Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem, czy uda mi się mój zachwyt ubrać w słowa, bo książka "Uwięzione dusze" jest piękna. Wzbierały we mnie całe gamy emocji, chociażby podczas ucieczki Joanny i Laury do piwnicy, po prostu czułam ich strach.
Czułam także nostalgię za kończącą się w moich myślach książką.
U C.R. Zafona w książce "Cień wiatru" Bea twierdzi, czytanie to intymny rytuał, że książka jest lustrem i możemy w nim znaleźć tylko to, co nosimy w sobie, że w czytanie wkładamy umysł i duszę, te zaś należą do dóbr coraz rzadszych...
Książka "Uwięzione dusze" żyła w mojej duszy, wizualizowałam w myślach losy bohaterów.
Myślę, że autorka książki wykonała świetną pracę, ponieważ pięknie i ciekawie ją zaprojektowała. Poczynając od detali do bohaterów, od wątków pobocznych wzbierających w małe potoki, po główny nurt akcji.Bardzo polecam.

Nie wiem, czy uda mi się mój zachwyt ubrać w słowa, bo książka "Uwięzione dusze" jest piękna. Wzbierały we mnie całe gamy emocji, chociażby podczas ucieczki Joanny i Laury do piwnicy, po prostu czułam ich strach.
Czułam także nostalgię za kończącą się w moich myślach książką.
U C.R. Zafona w książce "Cień wiatru" Bea twierdzi, czytanie to intymny rytuał, że książka jest...