Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niewiele osób zajmuje się podobną tematyką, a "filologiczny słownik" poświęcony terminologii z zakresu muzyki popularnej jest jak kot w (i na) komputerze tłumacza - niby nie niezbędny, ale ile czasu liczonego w wypitych herbatach i błędów sobie zaoszczędzisz, mając pod ręką takie dziełko!
Słowniczek pokazał mi magię tysięcy możliwości określania jednej techniki gry, udowodnił mi, że w manager nie jedno (a więcej) ma imię i ostatecznie zachęcił do dalszej pracy w tej pięknej dziedzine.

Niestety! Prowadząc "badania" nad tą dziedziną kilkanaście lat po publikacji słownika widzę, że jest on już przedawniony. Niektóre formy nie są już używane, a czytając biografię (już nie mówię o tekstach natury piramidalnie, jakby powiedział Iwaszkiewicz, specjalistycznej) można doszukać się wielu słów, których Wolański nie miał okazji dodać do swojego glosariusza, bo pojawiły się niedawno (z całym szacuneczkiem dla wieku Autora).

Mimo wszystko polecam wszystkim czytelnikom, których jeszcze nie boli głowa z nadmiaru muzycznych informacji. Hasło bottleneck i bass drum przyprawią Wasze życie o szampańskie zawroty myślących części ciała. Polecam gorąco!

Niewiele osób zajmuje się podobną tematyką, a "filologiczny słownik" poświęcony terminologii z zakresu muzyki popularnej jest jak kot w (i na) komputerze tłumacza - niby nie niezbędny, ale ile czasu liczonego w wypitych herbatach i błędów sobie zaoszczędzisz, mając pod ręką takie dziełko!
Słowniczek pokazał mi magię tysięcy możliwości określania jednej techniki gry,...

Biografia, która nawiązuje do innych książek o Zeppelinach w tak subtelny sposób, że samo wychwycenie wszystkich smaczków daje czytelnikowi niesamowitą satysfakcję. Pięknie przetłumaczona, długa opowieść. Tekst, który analizuje historię zespołu pod wieloma kątami, prezentuje kontekst społeczny oraz całą paletę najbarwniejszych postaci muzycznego świata lat 70.

Co prawda Page zapowiedział, że nie ma co czytać tego "dziełka", ale złamał jedno z ważniejszych praw naszego "czytelniczego kodeksu" ;) Przyznał się, że wyraża opinię bez przeczytania książki. Jednak jeśli nawet by do niej zajrzał mogłoby mu się rzucić w oczy to jak wiele miejsca zajmują opisy jego znajomych zajmujący się okultyzmem, ile stron poświeta się Crowleyowi, jakim przypuszczeniem kończy się cała biografia.

Cóż, Wall z pewnością ma kronikarski talent, potrafi snuć historie, ma pomysły na to, jak zainteresować opisywanym tematem. Ale potrafi też ostro wyrazić swoje zdanie i bronić go dzięki swojej wiedzy. Taka rzetelna dziennikarska postawa pokazuje jak wielką wartość ma umiejętność oceny wydarzeń i podążanie własną ścieżką. Brawo za to!

Polecam zarówno fanom, jak i tym, którzy dopiero rozpoczynają lot zeppelinem ;)

Biografia, która nawiązuje do innych książek o Zeppelinach w tak subtelny sposób, że samo wychwycenie wszystkich smaczków daje czytelnikowi niesamowitą satysfakcję. Pięknie przetłumaczona, długa opowieść. Tekst, który analizuje historię zespołu pod wieloma kątami, prezentuje kontekst społeczny oraz całą paletę najbarwniejszych postaci muzycznego świata lat 70.

Co prawda...

