Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naiwność i megalomania to perfekcyjna mieszanka, której efektem jest pseudointelektualny bełkot.

Książka pokazuje ogromną przepaść pomiędzy tym co na Youtubie i w książkach uchodzi za przemyślane. To fascynujące, że analizując swoje poglądy można odwalić taką fuszerkę. Autor oburza się pisząc o patrzeniu na ludzi przez pryzmat wieku - czyli stereotypami - a zarazem książka jest przesiąknięta nieuzasadnioną pogardą do ludzi o innych preferencjach.

Ponieważ liczne założenia autora są traktowane jako pewnik, cała masa argumentów trafia wyłącznie do małej grupy, umacniając ich światopogląd i pogłębiając często nieuzasadnione obawy. Autor na przykład alarmuje pisząc „jeśli uczysz się czarnego humoru który nigdy nie mieścił się w żadnej kulturze”, lecz w rzeczywistości ma się to nijak do historii.

Autor pisze doniośle o tym jak postrzegać świat, popisując się swoim idealizmem. Kiedy przychodzi do zastosowanie teorii, polega przez niekonsekwencje i przede wszystkim idealizm. Przez to dochodzę do wniosku iż pierwsza część „przewodnika po rzeczywistości” jest poklepaniem po ramieniu ludzi z pewnymi poglądami, co jest dość frustrujące dla kogoś kto nie podziela światopoglądu autora.

Część druga to „jakaś porażka” cytując poetę. Zaczynamy od zmiany definicji słowa manipulacja. Otóż według autora „wszystko jest manipulacją” i tłumaczy znaczenie jako wywieranie wpływów na zmianę zdania. Problem jest zasadniczy, słowo „manipulacja" przestaje znaczyć coś użytecznego. Przyjmując definicję autora, tracimy możliwość obrony przed fałszem, a mamy broń przeciw wszystkiemu co się nam sprzeciwia. To oznacza, pewnie niezamierzone przez autora, promowanie zamykania się w bańkach informacyjnych.

„Istnieją pytania, których umiejętne zadawanie może podważyć każdy „fakt”. Pozwalają one rozbierać rzeczywistość na czynniki pierwsze i brać z niej, co jest dla ciebie użyteczne. Dzięki nim będziesz mógł lepiej oddzielić ziarno od plew”161

Przez takie zabiegi, autor proponuje wyparcie się rzeczywistości i życie w urojonym świecie fantazji który nam najbardziej odpowiada. Co prawda autor używa cudzysłowiu, więc ciężko powiedzieć czy zamiast faktów poleca używanie półprawd do potwierdzenia swoich teorii, ale jedno jest pewne, taka metoda poznawania świata to plucie na setki lat które doprowadziły nas do obecnej cywilizacji. Ogromna wyższość faktów i nauki nad metafizyką i teologią polega na tym, że w przeciwieństwie to wymienionych, nauka tworzy abstrakcje prawdziwe. Dlatego rozumowanie oparte na odczuciach i pomijaniu niewygodnych obserwacji powinny być z góry odrzucane.

Crème de la crème autor zostawił na koniec. Oto dwa z dwunastu „naprawdę skutecznych wzorców dyskusji.” :

„jako inteligentny/zdolny/spostrzegawczy/dobry człowiek zgodzisz się ze mną, że… no chyba, że się co do ciebie pomyliłem…”

„To, że tak mówisz/robisz/sądzisz/myślisz, oznacza, że …”(autor tu proponuje sugerowanie, że ktoś nie ma odpowiedniej wiedzy)

Dobrze to przedstawia wartość książki w kilku zdaniach. I nie chodzi o pogardę z jaką zaleca mówić do innych, ale o fakt, że jeżeli tak żałosna próba manipulacji jest czymś godnym napisania w prawdopodobnie jednym z najważniejszych dorobków życia, to wartość książki jest zatrważająco niska.

Naiwność i megalomania to perfekcyjna mieszanka, której efektem jest pseudointelektualny bełkot.

Książka pokazuje ogromną przepaść pomiędzy tym co na Youtubie i w książkach uchodzi za przemyślane. To fascynujące, że analizując swoje poglądy można odwalić taką fuszerkę. Autor oburza się pisząc o patrzeniu na ludzi przez pryzmat wieku - czyli stereotypami - a zarazem...

meh, takie sobie.

meh, takie sobie.

24/08/18

24/08/18