Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podobał mi się w powieści sposób przedstawienia głównej bohaterki, która została skonstruowana w ten sposób, że przez całą historię w pełni się z nią identyfikujemy. Wierzymy jej i wraz z nią czujemy bezsilność, gdy nikt jej nie wierzy. Czujemy obrzydzenie, strach, beznadziejność i ogromną samotność. Jesteśmy zszokowani tym, do czego zdolny jest człowiek w stosunku do istoty słabszej. Kibicujemy Sage i nie ufamy nikomu. "Zaginione z Willowbrook" wyzwalają w czytelniku szereg emocji, a pojawiające się w niej elementy thrillera, kryminału, powieści psychologicznej i powieści grozy sprawiają, że od książki trudno się oderwać. Nie przeszkadza nawet to, że dość szybko można się domyślić, kim jest morderca.

Podobał mi się w powieści sposób przedstawienia głównej bohaterki, która została skonstruowana w ten sposób, że przez całą historię w pełni się z nią identyfikujemy. Wierzymy jej i wraz z nią czujemy bezsilność, gdy nikt jej nie wierzy. Czujemy obrzydzenie, strach, beznadziejność i ogromną...

Rozwiń Zwiń

Podoba mi się styl pisania Żanety Pawlik, bo dostrzegam pod poważnymi zdawałoby się zdaniami ogromne pokłady poczucia humoru. Mimo, że w powieści mamy zdradę, przemoc w rodzinie, bezdomność, pogmatwane losy pojawiających się bohaterów, nieraz uśmiechałam się i wyłapywałam literacką karykaturę, którą autorka nam zaserwowała.

Podoba mi się styl pisania Żanety Pawlik, bo dostrzegam pod poważnymi zdawałoby się zdaniami ogromne pokłady poczucia humoru. Mimo, że w powieści mamy zdradę, przemoc w rodzinie, bezdomność, pogmatwane losy pojawiających się bohaterów, nieraz uśmiechałam się i wyłapywałam literacką karykat...

Rozwiń Zwiń

Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że dostajemy opis obrzędów, zwyczajów i zabobonów w pigułce. Jest to jednak pigułka o bardzo dobrym składzie, bez pustych wypełniaczy i suplementów. Każde zagadnienie opisane jest rzeczowo i konkretnie, pojawia się również wiele przykładów. Poznajemy trzon danego obrzędu czy też zabobonu, a jeśli czytelnik chciałby dowiedzieć się czegoś więcej, wówczas musi zgłębić temat, sięgając do innych źródeł.

Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że dostajemy opis obrzędów, zwyczajów i zabobonów w pigułce. Jest to jednak pigułka o bardzo dobrym składzie, bez pustych wypełniaczy i suplementów. Każde zagadnienie opisane jest rzeczowo i konkretnie, pojawia się również wiele przykładów. Poznajemy trzon da...

Rozwiń Zwiń

Powieść Anny M. Brengos dotyka prawdy, jaka dzieje się w wielu domach. To lektura obowiązkowa dla każdego rodzica, a najlepiej, żeby była lekturą przed narodzinami dziecka. Czyta się ją łatwo, na początku nawet wydaje się być śmiesznie. Pukamy się w głowę, śmiejemy się z głupoty, ale im dalej, tym więcej pojawia się zadumy i złości, że tak można zniszczyć życie i często zdrowie własnego dziecka. Naprawdę nie warto pytać dziecka, dlaczego minus przy piątce albo co dostała Zosia, Ania, Hania. Nie warto robić z życia dziecka wyścigu szczurów, w końcu dzieciństwo to beztroski okres w życiu, a nie praca na kilka etatów.

Powieść Anny M. Brengos dotyka prawdy, jaka dzieje się w wielu domach. To lektura obowiązkowa dla każdego rodzica, a najlepiej, żeby była lekturą przed narodzinami dziecka. Czyta się ją łatwo, na początku nawet wydaje się być śmiesznie. Pukamy się w głowę, śmiejemy się z głupoty, ale im da...

Rozwiń Zwiń

W natłoku powieści z Auschwitz w tytule lub podejmujących tematykę niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych oraz miłości pomiędzy nazistą a kobietą, będącą przedstawicielką wroga III Rzeszy, powieść Wojciecha Dutki jest pozycją godną uwag i wyjątkową. Nie jest bowiem napisana, wiem, że paradoksalnie to zabrzmi, lekko, łatwo i przyjemnie. Jest starannie przemyślana, sprawnie skonstruowana i przede wszystkim oparta na faktach, choć autor dwójce głównych bohaterów nadał fikcyjne nazwiska. Jej zmienił również imię, jemu pozostawił to prawdziwe.

W natłoku powieści z Auschwitz w tytule lub podejmujących tematykę niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych oraz miłości pomiędzy nazistą a kobietą, będącą przedstawicielką wroga III Rzeszy, powieść Wojciecha Dutki jest pozycją godną uwag i wyjątkową. Nie jest bowiem napisana, wie...

