Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co byś zrobił, gdybyś był atrakcyjną dziewczyną i utalentowaną aktorką, a do tego rozpaczliwie potrzebował kasy?

Claire znalazła na to idealne rozwiązanie – pracuje jako testerka wierności i jest w tym piekielnie dobra. Jeszcze żaden mężczyzna nie oparł się jej urokowi… do czasu. Podczas jednego ze zleceń Claire zostaje bardzo szybko spławiona przez Patricka Foglera – profesora akademickiego i znawcę poezji Balu.. Beud… Bedu.. przepraszam, Baudelaire’a.

I właśnie ta poezja odgrywa w powieści JP Delaney’a kluczową rolę (co we mnie, osobie wybitnie niepoetyckiej, z początku wzbudziło pewne obawy). Mroczne wiersze są nie tylko słowami na papierze i wspólnym językiem bohaterów. Stają się obsesją, motywem postępowania, a także odzwierciedleniem najmroczniejszych fantazji. I tych fantazji znajdziemy tutaj całkiem sporo, dlatego zdecydowanie jest to pozycja dla pełnoletnich czytelników. Tym, czego również temu thrillerowi nie brakuje jest psychologia. Niejednokrotnie stykamy się z poszukiwaniem powodów działań w przeszłości bohaterów, z tematem zaburzeń osobowości, z profilowaniem psychologicznym oraz dogłębną analizą motywów, które kierują bohaterami.

Jeśli chodzi o bohaterów, mamy ich tutaj niewielu, dzięki czemu nie musimy martwić się o zawrót głowy i pomylone nazwiska. Myślę, że można powiedzieć, iż żadnej z postaci nie poznajemy w stu procentach. Każdy ma swoje tajemnice, których JP Delaney pilnie strzeże.

Zdecydowanie nie jest to typowy thriller, w którym tajemniczy morderca bawi się ze śledczymi w kotka i myszkę, a na końcu dostajemy na tacy wyjaśnienie całej sprawy. Tutaj nawet czytelnik nie wie, kiedy ma do czynienia z faktami, a kiedy jedynie z wybitnie zagraną rolą aktorską, ponieważ główną zasadą Claire jest wejście w rolę tak głęboko, że na czas jej trwania wręcz staje się postacią, w którą się wciela. Cokolwiek by się nie wydarzyło, nie można wyjść z roli, „przedstawienie musi trwać”. Ciekawym zabiegiem było wprowadzenie niektórych dialogów w formie scenariusza dramatu z didaskaliami, przez co czasem zastanawiamy się, czy dane zdarzenie ma miejsce naprawdę, czy jest to może jedynie scena rozgrywająca się w głowie głównej bohaterki. Wszystko to sprawia, że „W żywe oczy” intryguje od pierwszych stron i prawie przez cały czas trzyma w napięciu.

Jednak, żeby nie było zbyt pięknie, teraz czas na kilka zastrzeżeń. Po pierwsze czasami miałam wrażenie niespójności w fabule. Być może był to celowy zabieg, mający na celu jeszcze bardziej pomieszać czytelnikowi w głowie (i w osądzie), jednak chyba nikt z nas nie lubi, kiedy coś mu się „nie klei”. Po drugie kulminacyjna scena z zakończenia, która skończyła się zanim zdążyła się na dobre rozkręcić. Z zapartym tchem czekałam na bombę, a dostałam… niewybuch. Nie oznacza to, że zakończenie było złe. Po prostu epilog przyszedł za wcześnie. Na plus zaliczam jednak brak otwartego zakończenia. Nie chciałabym po lekturze thrillera, w którym przez cały czas zastanawiałam się „kto”, zostać bez odpowiedzi.

Podsumowując, „W żywe oczy” oceniam jako dobry thriller i ciekawą pozycję. Nie zapisze się ona może na liście książek, które zmieniły mój światopogląd czy postawiły poprzeczkę wyjątkowo wysoko. Czytało się ją szybko i bez nudy, może czasem z lekkim wyrazem „wtf” na twarzy, a zakończenie, mimo że zbyt szybko rozegrane, niejednego może zaskoczyć. „W żywe oczy” zapamiętam jako thriller psychologiczny, może nie idealny, ale na pewno oryginalny.

Co byś zrobił, gdybyś był atrakcyjną dziewczyną i utalentowaną aktorką, a do tego rozpaczliwie potrzebował kasy?

Claire znalazła na to idealne rozwiązanie – pracuje jako testerka wierności i jest w tym piekielnie dobra. Jeszcze żaden mężczyzna nie oparł się jej urokowi… do czasu. Podczas jednego ze zleceń Claire zostaje bardzo szybko spławiona przez Patricka Foglera –...

Trzy słowa: przewidywalna do bólu. Ale mimo wszystko czytało się ją bardzo przyjemnie, taka lekka, całkowicie nierealna i przesłodzona historyjka na jeden wieczór ;)

Trzy słowa: przewidywalna do bólu. Ale mimo wszystko czytało się ją bardzo przyjemnie, taka lekka, całkowicie nierealna i przesłodzona historyjka na jeden wieczór ;)

W podstawówce była fajna...

W podstawówce była fajna...