Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Przypadkowe odkrycia medyczne" kupiłem zainspirowany, po przeczytaniu "Jak pomyliłem swoją żonę z kapeluszem" - nie zawiodłem się.

Mimo tego, że sam koncept książki jest inny, to zawiera ona dużo interesujących historii odkryć medycznych oraz porusza temat tego, jak trudno jest przekonać szeroko pojętą branżę medyczną, aby dała szansę nowym rozwiązaniom.

Jedyny minus książki to komentarze dołączone do każdego rozdziału, moim zdaniem są zbędne. Rozdziały są na tyle krótkie, że nie potrzeba podsumowywać wszystkiego co kilka stron. Rzadko komentarz okraszony był dodatkowymi informacjami, przez co często odnosiłem wrażenie, że ten komentarz to po prostu streszczenie i tak już krótkiego rozdziału.

Poza tym drobnym mankamentem uważam, że pozycja godna polecenia, zwłaszcza dla osób, które interesują się medycyną oraz wszelakiego rodzaju ciekawostkami.

"Przypadkowe odkrycia medyczne" kupiłem zainspirowany, po przeczytaniu "Jak pomyliłem swoją żonę z kapeluszem" - nie zawiodłem się.

Mimo tego, że sam koncept książki jest inny, to zawiera ona dużo interesujących historii odkryć medycznych oraz porusza temat tego, jak trudno jest przekonać szeroko pojętą branżę medyczną, aby dała szansę nowym rozwiązaniom.

Jedyny minus...

Początek bardzo interesujący, podobało mi się to w jaki sposób zostałem wprowadzony do historii rodziny, głównych bohaterów i ich przyjaciół. Tego zabrakło mi w Dublerce tej samej autorki. Jednak im dalej w las tym było tylko gorzej.

Działania głównego bohatera książki są dla mnie tak nielogiczne, tak głupie i tak bezsensowne, że całkowicie zepsuły mi frajdę z finału. Jak można przez 200 stron pisać o wątpliwościach głównego bohatera, które może on rozwiązać JEDNYM telefonem...
A dlaczego główny bohater tego nie robi? Bo nie, bo się boi, więc woli przez 200 stron udawać przed innymi że wszystko jest w porządku, choć każdy widzi po nim że coś jest nie tak. :D

Do tego dochodzą liczne momenty, w których akcja ma być pchnięta do przodu, ale wtedy pojawiają się scenki w stylu:
- Muszę Ci coś powiedzieć.
- Że mnie kochasz, tak? Ok, to choć, idziemy.
- Nie, nie, chcę Ci powiedzieć że...
- Tak, tak, wiem, świetna dzisiaj pogoda.

Po prostu ręce opadają.

Postępowanie bohaterów po pewnym czasie robi się bardzo nużące i psuje frajdę z czytania. Gdy w końcu dotarłem do finału i totalnie było mi obojętne co tam się wydarzy, wtedy pojawiła się ona, cała na biało - B.A. Paris i postanawia mnie rozbawić kolejną scenką w stylu:
- Chcę Ci coś powiedzieć, to już najwyższy czas (200 stron sic!)
- No ja też o tym wiem też mnie to martwi że xyz [...]
- Nie, chodziło mi o to że...
- A to wiesz też o tym? To też chciałam Ci to powiedzieć ona zrobiła to, tamto i siamto.
- Ale o czym Ty mówisz? Mi chodzi o to że...

:D

Mimo plusów za dobre wprowadzenie do historii i ogólnie interesującego pomysłu, nie mogę dać wyższej oceny niż 3/10.

Początek bardzo interesujący, podobało mi się to w jaki sposób zostałem wprowadzony do historii rodziny, głównych bohaterów i ich przyjaciół. Tego zabrakło mi w Dublerce tej samej autorki. Jednak im dalej w las tym było tylko gorzej.

Działania głównego bohatera książki są dla mnie tak nielogiczne, tak głupie i tak bezsensowne, że całkowicie zepsuły mi frajdę z finału. Jak...

Po poprzednich książkach B.A. Paris nie spodziewałem się tak dziwnych zmian tempa i sposobu pisania poszczególnych rozdziałów, do których na pewno przyłożyły rękę pozostałe współautorki książki. Niektóre części to klasyczna B.A. Paris, inne to szczegółowe opisy do których mnie nie przyzwyczaiła. Gdy dorzucimy do tego kilka zmieniających się postaci, do których nie mamy ciekawego wprowadzenia oraz przez pewien czas nie potrafimy ich ze sobą powiązać (w sumie do teraz nie jestem pewien kto jest czyją matką), dostajemy Dublerkę, książkę która jest średnia i regularnie wyrzuca czytelnika ze swojego świata.

Jakiś pomysł na to był, jednak w moim odczuciu zdecydowanie coś nie zagrało.

Po poprzednich książkach B.A. Paris nie spodziewałem się tak dziwnych zmian tempa i sposobu pisania poszczególnych rozdziałów, do których na pewno przyłożyły rękę pozostałe współautorki książki. Niektóre części to klasyczna B.A. Paris, inne to szczegółowe opisy do których mnie nie przyzwyczaiła. Gdy dorzucimy do tego kilka zmieniających się postaci, do których nie mamy...