Przeczytałam tę książkę kilka razy, ale teraz wyjątkowo w jednym jedynym celu: żeby skrzętnie prześledzić tłumaczenie. Naprawdę nie można być zawiedzionym, przyglądając się książce pod tym względem. Czyta się ją bardzo dobrze, bez żadnych zgrzytów. Jeżeli pojawiają się błędy (sporadyczne) to nie zaburzają treści. Wyjątkiem są dwa przypadki, co ciekawe oba dotyczą Jonesa ;)
Najpierw ze strony 77 dowiadujemy się, że John Paul Jones, razem z żoną Madeleine Bell (sic!) spędził święta w Nowym Jorku, co jest nawet nie lekkim przekłamaniem i "wyswataniem" Jonesa z kimś zupełnie innym (jego żoną jest Maureen, co nie zmieniło się od 1967 roku). Oryginał podaje: John Paul Jones, who with his wife had spent Christmas with singer Madeline Bell in New York,
arrived separately.
Potem na stronie 137 zdobywamy informacje dotyczące nagrywania "Stairway to Heaven". Posłuchajcie tylko słynnego wstępu, aby usłyszeć flet i gitarę akustyczną. Według książki jednak dowiecie się, że w grę wchodziły klawisze i starodawne magnetofony. Jest to niestety błąd tłumacza.
Gdyby jednak nie brać pod uwagę tych dwóch wpadek to książka jest przyjazną tłumaczeniową perełką z drobnymi i bardzo wdzięcznymi klęskami terminologicznymi. Ale dzięki temu przysłuży się nauce ;)

Co do treści. Oj... Takie publikacje wyraźnie pokazują jaką odpowiedzialność bierze na siebie osoba planująca napisanie czyjejś biografii. Po przeczytaniu tej książki Zeppelinów można z łatwością znienawidzić. Za rozbestwienie, brak opanowania, szacunku i obrzydliwe wykorzystywanie zaufania, jakim obdarzali zespół fani czy organizatorzy. Plant i Bonzo przedstawieni są jako wieśniacy (żeby nie powiedzieć wieśniaki), przez co oczywistym dla autora jest, że nie znają się na biznesie i folgują wszystkim swoim zachciankom, zszokowani wielkim światem. Wielkim światem do którego drzwi otworzył im Page - żałosny dziwak, wyśmiewany w prasie, wyśmiewany na koncertach, wyśmiewany w środowisku, zajmujący się narkotykami, czarami, narkotykami, nieletnimi dziewczynkami, narkotykami i niszczeniem siebie samego poprzez chorą fascynację potęgą i hołdowaniem własnym ambicjom. Ach, czy wspomniałam o narkotykach? Na koniec zostaje Jones, o którym w sumie nic nie wiadomo, dzięki czemu co prawda nie obrywa za bardzo w książce (oprócz informacji o tym, że jest najbardziej złośliwy i chce od fanów tylko npieniędzy), ale też jego losy po rozpadzie zespołu podsumowane są krótkim: "zaszył się w domku na wsi i wydawał swoje pieniądze nietknięty KLĄTWĄ sprowadzoną przez MANIPULACJE zdziwaczałego gitarzysty swojego zespołu". Nie wiem, jak w obliczu tego wszystkiego wytłumaczyć wszystkie wyprodukowane przez Jonesa płyty i fakt, że w czerwcu wybieramy się na jego koncert do Helsinek, podczas gdy inni "zarobieni muzycy" zajmują się głównie wydawaniem albumów ze zdjęciami?

Jeśli "młody" fan zespołu porywa się na tę książkę musi koniecznie zaopatrzyć się w inne pozycje, które zrównoważą jad wylewający się z pozornie obiektywnej książki Daviesa, utrzymanej w kronikarskim stylu. Książka niestety powoduje powstanie setek pytań (głównie co do prawdziwości opisanych wydarzeń), ale nie sugeruje żadnych odpowiedzi poza budowaniem uczucia pogardy wobec "wypalonych muzyków" i "ostatniego lotu sterowca". Bolesne uogólnienia, sprowadzające muzyków do zwykłych marionetek sterowanych przez żądzę sławy i pieniądza, mogą zniszczyć obraz zespołu w oczach nawet wiernego fana, a fakt, że zespół nawykł do tego, aby nie komentować głównie negatywnych doniesień prasy nie pomaga w wyrobieniu sobie zdania na temat książki.

