Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Don Kichote trafił do moich rąk jako lektura w ramach literatury hiszpańskiej na pierwszym roku iberystyki. Jedyne czego żałuję, to faktu, że nie miałam więcej wolnego czasu i czytałam pod jego presją. Bo książka jest jak matrioszki (albo cebula, cytując Shreka) - odkrywa się jej kolejne warstwy: powieść przygodowa, satyra na powieści rycerskie, przekrojowy obraz społeczeństwa przełomu XVI i XVII wieku w Hiszpanii, wątki filozoficzne, humorystyczne oraz fantastyczny szkic dwóch głównych postaci, uzupełniających i przenikających się wzajemnie. Tym, którzy potrafią smakować lekturę i nie oczekują zbyt szybkiego tempa akcji, gorąco polecam. Po przeczytaniu ostatniej strony doszłam do wniosku, że nawet szaleńcy mają prawo do marzeń. Człowiek bez nich - umiera.

Don Kichote trafił do moich rąk jako lektura w ramach literatury hiszpańskiej na pierwszym roku iberystyki. Jedyne czego żałuję, to faktu, że nie miałam więcej wolnego czasu i czytałam pod jego presją. Bo książka jest jak matrioszki (albo cebula, cytując Shreka) - odkrywa się jej kolejne warstwy: powieść przygodowa, satyra na powieści rycerskie, przekrojowy obraz...

Stoi na mojej półce obok dwóch książek Zadie Smith: "Białe zęby" i "O pięknie". Niuanse kulturowe, które dla mnie, z kraju dość jednolitego pod względem etnicznym, są raczej obce. Ale książka posiada niezwykły klimat - zapach przypraw, gęsta mgła spowijająca Himalaje, bieda opisana w pewien poetycki sposób, skomplikowane uczucia młodych i starych. Czytałam ją trzykrotnie i mam nadzieję jeszcze do niej powrócić.

Stoi na mojej półce obok dwóch książek Zadie Smith: "Białe zęby" i "O pięknie". Niuanse kulturowe, które dla mnie, z kraju dość jednolitego pod względem etnicznym, są raczej obce. Ale książka posiada niezwykły klimat - zapach przypraw, gęsta mgła spowijająca Himalaje, bieda opisana w pewien poetycki sposób, skomplikowane uczucia młodych i starych. Czytałam ją trzykrotnie i...