Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wywiad-rzeka z Adamem Ragielem, polskim balsamistą, przeprowadzony przez Magdalenę Rigamonti to obowiązkowa pozycja, po którą powinien sięgnąć każdy z nas. Autorka sięga po tematykę, która owiana jest tematem tabu. Pozycja zmusza czytelnika do refleksji na tematy egzystencjalne. Po lekturze trudno nie spojrzeć na świat i na swoje życie inaczej, bardziej pozytywnie.

Fach Pana Adama zaskakuje. Balsamista nie opowiada o technikach, lecz o Bogu, przemijaniu i szacunku do tego, co pozostaje po nas po śmierci. Relację dopełniają wstrząsające zdjęcia, które pokazują obrazy, od których zwykle odwraca się oczy.

Książkę czyta się jednym tchem. Po zakończeniu lektury długo nie mogłam otrząsnąć się z wrażenia, jakie na mnie wywarła. To pozycja, która nie powinna zostać pominięta w indywidualnej historii czytelniczej.

Wywiad-rzeka z Adamem Ragielem, polskim balsamistą, przeprowadzony przez Magdalenę Rigamonti to obowiązkowa pozycja, po którą powinien sięgnąć każdy z nas. Autorka sięga po tematykę, która owiana jest tematem tabu. Pozycja zmusza czytelnika do refleksji na tematy egzystencjalne. Po lekturze trudno nie spojrzeć na świat i na swoje życie inaczej, bardziej pozytywnie.

Fach...

"Gra w klasy" to powieść, w której zakochiwałam się wielokrotnie i do której będę wracać jeszcze wielokrotnie. Ta wspaniała pozycja urzekła mnie tak mocno, że właśnie Cortázarowi poświęciłam swoją pracę magisterską. Moja ocena może wydawać się nieobiektywnie wysoka, ale sentyment, jakim darzę tę pozycję nie podlega żadnym prawom logiki.

Powieść Cortázara przesiąknięta jest paryskim majem, rewolucją, marihuaną i wolną miłością, które fascynowały ponad 50-letniego wówczas pisarza. "Gra w klasy" to niewątpliwie powieść kultowa, także - dzięki Zofii Chądrzyńskiej - w Polsce. Niestety niedoceniony geniusz odszedł bez literackiej nagrody Nobla.

Cortázarowski Paryż jest mistyczny i tajemniczy. Jest metaforą, mapą wspomnień i meandrami umysłów głównych bohaterów. Życiowi rozbitkowie żyją wśród kawiarni, kloszardów, kin i papierosów. Żyją, kochają się i prowadzą dysputy na temat sztuki.

Horacio Oliveira, argentyńczyk na uchodźstwie do głębi przypomina samego pisarza. Powieść urasta do miana kufra ze wspomnieniami. Również Maga wydaje się być nieuchwytnym, ulotnym wspomnieniem o utraconej miłości. Niewątpliwe Maga jest Paryżem - a Paryż jest Magą. Dla Horacio mapa miasta składa się z punktów, które kojarzą się z ukochaną - jej widmo pojawia się na mostach i wśród brudnych uliczek.

Największe wrażenie robią rozdziały wchodzące w skład trzeciej części: "Rozdziały, bez których można się obejść". Wbrew tytułowi pominięcie tych luźnych zapisków, cytatów i zbiorów myśli byłoby olbrzymim błędem. To właśnie one są kwintesencją tej powieści, czynią ją czymś więcej, niż tylko pretensjonalnym czytadłem.

Cytaty z "Gry w klasy" zapisały się w historii literatury tak mocno, że z pamięci recytują je osoby, które nigdy nie miały powieści w dłoniach.

Nie sposób nie wspomnieć także o konstrukcji powieści. Cortázar zburzył mity gatunkowe i zmienił spojrzenie na literaturę iberoamerykańską. Zabawa językowa, z którą wiąże się czytanie "Gry w klasy" wciąga na długie lata. Książkę czytałam na setki wersji - zarówno według klucza, jak i losując przypadkowe rozdziały. Za każdym razem odkrywam ją na nowo. Zarówno jako szesnastolatka, jak i 10 lat później umiem odnaleźć w niej siebie.

Nie można zapomnieć jednak, że - jak napisał Krzysztof Varga - "'Gra w klasy' to tylko jedna z konkurencji Cortázarowskiej olimpiady. Żeby zdobyć komplet medali, trzeba przeczytać wszystko, co ten niesamowity Argentyńczyk napisał".