Zatem przeczytać trzeba koniecznie, ale z Mickiem Wallem i innymi możliwymi do zdobycia dziełkami pod ręką.

Przeczytałam tę książkę kilka razy, ale teraz wyjątkowo w jednym jedynym celu: żeby skrzętnie prześledzić tłumaczenie. Naprawdę nie można być zawiedzionym, przyglądając się książce pod tym względem. Czyta się ją bardzo dobrze, bez żadnych zgrzytów. Jeżeli pojawiają się błędy (sporadyczne) to nie zaburzają treści. Wyjątkiem są dwa przypadki, co ciekawe oba dotyczą Jonesa ;)...

Miałam niesamowitą przyjemność posłuchać autora na żywo jak opowiada swoim kilkuletnim czytelnikom o grzybowym internecie, drzewnym czacie i owadzich aplikacjach. Czego więcej trzeba do szczęścia niż pasji, o której potrafi się opowiadać z polotem i niesamowitym uczuciem?

"Sekretne życie drzew" to świetna, nieprzekombinowana książka dla wszystkich, którzy chcą zagłębić się w najintymniejsze aspekty życia naszych wiekowych sąsiadów. Książka nie przytłacza terminologią, jest napisana pięknie, przetłumaczona tak, że czyta się ją jak dobrą powieść. Cudowne sformułowania takie jak pełne uczucia określenia (moje buczki), zabawne nawiązania do życia człowieka (drzewne popijawy) czy trafne metafory (wspomniany już grzybowy internet) sprawiają, że lektura zaciekawi nie tylko miłośników ciekawostek z dziedziny przyrody.

Gorąco polecam ilustrowaną edycję - zdjęcia są piękne, przedstawiają polskie lasy i są miłym komentarzem do tekstu. Ponadto kartki są bardzo przyjemne w dotyku, gruby papier, matowe kartki i wspaniały książkowy zapach robią swoje. Wielki plus za wstążkę-zakładkę - nie spodziewałam się, że tak drobny szczegół tak bardzo ułatwi mi życie! Godna uwagi jest piękna polska okładka, która komponuje się z okładką kolejnej książki Wohllebena - świetna robota! Spójrzcie tylko na okładki angielskiej i oryginalnej, niemieckiej wersji.

Innymi słowy: It's a great BUK ;) Tutaj miłośnik drzew pisze na drzewach pod drzewami o drzewach wśród drzew!

---EDIT---
Niestety nie posiadam wiedzy specjalistycznej z zakresu życia drzew, ale przeczytałam kilka dość chłodnych recenzji lepiej rozeznanych czytelników. Myślę, że trzeba będzie zweryfikować widzę zdobytą od Wohllebena, zaopatrując się w kilka obowiązkowych (jak widzę pozycji), przede wszystkim w "Zmysłowe życie roślin".

Miałam niesamowitą przyjemność posłuchać autora na żywo jak opowiada swoim kilkuletnim czytelnikom o grzybowym internecie, drzewnym czacie i owadzich aplikacjach. Czego więcej trzeba do szczęścia niż pasji, o której potrafi się opowiadać z polotem i niesamowitym uczuciem?

"Sekretne życie drzew" to świetna, nieprzekombinowana książka dla wszystkich, którzy chcą zagłębić się...

"Król" naprawdę powala i (ponownie) no pun intended.

To pierwsza przeczytana przeze mnie książka Twardocha, więc absolutnie nie jestem w stanie zrozumieć komentarzy narzekających na srogi zawód i porażkę fabularną w porównaniu z innymi arcydziełami (jak przychodzi się domyślać) tego pana.

