Jesteśmy społecznością, która kocha książki

43. Pokonaj swoje lęki i każ im spadać.

43. Pokonaj swoje lęki i każ im spadać.

Nie po­zwól, żeby to, co ktoś mówi o tobie, określa­ło, jak się czu­jesz sama ze sobą.

Nie po­zwól, żeby to, co ktoś mówi o tobie, określa­ło, jak się czu­jesz sama ze sobą.

Z każ­dym me­czem je­steś o jeden mecz bli­żej do zo­sta­nia naj­więk­szą te­ni­sist­ką, jaką wi­dział świat. Nie uro­dzi­łaś się tą osobą. Uro­dzi­łaś się, by nią zo­stać. I wła­śnie dla­te­go z każ­dym wej­ściem na kort mu­sisz dawać z sie­bie wszyst­ko. Nie po to, żeby po­ko­nać prze­ciw­nicz­kę… – Ale po to, żeby stać się bar­dziej sobą – do­koń­czy­łam.

Z każ­dym me­czem je­steś o jeden mecz bli­żej do zo­sta­nia naj­więk­szą te­ni­sist­ką, jaką wi­dział świat. Nie uro­dzi­łaś się tą osobą. Uro­dzi­łaś się, by nią zo­stać. I wła­śnie dla­te­go z każ­dym wej­ściem na kort mu­sisz dawać z sie­bie wszyst­ko. Nie po to, żeby po­ko­nać prze­ciw­nicz­kę… – Ale po to, żeby stać się bar­dziej sobą – do­koń­czy­łam.

Może nigdy nie mia­łam iść z Mar­kiem na ko­lację. Może nie byłam typem dziew­czy­ny, która sta­wa­ła się praw­dzi­wą dziew­czy­ną dla chło­pa­ka. Może byłam typem dziew­czy­ny, którą się ca­łu­je, kiedy nikt nie pa­trzy, i to wszyst­ko. Jeśli tak, to w po­rząd­ku. Nie po­ni­ża­ła­bym się na tyle, żeby chcieć wię­cej.

Może nigdy nie mia­łam iść z Mar­kiem na ko­lację. Może nie byłam typem dziew­czy­ny, która sta­wa­ła się praw­dzi­wą dziew­czy­ną dla chło­pa­ka. Może byłam typem dziew­czy­ny, którą się ca­łu­je, kiedy nikt nie pa­trzy, i to wszyst­ko. Jeśli tak, to w po­rząd­ku. Nie po­ni­ża­ła­bym się na tyle, żeby chcieć wię­cej.

Kiedy widzę, jak grasz, widzę ideał – pod­jął. – Widzę za­wod­nicz­kę, którą w moich oczach za­wsze mia­łaś się stać. Więc bądź szczę­śli­wa tu i teraz i ciesz się z tego, kim je­steś. A nie tylko pod wa­run­kiem, że zo­sta­niesz nu­me­rem jeden.

Kiedy widzę, jak grasz, widzę ideał – pod­jął. – Widzę za­wod­nicz­kę, którą w moich oczach za­wsze mia­łaś się stać. Więc bądź szczę­śli­wa tu i teraz i ciesz się z tego, kim je­steś. A nie tylko pod wa­run­kiem, że zo­sta­niesz nu­me­rem jeden.

Nie je­stem już dziec­kiem. Cza­sa­mi będę miała swoje zda­nie. Cza­sa­mi po prze­bie­gnię­ciu pięt­na­stu ki­lo­me­trów i prze­pły­nię­ciu pięć­dzie­się­ciu okrą­żeń będę na­rze­kać. Ale będę ro­bi­ła to, co mó­wisz, a ty po­ra­dzisz sobie z moim na­sta­wie­niem i może pew­ne­go dnia wy­gra­my ko­lej­ne­go szle­ma.

Nie je­stem już dziec­kiem. Cza­sa­mi będę miała swoje zda­nie. Cza­sa­mi po prze­bie­gnię­ciu pięt­na­stu ki­lo­me­trów i prze­pły­nię­ciu pięć­dzie­się­ciu okrą­żeń będę na­rze­kać. Ale będę ro­bi­ła to, co mó­wisz, a ty po­ra­dzisz sobie z moim na­sta­wie­niem i może pew­ne­go dnia wy­gra­my ko­lej­ne­go szle­ma.

Twoja wiara w sie­bie do­pro­wa­dzi­ła cię kie­dyś na szczyt. I może do­pro­wa­dzić cię tam po­now­nie.

Twoja wiara w sie­bie do­pro­wa­dzi­ła cię kie­dyś na szczyt. I może do­pro­wa­dzić cię tam po­now­nie.

Honor to… cza­sa­mi po pro­stu ładne słowo na ego.

Honor to… cza­sa­mi po pro­stu ładne słowo na ego.

Wiesz, do czego po­rów­nał­bym swoje serce, nie, swoją duszę? Do sta­re­go ma­te­ra­ca, tak sty­ra­ne­go, że teraz wszyst­ko zo­sta­wia na nim trwa­ły ślad. Oto wła­śnie moja dusza. Wiel­ki stary ma­te­rac, na któ­rym widać każde wgnie­ce­nie.

