Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Mój problem polega na tym, że jestem myślicielem, który nie potrafi myśleć".

Ta książka jest właśnie dla takich osób - zagubionych we współczesnym świecie, dla tych, którzy nie nadążają za peletonem rówieśników. Młody czytelnik może utożsamić się z narratorem i poczuć, że nie jest całkiem sam z tornadem emocji stłoczonych w głowie.

Dorośli mogą wejść w psychikę nastolatka bądź nawet swojej młodszej wersji i zrozumieć, jakie uczucia towarzyszyły mu w trakcie dorastania. Czy były to dla niego lata beztroski, czy jednak dni pełne przytłaczającego smutku.

Książka dotyka problemu, jakim jest poczucie samotności wśród innych osób, nawet tych najbliższych. Pokazuje, że zawsze możemy otrzymać pomoc, a jednym z najprostrzych gestów, by okazać wsparcie osobie w takiej sytuacji może być zwykła rozmowa.

"Są dni, kiedy świat jest tak przerażający, że nie mam odwagi oderwać wzroku od ziemi. Czuję zagrożenie, nawet jeśli tylko przechodzę przez pokój, żeby zapalić lampę. Są dni, kiedy w brzuch mam wbity widelec, który obraca się i nawija moje wnętrzności jak spaghetti. Obrót za obrotem".

"Mój problem polega na tym, że jestem myślicielem, który nie potrafi myśleć".

Ta książka jest właśnie dla takich osób - zagubionych we współczesnym świecie, dla tych, którzy nie nadążają za peletonem rówieśników. Młody czytelnik może utożsamić się z narratorem i poczuć, że nie jest całkiem sam z tornadem emocji stłoczonych w głowie.

Dorośli mogą wejść w psychikę...

Poruszająca i bardzo potrzebna pozycja. Wiele młodych osób powinno przeczytać tę książkę.

Cytaty:

Czasami wymyślamy sobie scenariusze "jak powinno być", a później wpadamy w złość, że życie nie toczy się zgodnie z planem. Bywa także, że bawimy się w ,,wyobraźmy sobie najgorsze i udawajmy, że to prawda", nawet nie sprawdzając, czy nasze czarnowidztwo ma jakiekolwiek oparcie w rzeczywistości. Zatracenie się w mrocznych majakach "jeśli tylko" i ,,na pewno się nie uda" sprawia ból. Wszystkim.

To miej­sca, w któ­rych pła­ka­łam,
łez potok, co oczy po­zła­ca,
czas, kiedy tak się sta­ra­łam...
Weź wszyst­ko i już nie wra­caj.
Moja jest wio­sna, z nią wzra­stam
i uczę się śpie­wać – w tym tłu­mie,
bo prze­szłość moja zbyt cia­sna
i wresz­cie „nie” mówić umiem.

Publiczne występy zawsze mnie przerażały, ale nauczyłam się, że życie szykuje nam dużo bardziej przerażające wyzwania.

(...) jest pierwszą osobą, która mnie dostrzegła, zatrzymała się i spytała, czy dobrze się czuję. Bo przecież jeśli ktoś zalewa się łzami w miejscu publicznym, na pewno nie czuje się dobrze
Otwieram usta.
I zaczynam mówić.

Poruszająca i bardzo potrzebna pozycja. Wiele młodych osób powinno przeczytać tę książkę.

Cytaty:

Czasami wymyślamy sobie scenariusze "jak powinno być", a później wpadamy w złość, że życie nie toczy się zgodnie z planem. Bywa także, że bawimy się w ,,wyobraźmy sobie najgorsze i udawajmy, że to prawda", nawet nie sprawdzając, czy nasze czarnowidztwo ma jakiekolwiek oparcie...