Pomijam świetny pomysł na fabułę, wyrazistych, "żywych" bohaterów, szczegółowość opisów nie tylko Warszawy, ale i broni, ubrań, kamienic czy samochodów. Miałam przyjemność posłuchać komentarza Twardocha na ten temat (jak to dobrze mieć czytającą i potrafiącą wyrwać z domu przyjaciółkę na studiach), w którym skromnie stwierdził on że owa dokładność wynika po prostu z jego zainteresowania tymi wszystkimi przedmiotami. Ach, żeby każdy autor miał tak szczerokie zainteresowania!

Ale nie to jest głównym atutem książki. "Król" jest napisany w niesamowity sposób. Narracja prowadzona jest (pozornie?) z różnych perspektyw czasowych mimo opisu jednej i tej samej historii. Narrator podgląda życie bohaterów (naprawdę próbuję uniknąć spojlerów, proszę to docenić) z różnych kątów: czy to z kątów mieszkań w różnych częściach Warszawy, czy pod kątem moralnym, czy też zastanawiając się, skąd wzięły swój początek przemiany w kraju i różne pokątne sprawy mieszkańców Warszawy. Opis wnętrz miesza się z refleksją na temat tradycji, wartka akcja nagle się urywa, aby podjąć przerwany lata temu trening bokserski, najdrobniejsze szczegóły z początku wracają pod koniec, żebyśmy razem z narratorem mogli nabrać do nich dystansu i nadać sens mozolnemu stukaniu w maszynę i pisaniu książki.

A nad wszystkim unosi się kaszalot i nikt chyba nie domyśli się o co z nim tak naprawdę chodzi.

EDIT [W SZOKU]
Tradycyjnie już po odłożeniu książki, zastanowieniu się nad nią i ocenie, przeczytałam wszystkie opinie na jej temat na naszym zacnym portalu. Czytam i nie wiem czy dowierzam. Pozwolę sobie odnieść się do kilku kwestii.

1. Sztampowy styl narracji - proste zdania jak z gazety
Człowiek, który na fejsbuku nie potrafi napisać jednego prostego zdania, plecie długaśne wielokrotnie złożone stwory, które przy okazji są świetnie skonstruowane, bezbłędne i przeprzyjemne w odbiorze, może mieć problem z pisaniem w sposób sztampowy. Tak jest w tym przypadku. Ciężko jest zarzucić Twardochowi brak oryginalnego warsztatu. Już prędzej niż sztampa oczekiwałabym...

2. Styl jest "zbyt" - zbyt oryginalny, zbyt złożony, zbyt zbyciarski
No tak, jak nie jedno to drugie. Oczywiście autor "buduje" długie zdania i korzysta z innych narzędzi ze swojego warsztatu po to, aby wywołać konkretny efekt oraz wzbudzić określone emocje w czytelniku. Jednak te narzędzia to nie tylko przemyslany zabieg autora, ale też wyjątkowa cecha, która odróżnia go od innych i jest niejako wpisana w każdą jego (lub jej, nie musi to dotyczyć tylko Twardocha) książkę. Styl, które nie da się tak po prostu pozbyć. A są tacy, którzy tego żądają ;)

3. Brak wiarygodności - narrator opisuje wydarzenia, o których nie ma prawa wiedzieć
Czy czytając tę książkę nie macie w pewnym momencie takiej myśli, że narratorowi nie można jednak do końca ufać? Dlaczego mamy naiwnie wierzyć każdemu słowu "powiedzianemu' przez narratora? Może trzeba je kwestionować? Może są tylko wizją narratora, może przedstawiają taką rzeczywistość, jakiej narrator by chciał, może szczegóły są wysnute z tego, jaką wiedzę o ludziach i życiu miał narrator? Same "moża", jednak braku wiarygodności bym nie zarzuciła.