"Gra w klasy" to powieść, w której zakochiwałam się wielokrotnie i do której będę wracać jeszcze wielokrotnie. Ta wspaniała pozycja urzekła mnie tak mocno, że właśnie Cortázarowi poświęciłam swoją pracę magisterską. Moja ocena może wydawać się nieobiektywnie wysoka, ale sentyment, jakim darzę tę pozycję nie podlega żadnym prawom logiki.

Powieść Cortázara przesiąknięta...

Justyna Kopińska to jedno z najgłośniejszych nazwisk polskiego reportażu współczesnego. Wielokrotnie nagradzana, jako pierwsza Polka uhonorowana nagrodą European Press Prize Niewątpliwie jej największym osiągnięciem jest reportaż "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?" wydany w 2014 roku.

"Polska odwraca oczy" to lektura, która zaistniała wśród szerszej rzeszy czytelników dzięki kontrowersyjnemu wywiadowi z żoną najsłynniejszego bodaj polskiego mordercy - Mariusza Trynkiewicza.

Kopińska skupia się na niedoskonałościach systemu i na ludzkich błędach. Pokazuje wyższość systemu i jednostki nad ogółem społeczeństwa. Poprawność polityczna góruje tu nad ludzkimi potrzebami. Świętości i autorytety giną pod naporem nienawiści.

U Kopińskiej oddział psychiatryczny dla młodzieży staje się obozem koncentracyjnym. Przełożona sióstr zakonnych - diabłem w ludzkiej skórze. W zbiorze zdecydowanie dominują reportaże kryminalne. Ich realizm powoduje szok, niedowierzanie i głęboką refleksję nad światem, który nas otacza. Przypomina, że zło, o którym codziennie słyszymy w wiadomościach, dzieje się także w Polsce, blisko nas - być może znamy nawet ludzi, którzy go doświadczyli. Autorka dosłownie "otwiera oczy" czytelnika.

Na szczególną uwagę zasługuje reportaż, który jest nieco inny niż pozostałe - paradoksalnie ma w sobie namiastkę piękna. Mowa oczywiście o "Beethovenie z Murzasichla", historii niepełnosprawnego mistrza fortepianu. Grzegorz, mimo że na wskutek złej diagnozy pozbawiony został między innymi możliwości konkretnej edukacji, jest wspaniałym, zdeterminowanym człowiekiem. Na podziw zasługuje również kobieta, która go wychowuje - Małgorzata nie jest jego biologiczną matką. To przyjaciółka matki Grześka, która dwa lata po narodzinach syna zginęła w wypadku samochodowym. Małgorzata zdecydowała się zamieszkać w Murzasichlu i poświęcić się opiece nad Grzegorzem i dwojgiem jego rodzeństwa - bezinteresownie, w imię przyjaźni. Grzegorz i Małgorzata sprawiają, że reportaż inspiruje, wywołuje uśmiech na twarzy.

"Polska odwraca oczy" to jedna z najciekawszych pozycji wśród najnowszych reportaży. Tego tomu nie można zapomnieć.

Justyna Kopińska to jedno z najgłośniejszych nazwisk polskiego reportażu współczesnego. Wielokrotnie nagradzana, jako pierwsza Polka uhonorowana nagrodą European Press Prize Niewątpliwie jej największym osiągnięciem jest reportaż "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?" wydany w 2014 roku.

"Polska odwraca oczy" to lektura, która zaistniała wśród szerszej rzeszy czytelników...

"Ania" to wzruszająca opowieść o ciepłej, żywiołowej, niesamowitej, a zarazem tak zwyczajnej dziewczynie, jaką była Ania Przybylska. Podczas lektury poznajemy aktorkę taką, jaka była w oczach swoich najbliższych. Biografia opowiada o jej życiu prywatnym, o dzieciństwie, miłości, ukochanych dzieciach, pogoni za marzeniami. Pozwala spojrzeć na Anię inaczej - przez pryzmat tego, jak żyła, nie jak zmarła.

"Ania" to wzruszająca opowieść o ciepłej, żywiołowej, niesamowitej, a zarazem tak zwyczajnej dziewczynie, jaką była Ania Przybylska. Podczas lektury poznajemy aktorkę taką, jaka była w oczach swoich najbliższych. Biografia opowiada o jej życiu prywatnym, o dzieciństwie, miłości, ukochanych dzieciach, pogoni za marzeniami. Pozwala spojrzeć na Anię inaczej - przez pryzmat...