Rozwiń Zwiń

"Zabójcza przyjaźń" to powieść, którą możemy scharakteryzować cytatem z niej samej: Wszyscy kryjemy się za takimi wersjami siebie, jakie chcemy pokazać światu. Niemal każda z postaci w książce coś ukrywa, zachowuje się inaczej, żeby nie napisać podejrzanie. Jedynie Richard Jones wydał mi się w tym wszystkim najbardziej uczciwy i najbliższy samemu sobie. Pozostałe postaci zachowują się tak, iż czytelnik raz po raz myśli, że to on/ona jest seryjnym zabójcą. Przyznam szczerze, że wiele miałam typów, kto jest mordercą. Raz, gdzieś w środku książki, pojawiła się myśl, że to może..., ale szybko ją odrzuciłam, gdy tymczasem okazało się, że miałam dobre przeczucia. Autorka bawi się z nami, kluczy, wiedzie przez labirynt domysłów, żeby ostatecznie nas zaskoczyć. Być może dla wielbicieli kryminałów i thrillerów psychologicznych rozwiązanie zagadki okaże się znacznie łatwiejsze niż dla mnie, ale im dłużej byłam zwodzona przez autorkę, tym lepszą miałam zabawę. O ile o zabawie można mówić, w odniesieniu do przedstawionych w powieści wydarzeń.

"Zabójcza przyjaźń" to powieść, którą możemy scharakteryzować cytatem z niej samej: Wszyscy kryjemy się za takimi wersjami siebie, jakie chcemy pokazać światu. Niemal każda z postaci w książce coś ukrywa, zachowuje się inaczej, żeby nie napisać podejrzanie. Jedynie Richard Jones ...

Rozwiń Zwiń

Jeśli lubicie powieści z tajemnicami, wątki podejmujące problem rozdarcia ludzkiego serca pomiędzy tym, czego pragnie, a co wypada, to "Czas tajemnic" przypadnie wam do gustu. Dla mnie ta powieść, to początek przygody z twórczością Santa Montefiore.

Jeśli lubicie powieści z tajemnicami, wątki podejmujące problem rozdarcia ludzkiego serca pomiędzy tym, czego pragnie, a co wypada, to "Czas tajemnic" przypadnie wam do gustu. Dla mnie ta powieść, to początek przygody z twórczością Santa Montefiore.

"Wcale nie jestem taka" to moje trzecie spotkanie z twórczością Marie Aubert po "Zabierz mnie do domu" i "Dorosłych" i tym razem również się nie zawiodłam. Autorka ma niesamowitą zdolność pisania o zwyczajnych sprawach w sposób prosty, a jednocześnie niezwykle literacki. Nie sili się na szukanie wyjątkowych, niecodziennych historii, ale sięga do tego, co jest bliskie czytelnikowi - rodzina, najbliżsi, my sami. To sprawia, że czytając słowa napisane przez Marie Aubert, ma się wrażenie, że niektóre zdania czy też całe fragmenty dotyczą właśnie nas. Zaryzykuję stwierdzenia, że powieść "Wcale nie jestem taka" czyta się sama.

"Wcale nie jestem taka" to moje trzecie spotkanie z twórczością Marie Aubert po "Zabierz mnie do domu" i "Dorosłych" i tym razem również się nie zawiodłam. Autorka ma niesamowitą zdolność pisania o zwyczajnych sprawach w sposób prosty, a jednocześnie niezwykle...

Rozwiń Zwiń

"Sekretne życie autorów lektur szkolnych" Sławomira Kopera to książka idealna dla tych, którzy nie lubią czytać grubych biografii oraz dla tych, których nudzą suche fakty. Osiemnaście rozdziałów to osiemnastu twórców literatury, z których życiorysów autor wydobył nie tylko ciekawostki, ale również epizody pomijane lub świadomie przemilczane.

"Sekretne życie autorów lektur szkolnych" Sławomira Kopera to książka idealna dla tych, którzy nie lubią czytać grubych biografii oraz dla tych, których nudzą suche fakty. Osiemnaście rozdziałów to osiemnastu twórców literatury, z których życiorysów autor wydobył nie tylko ciekaw...

Rozwiń Zwiń

"Połowa mężczyzny" to powieść, która mnie zaintrygowała, choć okładka nie przyciąga, w treści pojawia się też kilka redakcyjnych błędów. Te drobne usterki nie przeszkadzają jednakże w odbiorze książki. To miała być lektura na szybkie czytanie w drodze, bo liczy niecałe dwieście stron, jest lekka i nie zajmuje wiele miejsca w bagażu, tymczasem dostałam całkiem interesującą opowieść.

"Połowa mężczyzny" to powieść, która mnie zaintrygowała, choć okładka nie przyciąga, w treści pojawia się też kilka redakcyjnych błędów. Te drobne usterki nie przeszkadzają jednakże w odbiorze książki. To miała być lektura na szybkie czytanie w drodze, bo liczy niecałe dwieście s...

Rozwiń Zwiń