Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze „Nocy żywych żydów" mam mieszane uczucia, w których mimo wszystko przeważają te negatywne. Książka ta pomimo tego, że stanowi dziwaczną hybrydę surrealizmu i groteski, stara się być także komentarzem do antysemityzmu tkwiącego we współczesnym polskim narodzie.

To właśnie brak wyważenia pomiędzy scenami, które w założeniu miały być zabawne, a tymi zmuszającymi do refleksji nad okropieństwami holokaustu są w moim odczuciu największą bolączką tej pozycji. Ostachowicz zupełnie nie potrafił znaleźć złotego środka i tak przeskakujemy najpierw ze wzruszającej opowieści o Racheli i jej ojcu do kloacznego humoru w stylu jedzenia zupy z napletków. Rozumiem zamysł autora, ale mam wrażenie, że brakuje tutaj wyczucia i po ludzku dobrego smaku.

Kolejną rzeczą, która mnie denerwowała było ciągłe nazywanie nazistów „chłopakami o poglądach prawicowych". Nawet pobieżne zapoznanie się z ideologią nazistowską dosyć mocno wskazuje, że niewiele miała ona wspólnego z poglądami prawicowymi. Niestety, autor stosuje ten zabieg nieprzypadkowo, gdyż wszyscy wiemy, z jakich kręgów politycznych się wywodzi i w wyborców jakiej partii uderza tym zestawieniem.

Na niekorzyść książki działa moim zdaniem także zakończenie – zbyt pompatyczne – bez wyraźnej puenty. Właściwie odniosłem wrażenie, że im bliżej końca tym gorzej, a czarę goryczy przelała scena rozjeżdżania neo-nazistów ciężarówką. Nie czerpię przyjemności z czytania o okrucieństwie wobec drugiego człowieka, zwłaszcza jak autor sam zauważa, ludzie ci są zwiedzeni w młodym wieku przez chorą ideologię. Przypuszczam, że gdyby książkę tę napisał przedstawiciel drugiej strony politycznej barykady, fragment ten podciągnięto by pod tzw. „mowę nienawiści"...

Ode mnie 4/10. Początek książki bardzo mi się podobał, pozycję czyta się lekko i szybko, język jest sprawny, chociaż chwilami aż nazbyt wulgarny. Kilka razy uśmiechnąłem się pod nosem, kilka razy chciałem rzucić w kąt z zażenowania. Im jednak dalej tym gorzej, aż do rozczarowującego zakończenia.

Po lekturze „Nocy żywych żydów" mam mieszane uczucia, w których mimo wszystko przeważają te negatywne. Książka ta pomimo tego, że stanowi dziwaczną hybrydę surrealizmu i groteski, stara się być także komentarzem do antysemityzmu tkwiącego we współczesnym polskim narodzie.

To właśnie brak wyważenia pomiędzy scenami, które w założeniu miały być zabawne, a tymi zmuszającymi...