworzenia, którym zabrano możliwość odejścia Tęczowym Mostem.

Jak już wcześniej wspomniałem nie jest to wada tej książki. Całość czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Prosty język, ciekawe zwroty akcji oraz cudowne opisy to tylko niektóre z zalet tej pozycji. To wspaniała lektura dla każdego niezależnie od wieku. Ja bawiłam się dobrze poznając perypetie tej dwójki, więc jest ogromna szansa, że Waszym dzieciom też się spodoba, a jeżeli nie będą miały ochoty to możecie im poczytać też czerpiąc z tego dużo przyjemności. Jeżeli dorzucimy do tego przepiękne ilustracje w wykonaniu Magdaleny Babińskiej to mamy idealny prezent na urodziny, zwłaszcza że na stronie wydawnictwa możemy tę książkę kupić z rewelacyjnymi gadżetami i to nie tylko dla dzieci.

Pochwała należy się też za samych bohaterów. Takich prawdziwych i wyrazistych. Franek i Finka to dwójka rezolutnych dzieciaków, bardzo ciekawych świata, pragnących wiedzieć dosłownie wszystko. Bardzo dobrze, że tak bardzo różnią się pod względem charakterów. Dzięki temu się uzupełniają i wspierają. Reszta postaci to istny misz masz historii, które na pewno zapełniłyby niejeden zbiór opowiadań. To właśnie lubię w twórczości Jadowskiej, nikt nie jest u niej tłem dla historii, a każdy stanowi jej nieodzowną część.

I pewnie zapytacie, gdzie ten szacunek dla czytelnika, o którym wspomniałem. Autorka nie traktuje odbiorców tej książki jak dzieci, nie pokazuje przesłodzonego świata pełnego kolorów i słodkości. Pokazuje świat z goryczą, mrokiem które mogą mieszkać w każdym z nas. Pokazuje to z czym będą musieli się zmierzyć wcześniej czy później, ukazując przy okazji, ile można osiągnąć determinacją i odwagą. Uczy i bawi jednocześnie albo to tylko moje, zbyt głębokie przemyślenia.

Więcej recenzji na blogu: Link w opisie

Nawet nie wiecie jak nie lubię pisać zaległych recenzji. I to takich które już dawno powinny pojawić się na moim blogu. Książkę, o której dzisiaj opowiem przeczytałem jakiś czas temu, ale zasługuje ona w pełni na kilka, a raczej kilkanaście słów, bo z niezwykłym jak na nasze czasy szacunki...

Rozwiń

Zwiń

Detektywistyczne, kryminalne fantasy to właśnie jest to, co tak bardzo lubię. Dlatego też, gdy przeczytałem, o czym mniej więcej jest „Coś z Nightside” Simona R. Greena wiedziałem, że wcześniej czy później trafi w moje ręce. Ponowne wydanie tej dość olewanej przez nasze wydawnictwa serii spowodowało, że ten moment w końcu nadszedł. Mówię, że została ona olana, bo w oryginale ma ona dwanaście tomów, a u nas ta historia skończyła się na trzecim. Może ponowne pojawienie się początku serii oznacza, że dano jej drugą szansę. Zwłaszcza, że nowa okłada jest rewelacyjna. Świetnie wyglądałaby na ścianie, jako plakat. Z góry jednak ostrzegam, że na Waszej półce nie wyląduje, bo dostępna jest tylko na czytniki.

John Taylor jest specjalistą od spraw beznadziejnych, ale do świętego Judy Tadeusza mu bardzo daleko. Zwłaszcza, że wystarcza obrzydliwie bogata Joanna Barrett w jego biurze by złamał wszystkie swoje zasady. W końcu by uratować jej córkę wraca do miejsca gdzie obiecał nigdy się nie pojawiać. Wraca do domu. Ze swoją umiejętnością, a raczej darem odnajdywania zagubionych rzeczy powinno to być łatwe niestety zło nie śpi.

Początek był całkiem niezły. Dalsze rozkręcanie się akcji też jakoś dawało radę. Niestety potem było już tylko gorzej. Coraz częściej zauważałem pewne absurdy sytuacyjne. Bohaterowie zachowywali się bardzo nienaturalnie. Joanna była tego najlepszym przykładem. Zaskakująco normalnie przyjmowała wszystkie zmiany otoczenia. Zamiast bać się Nightside, przyjęła jego istnienie bardzo spokojnie jakby, na co drugim skrzyżowaniu można było znaleźć „światy równoległe”. Oczywiście potem wiele się wyjaśniło, ale było to trochę męczące. Samo miejsce akcji jest dość surrealistyczne i pokręcone, nic tam do końca nie trzyma się kupy. Nawet ciężko mi było sobie wyobrazić, co na nas czeka za zakrętem.

Fabuła też była nieco za bardzo wymyślna. Działo się tutaj zbyt dużo. Wychodząc z jednego kłopotu wpadali w drugi i to z ogromną prędkością. Jeszcze trochę i pomyślę, że są oni największymi pechowcami na świecie. Oczywiście ratował to wątek ukryty w całej historii, który będzie się rozkręcał przez kolejne tomy, ale na serio jakoś nic do tej pory nie przyciąga mnie by sięgnąć po ciąg dalszy, chyba że w ostateczności. Uwierzcie mi jednak takim desperatem nie jestem. Będę wolał sięgnąć po anime zwłaszcza, że ostatnio trafiłem na całkiem niezłe.