4. Nuda podczas czytania i brak czegoś, co skłoniłoby do refleksji po przeczytaniu książki
Rzadko mi się zdarza, żebym nie mogła się oderwać od książki. Widzę, że niewielu osobom udało się oderwać od Króla i czytać go kawałkami (do niczego nie nawiązuję) przez wiele tygodni. Nuda nikomu nie grozi, a jeżeli wkradają się dziwacznie przydługie opisy sprzętu to mogą służyć nie tylko zanudzeniu potencjalnego odbiorcy, ale też spowolnieniu akcji przed jakimś nagłym zwrotem. Mind it!
Z kolei fakt, że książkę da się (albo po prostu trzeba) tak szybko przeczytać prowadzi recenzowiczów do krytycznego podejścia, jakoby Król był tekstem pisanym pod publiczkę, rozdmuchanym i zbytnio komercyjnym. Zgodzę się absolutnie z tym, że reklama była trochę zbyt natrętna, a posądzanie tej książki o wpisywanie się w nurt kryminału jest zdecydowanie zbyt naciągane. Jednak w żadnym wypadku nie jest to tekst czysto komercyjny. Nie jest papką, która zadowoli szeroką publiczność, z prostym zakończeniem, prostą narracją (chociaz jak wiemy pewnie nie wszyscy by się ze mną zgodzili), prostym romansem, prostymi relacjami. Nie jest to książka, która nie odwołuje się do tekstów kultury, motywów, wzorców. To książka, która wymaga myślenia i (bardzo często) oceniania.
A szybkość lektury pozostawia też często niesmak w postaci zaznaczonego w "podtytule" braku refleksji po odłożeniu książki. Muszę popatrzeć na inne recenzje, bo być może jestem odosobniona w uczuciu całkowitego szoku i niedowierzania, jakie zostawił po sobie Król. Nie mogę zrozumieć wielu zachowań, motywacji, słów, nadal się nad nimi zastanawiam i myślę, że ta książka tak szybko mnie nie opuści.

5...
Często pojawiają się komentarze wobec których nie mogę się w żaden sposób ustosunkować. Na przykład: w Królu powtarzają się oklepane wątki, które można wyśledzić w innych tekstach Twardocha. Kolejny raz króluje wątek antypolskości. Męczy pojawiające się w następnej już książce pseudointelektualne wprowadzanie jakiejś metafizycznej przestrzeni i motywów odwołujących się do kultury (w niezbyt subtelny sposób).

Nie czytałam innych książek tego autora, ale czuję się (nie odwołana, ale) zachęcona. Jakieś one muszą być oryginalne i sztampowe, nudne i poruszające, nieprzeintelektualizowane i głębokie skoro każda jest lepsza od Króla. Czas przenieść się na Śląsk ;)

"Król" naprawdę powala i (ponownie) no pun intended.

To pierwsza przeczytana przeze mnie książka Twardocha, więc absolutnie nie jestem w stanie zrozumieć komentarzy narzekających na srogi zawód i porażkę fabularną w porównaniu z innymi arcydziełami (jak przychodzi się domyślać) tego pana.

Pomijam świetny pomysł na fabułę, wyrazistych, "żywych" bohaterów, szczegółowość...

Nie ma w tej książce nic zwyczajnego!

Nie ma zwyczajnej, a raczej zwyczajowej, dla osób będących blisko kogoś znanego tendencji do wyciągania brudów, robienia sensacji i zarabiania na znajomości.

Nie ma zwyczajnej, a raczej zwykłej, narracji przechodzącej w pean pochwalny na cześć najdoskonalszej poetki. Autor pisze świetnie, lekko. Książkę chce się czytać, wciąga po uszy. Jest pełna ciepłych słów, ale także kilku gorzkich komentarzy. Rusinek analizuje postawy Szymborskiej, patrzy na jej życie i twórczość przez pryzmat własnego rozumienia jej działań, znajduje klucz do szymborskiego postrzegania świata, jakim na pewno jest humor i ironia.