Wiesz, do czego po­rów­nał­bym swoje serce, nie, swoją duszę? Do sta­re­go ma­te­ra­ca, tak sty­ra­ne­go, że teraz wszyst­ko zo­sta­wia na nim trwa­ły ślad. Oto wła­śnie moja dusza. Wiel­ki stary ma­te­rac, na któ­rym widać każde wgnie­ce­nie.

Na­praw­dę się sta­ram, Car­rie. Sta­ram się nie po­peł­niać tych sa­mych pie­przo­nych błę­dów co kie­dyś. My­ślisz, że chcę być go­ściem, który wy­dzie­ra się, kiedy prze­gry­wa? Oczy­wi­ście, że nie. Wiem, że tą złą de­cy­zją zje­ba­łem spra­wę w In­dian Wells. Ale się sta­ram. I chciał­bym, żebyś nie przy­po­mi­na­ła mi o tym, kiedy tylko po­peł­nię błąd.

Na­praw­dę się sta­ram, Car­rie. Sta­ram się nie po­peł­niać tych sa­mych pie­przo­nych błę­dów co kie­dyś. My­ślisz, że chcę być go­ściem, który wy­dzie­ra się, kiedy prze­gry­wa? Oczy­wi­ście, że nie. Wiem, że tą złą de­cy­zją zje­ba­łem spra­wę w In­dian Wells. Ale się sta­ram. I chciał­bym, żebyś nie przy­po­mi­na­ła mi o tym, kiedy tylko po­peł­nię błąd.

Nie wolno mi mieć żad­nych wąt­pli­wo­ści! Nie wolno mi wi­dzieć w tobie mojej córki, czło­wie­ka. Nie wolno mi mówić, że lata po twoim przej­ściu na eme­ry­tu­rę ist­nie­je moż­li­wość, że są lep­sze za­wod­nicz­ki od cie­bie. Nie wolno mi wy­ra­żać ja­kiej­kol­wiek nie­pew­no­ści. Więc mówię ci to, co chcesz usły­szeć! Żeby dać ci to, czego po­trze­bu­jesz, żeby czuć się do­brze. Żeby mieć cię w swoim życiu. To były wa­run­ki, które po­sta­wi­łaś. I we­dług nich żyję! Co mam po­wie­dzieć?

Nie wolno mi mieć żad­nych wąt­pli­wo­ści! Nie wolno mi wi­dzieć w tobie mojej córki, czło­wie­ka. Nie wolno mi mówić, że lata po twoim przej­ściu na eme­ry­tu­rę ist­nie­je moż­li­wość, że są lep­sze za­wod­nicz­ki od cie­bie. Nie wolno mi wy­ra­żać ja­kiej­kol­wiek nie­pew­no­ści. Więc mówię ci to, co chcesz usły­szeć! Żeby dać ci to, czego po­trze­bu­jesz, żeby czuć się do­b...

Wszyst­ko, co osią­ga­my, jest ulot­ne. Mamy to, a w na­stęp­nej se­kun­dzie to coś znika. Mia­łaś ten re­kord i mo­żesz go stra­cić. Mo­żesz też obro­nić go teraz i stra­cić go po­now­nie za dwa lata. Chciał­bym, żebyś to za­ak­cep­to­wa­ła.

Wszyst­ko, co osią­ga­my, jest ulot­ne. Mamy to, a w na­stęp­nej se­kun­dzie to coś znika. Mia­łaś ten re­kord i mo­żesz go stra­cić. Mo­żesz też obro­nić go teraz i stra­cić go po­now­nie za dwa lata. Chciał­bym, żebyś to za­ak­cep­to­wa­ła.

Żal jest jak głę­bo­ka, ciem­na dziu­ra. Wzywa jak sy­re­na: „Chodź do mnie, za­trać się we mnie”. A ty wal­czysz, wal­czysz i wal­czysz, ale kiedy w końcu ule­gasz i wska­ku­jesz do środ­ka, nie mo­żesz do końca uwie­rzyć, jak głę­bo­ko spa­dłaś. Czu­jesz, że wła­śnie tak prze­ży­jesz resz­tę swo­je­go życia. Je­steś prze­ra­żo­na i zdru­zgo­ta­na, aż sama umrzesz.

Żal jest jak głę­bo­ka, ciem­na dziu­ra. Wzywa jak sy­re­na: „Chodź do mnie, za­trać się we mnie”. A ty wal­czysz, wal­czysz i wal­czysz, ale kiedy w końcu ule­gasz i wska­ku­jesz do środ­ka, nie mo­żesz do końca uwie­rzyć, jak głę­bo­ko spa­dłaś. Czu­jesz, że wła­śnie tak prze­ży­jesz resz­tę swo­je­go życia. Je­steś prze­ra­żo­na i zdru­zgo­ta­na, aż sama umrzesz.