Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy tom trylogii siedmiogrodzkiej to dzieło monumentalne, bogate rozmiarem (niemal 650 stronic w dużym formacie) i porywające, nie tylko fabułą. Zresztą, jakby fabułę „ociosać” z momentami drobiazgowych opisów obyczajów, strojów, architektury, przyrody, czy też autorskich „pochyleń” nad emocjonalnymi czy psychologicznymi motywacjami bohaterów to mocno by to powieść uszczupliło.
Czy to dobrze, że fabuła została tak "obudowana" tymi opisami, emocjami, motywacjami bohaterów? Kwestia zapatrywań, gustów czytelniczych. Dla mnie po wielokroć tak; to rodzaj powieści kompletnej, przynoszącej czytelniczą rozkosz na wielu poziomach, uwodzącej nie tylko akcją.
Rzecz dzieje się w latach 1904 – 05, w węgierskiej części naddunajskiej monarchii, w Siedmiogrodzie i w Budapeszcie. Autor snuje swoją fabułę w różnych rytmach – to przyspiesza, to zwalnia; pokazuje przywoływany świat w kontekście moralności epoki, w kontekście politycznym. Akcja osnuta jest wokół losów dwóch głównych bohaterów, spokrewnionych ze sobą. Wokół nich, wokół ich losów jest parada, takie trochę panoptikum postaci i zdarzeń. Autor sportretował w powieści węgierską arystokrację w momencie - jak się miało okazać później - schyłkowym. Odmalował też (nieprzesadnie rozlegle) ówczesne realia polityczne, spory i emocje tyczące się głównie relacji z Wiedniem… Są w powieści mocne, chociaż nieoczywiste, trudne wątki miłosne. Autor przywołał też w powieści kwestie coraz trudniejszego sąsiedztwa Węgrów i Rumunów. To powieść raczej do niespiesznego czytania. Mnie lektura zajęła ponad tydzień. Ale to rzecz z gatunku takich do delektowania się, rozkoszowania,czytelniczego zapadania w fascynująco przedstawiony stary świat. Dla mnie to powieść piękna, ponadczasowa, olśniewająca. 10/10, nie mogło być inaczej

Pierwszy tom trylogii siedmiogrodzkiej to dzieło monumentalne, bogate rozmiarem (niemal 650 stronic w dużym formacie) i porywające, nie tylko fabułą. Zresztą, jakby fabułę „ociosać” z momentami drobiazgowych opisów obyczajów, strojów, architektury, przyrody, czy też autorskich „pochyleń” nad emocjonalnymi czy psychologicznymi motywacjami bohaterów to mocno by to powieść...

Zaczyna się nawet ciekawie, ale im dalej tym nudniej, rozwleklej. Do tego stopnia, że człowieka przestaje interesować rozwiązanie zagadki. Do tego dochodzi koszmarna maniera autora (widoczna też w jego "milicyjnych" kryminałach) epatowania ponad wszelki rozsądek szczegółami topograficznymi miast, lokali, instytucji. Duże rozczarowanie, to moja ostatnia przygoda z tym autorem

Zaczyna się nawet ciekawie, ale im dalej tym nudniej, rozwleklej. Do tego stopnia, że człowieka przestaje interesować rozwiązanie zagadki. Do tego dochodzi koszmarna maniera autora (widoczna też w jego "milicyjnych" kryminałach) epatowania ponad wszelki rozsądek szczegółami topograficznymi miast, lokali, instytucji. Duże rozczarowanie, to moja ostatnia przygoda z tym autorem

Zauroczyła mnie całkowicie ta książka. Żaden to przewodnik, żadne tam wskazówki co trzeba obowiązkowo zobaczyć w Rumunii. To po prostu zapis osobistych fascynacji i przeżyć z iluś tam eskapad do kraju dunajsko - karpackiego. Są w książce zapiski z miejsc nieoczywistych, wspominki o zapyziałych wioskach i regionach... Do tego trochę mikroesejów o różnych momentach dziejowych, trochę opisów różnych perturbacji z jakimi autorka musiała się zmierzyć podczas swoich eskapad.
Cała ta okołopodróżna proza emanuje szczerą fascynacją rumuńskiego interioru, dziejów, ścierania się kultur, religii, idei... Wszystko opisane bez pouczania, potępiania, oburzania, wartościowania, przyznawania racji...
Ot, zapis tego co było, pokazanie tego kulturowo - historycznego bogactwa, ale przedstawione bez emocjonalnych wzmożeń i bez banalnych uproszczeń. O Siedmiogodzie vel Transylwanii tam jest, o Karpatach, o delcie Dunaju, o Palovniku, o dynastii Hohenzollernów "rumuńskich".
Zachwyciło mnie też podróżnicze credo autorki: "Zaczęliśmy doceniać chodzenie bocznymi drogami, zaglądanie tam, gdzie pozornie nic się nie dzieje. Siadaliśmy pod lokalnym sklepem, w którym poza siedmioma gatunkami piwa niewiele można było kupić, ale za to miejscowi na to piwo przychodzili i gadali o swoich codziennych sprawach".
Powtórzę się - książka zachwycająca. Aż mi głupio, że pół roku czekała u mnie na przeczytanie. Kapitalna do czytania i bez znaczenia jest czy się zna Rumunię czy nie.

Zauroczyła mnie całkowicie ta książka. Żaden to przewodnik, żadne tam wskazówki co trzeba obowiązkowo zobaczyć w Rumunii. To po prostu zapis osobistych fascynacji i przeżyć z iluś tam eskapad do kraju dunajsko - karpackiego. Są w książce zapiski z miejsc nieoczywistych, wspominki o zapyziałych wioskach i regionach... Do tego trochę mikroesejów o różnych momentach...