Jak na razie nie wychodzi ta książka zbyt dobrze. Z przerysowanymi postaciami, naciąganą fabułą oraz co tu powiedzieć nudnym całokształtem. Spada bardzo nisko w moim rankingu. Co dziwne przeczytałem ją do końca, co nie zdarza się zbyt często, ale chyba do ostatniej strony liczyłem na jakiś mały cud. Miałem nadzieję, że chociaż zakończenie mnie powali. Nie przekreślam jej jednak całkowicie. Nie raz zdarzyło mi się, że książka przeczytana po latach okazywała się dużo ciekawsza. Mi ona nie podeszła, ale dla innych może się okazać hitem, dlatego spróbujcie. W końcu, kto nie ryzykuje nie pije szampana.

Więcej recenzji na blogu: www.comysleo.pl

Detektywistyczne, kryminalne fantasy to właśnie jest to, co tak bardzo lubię. Dlatego też, gdy przeczytałem, o czym mniej więcej jest „Coś z Nightside” Simona R. Greena wiedziałem, że wcześniej czy później trafi w moje ręce. Ponowne wydanie tej dość olewanej przez nasze wydawnictwa serii s...

Rozwiń

Zwiń

Życie po życiu. Zaświaty. Temat ten wielokrotnie był wałkowany w książkach, filmach, serialach i to na wiele sposobów. W końcu ile religii tyle wersji tego, co się dzieje z duszą po naszej śmierci. Widzieliśmy już wersje mroczne, przerażające oraz dość dowcipne, a jednocześnie chwytające za serce. Jednak to Marcin Kowal w swoim „Stażyście tom 1” pokazał chyba najbardziej nietuzinkową opcję. Wyobraźcie sobie ciało zostaje tu, a dusza odchodzi. Nie uwierzycie gdzie. Do Urzędu Przeżytych. Gdzie z numerkiem będziecie czekać na swoją kolej by dowiedzieć się, co dalej. Dla wielu może się wydawać, że to już piekło. Zwłaszcza, gdy sami chcieliście coś załatwić w podobnym miejscu albo oglądaliście „Dwanaście prac Asteriksa”.

Warto jednak wspomnieć najpierw o bohaterze, wokół którego kręci się cała akcja. Darwin jest tytułowym stażystą w Urzędzie Przeżytych. W czasie swojego egzaminu na pełnoprawnego Urzędnika dochodzi do wielu komplikacji, które na zawsze mają przekreślić jego planowaną przyszłość, a plany ma naprawdę wielkie. Pragnie piąć się po drabinie awansów by w końcu zostać Łowcą, który na legalu będzie mógł wychodzić na powierzchnię. Niestety trzech interesantów daje nogę, o co zostaje oskarżony Darwin, przez co w sposób nie do końca zgodny z przepisami wraz z niezwykłym towarzyszem wyrusza na łowy. W końcu niema nic do stracenia.

Muszę przyznać, że tak ciekawa książka nie trafia się często. Już od pierwszych stron ciężko mi było się od niej oderwać, bo nie spodziewałem się, co może autorowi wpaść do głowy. Szczerze widzę tu pewne elementy zaciągnięte delikatnie po równo z „Uwierz w ducha” jak i „Dobry Omen”. Nie widzę w tym jednak nic złego, bo wiadomo coraz trudniej o kompletną oryginalność, ale te elementy występujące tu i tu są jak najbardziej dograne i kompletne. Po prostu pasują do siebie i tworzą jedną spójną całość.

Bohaterowie to najmocniejszy element tej książki. Wykreowani zostali perfekcyjnie tak samo Ci główni jak wspomniany wcześniej Darwin czy też Złoty albo Pączek, chociaż ten ostatni niemiał tu zbyt ważnej roli. Jednak jego obecność nadawała całość innego charakteru. Przy okazji mam takie pytanie czy tylko mi Faluś przypominał tego psiaka z filmu „Coco”. Jakoś czytając o nim miałem tamtego przed oczami, mimo że jego opis był całkowicie inny. Zgadzał mi się jego charakter oraz ta szczenięca niewinność niepasująca do jego gatunku.

Co do miejsca akcji to nie jest ono zbyt urozmaicone. Głownie biuro, kawałek Warszawy oraz dom Doroty. Jedynej kobiecej i ludzkiej przy okazji postaci. Wiem, że kobiety są ludźmi i nie mam ku temu żadnych wątpliwości, ale jest tu jeszcze jedna bohaterka, chociaż ona z powodu wykonywanej przez siebie profesji na pewno człowiekiem nie jest. Mam nadzieje, że nikogo nie uraziłem tym akapitem. Wracając jednak do fabuły nie czułem się tu klaustrofobicznie, powiedziałbym nawet, że to taka mała wycieczka po świecie do tej pory niespenetrowanym przez nikogo. Niebezpiecznym, a ciekawym zarazem. To taka pierwsza podróż do Afryki.

Wadą jest długość. Na czytniku wyświetlają mi się 182 strony, co jest dość ciekawe, ponieważ ta książka najpierw pojawiła się w wersji elektronicznej, a dopiero potem papierowej i to po dobrych czterech miesiącach. Widocznie nie do końca byli pewni czy podejdzie czytelnikom. Jej wydawcą jest Virtualo dla Empik Go, dlatego trochę denerwuje mnie, że musieli ją rozdzielić na dwie części, by zarobić więcej. Nie byli początkowo ograniczeni takimi rzeczami jak fizyczna grubość woluminu oraz jego wagą. Oczywiście z przyjemnością sięgnę po dalsze losy Darwina, bo takie Urban Fantasy naprawdę lubię i przygarnę w każdej ilości.

Więcej recenzji na blogu: www.comysleo.pl

Życie po życiu. Zaświaty. Temat ten wielokrotnie był wałkowany w książkach, filmach, serialach i to na wiele sposobów. W końcu ile religii tyle wersji tego, co się dzieje z duszą po naszej śmierci. Widzieliśmy już wersje mroczne, przerażające oraz dość dowcipne, a jednocześnie chwytające z...

Rozwiń

Zwiń