Nie ma zwyczajnych, a są raczej nadzwyczajne, zdjęć, które są już "oklepane", czy faktów, które znamy z internetów lub kłótni na forach. Są piękne ilustracje do tekstu (zdjęcia naprawdę komentują tekst, to wyjątkowe w czasach, kiedy we wspomnieniach lub biografiach zdjęcia często wrzucone są jako element dekoracyjny), są kontrowersyjne fakty opisane z dystansu, w momencie, kiedy emocje już opadły i można je spokojnie skomentować.

Zazwyczaj liryka nie jest rodzajem literackim, do którego jest nam najbliżej, a czytanie o jej twórach nie wydaje się być najciekawszą czynnością na dany moment. W tym przypadku jest inaczej, o czym przekonają się nawet osoby, które nie znają dobrze twórczości Szymborskiej.

Po takiej lekturze można przyzwyczaić się do sięgania po poezję. Bywa znośna!

Nie ma w tej książce nic zwyczajnego!

Nie ma zwyczajnej, a raczej zwyczajowej, dla osób będących blisko kogoś znanego tendencji do wyciągania brudów, robienia sensacji i zarabiania na znajomości.

Nie ma zwyczajnej, a raczej zwykłej, narracji przechodzącej w pean pochwalny na cześć najdoskonalszej poetki. Autor pisze świetnie, lekko. Książkę chce się czytać, wciąga po...

Świetna, rzetelna książka, w której czytelnik może śledzić rozmowę dwóch dżentelmenów, którzy skrajnie różnią się w poglądach na temat kwestii religijnych: "szlachetnie wątpiącego" Marcina Prokopa z "turbo katolikiem" Symonem Hołownią. Konwersacja podzielona jest na 7 części, w których poruszane są takie tematy jak związek religii z popkulturą ("Bóg - czy jest i czy objawił się w utworach Morrisseya?"), podejście Kościoła do cierpienia, idea wszechwiedzącego i wszechmocnego Boga, zasady życia zakonnego, zasadność postu czy modlitwy oraz relacja (nie)wierzący - pieniądze/bogactwo.

Plusem jest na pewno to, że rozmowa na tematy dość wzniosłe jest prowadzona bez "napinki", z cudownie wplecionymi nawiązaniami do popkultury, ale też cytatami wielkich filozofów, którz zostają potraktowani całkowicie bez "pompy". Dla mnie, jako osoby, która dość zdecydowanie przysiadłaby się do ideologicznego stolika Hołowni, konwersacja była świetnym prektekstem do tego, aby samej zastanowić się nad fundamentalnymi kwestiami związanymi z wiarą i możliwością spojrzenia na nie z perspektywy osoby niewierzącej. Do tego daje się wyczuć świetną atmosferę, która panowała podczas tworzenia książki. Widać, że panowie się lubią, szanują i przyjaźnią. Nie brak tutaj uszczypliwych komentarzy, nawiązań do wspólnie przeżytych chwil i roztrząsania ich z różnych punktów widzenia.

Wciągająca książka, napisana lekkim językiem. Skłania do myślenia. Nie wkurza "wtłoczaniem" do głowy ideologii. Nie wkurza "hejtowaniem" religii w prymitywny sposób. Pełna rzeczowych argumentów, popartych przemyśleniami autorów i poprzedzona świetną umową, że nikt nikogo nie będzie na siłę przekonywał do swoich racji.

Godna polecenia nie tylko tym, którzy nucą sobie "Jesus Christ you are my life" w drodze do szkoły/pracy, ale też tym, którzy wątpią, czują że mają z chrześcijaństwem jakieś niewyjaśnione sprawy i próbują szukać odpowiedzi.

Świetna, rzetelna książka, w której czytelnik może śledzić rozmowę dwóch dżentelmenów, którzy skrajnie różnią się w poglądach na temat kwestii religijnych: "szlachetnie wątpiącego" Marcina Prokopa z "turbo katolikiem" Symonem Hołownią. Konwersacja podzielona jest na 7 części, w których poruszane są takie tematy jak związek religii z popkulturą ("Bóg - czy jest i czy objawił...