Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstęp do „Bezwzględne pragnienia” był na samym końcu pierwszej części serii „Królowe i potwory”, czyli „Bezwzględne kreatury”. Nie ma co ukrywać, że relacja tych dwoje dobrze się nie zaczyna, w końcu Declan porywa Sloane. Jednakże relacja tych dwojga… ach! Mimo nieciekawej sytuacji kobiety, zachowała zimną krew i nie dała zrobić z siebie ofiary. Była harda i twarda. J.T. Geissinger wykreowała bardzo ciekawe postaci, dość charyzmatyczne i główni bohaterowie byli dla siebie po prostu idealni. Oboje nieco świrnięci, a ich ciągłe dogryzanie sprawiało, że uśmiech sam pojawiał mi się na twarzy.
Akcja dzieje się tutaj od samego początku i nie zwalnia aż do końca. Są zwroty akcji, co po prostu uwielbiam. Mamy też mafię, co również lubię. No i autorka nie zapomina o dawce humoru. Nawet, gdy dzieje się coś niebezpiecznego, stara się wpleść tam nieco komizmu, więc przy tej powieści idzie się dobrze bawić, ale przede wszystkim wzbudza zainteresowanie historią i ciekawość tego, co będzie dalej – przynajmniej w moim przypadku tak było.
Uważam, że ta książka została napisana dobrze i widać, że wszystko zostało tu przemyślane oraz każda sprawa dopięta na ostatni guzik, co mnie usatysfakcjonowało. Nie jest to jakaś ambitna lektura, raczej coś na odprężenie, przy czym idzie spędzić fajnie czas. Nastawcie się jednak na pikantne scenki.

Czy polecam?
O tak! Historia Declana i Sloane podobała mi się chyba nawet bardziej niż Kage’a i Natalie. Nie ma tutaj czasu na nudę, uśmiech sam pojawia się na twarzy. Nie wszystko jest przewidywalne, no i to zakończenie! Kurczaki pieczone. J.T. Geissinger w moim odczuciu wykonała tu naprawdę niezłą robotę i jestem więcej niż ciekawa tego, co może być dalej!

Wstęp do „Bezwzględne pragnienia” był na samym końcu pierwszej części serii „Królowe i potwory”, czyli „Bezwzględne kreatury”. Nie ma co ukrywać, że relacja tych dwoje dobrze się nie zaczyna, w końcu Declan porywa Sloane. Jednakże relacja tych dwojga… ach! Mimo nieciekawej sytuacji kobiety...

Rozwiń

Zwiń

Już po samym tytule możemy się domyślić, że „Mężczyzna z przeszłości” to historia o drugiej szansie. Ben wraca do życia Bridget, ale to nie jest wcale takie łatwe, jakby on chciał. Tych dwoje ma sporo do przepracowania, w końcu z jakiegoś powodu się rozstali. Co trzeba przyznać, to mężczyzna nie odpuszcza i jest bardzo zdeterminowany, a przede wszystkim pewny siebie. Ich relacja została bardzo fajnie poprowadzona, widać chemię pomiędzy tą parą. Mają swoje wzloty i upadki, ale przyjemnie się czytało o ich losach. Zdecydowanie ta dwójka skradła moje serce i niejednokrotnie wywołała na mojej twarzy uśmiech. Ben jest zamknięty w sobie i prostolinijny, bym powiedziała. Ma swoje tajemnice, ale jak kocha, to naprawdę. Z kolei Bridget to taka troszkę wariatka, która zmienia się w wiedźmę, gdy jest zmęczona. Jednakże jest to dwójka dobrych ludzi, którzy się kochają. Ale czy los im będzie sprzyjał?
Ostatnio mam problemy z czytaniem, ale ta książka jednak mnie wciągnęła i wzbudziła moją ciekawość od samego początku i trzymała do samego końca. Chciałam ją przeczytać jak najszybciej, bo naprawdę się tu dzieje. „Mężczyzna z przeszłości” to nie tylko romans. Autorka skupia się na związku tych dwoje, ale także na zawodzie i wokół tego sporo się tu kręci. Bywają zwroty akcji, ale też ta powieść wywołuje różne emocje i mogą przydać się chusteczki.
Uczucie pomiędzy Benem a Bridget jest naprawdę silne, jest między nimi ogień i scen seksu na pewno tu nie zabraknie, ale mamy tą powieścią przekazane inne wartości. Uważam, że jest naprawdę warta przeczytania.

Polecam wam tę lekturę z całego serca. Na pewno szybko o niej nie zapomnę. Trzyma w napięciu, wywołuje uśmiech i łzy. Zaskakuje. A dwójka głównych bohaterów może skraść serce i sprawia, że czytelnik dobrze się bawi podczas czytania. Widać, że wszystko tu zostało przemyślane, a przede wszystkim – dopracowane. Dzięki perspektywie zarówno Bena jak i Bridget, poznajemy historię z obu punktów widzenia, co jest kolejnym plusem.
Jeśli jeszcze nie czytaliście to zastanówcie się czy nie warto tego zmienić!

Już po samym tytule możemy się domyślić, że „Mężczyzna z przeszłości” to historia o drugiej szansie. Ben wraca do życia Bridget, ale to nie jest wcale takie łatwe, jakby on chciał. Tych dwoje ma sporo do przepracowania, w końcu z jakiegoś powodu się rozstali. Co trzeba przyznać, to mężczyz...

Rozwiń

Zwiń

„Włoch” to romans, który liczy sobie prawie sześćset stron i ciągle coś się dzieje, więc bardzo cieszy mnie fakt, że nie ma tutaj nudy. Początek zaczyna się dość łagodnie, od spotkania tej dwójki, które od razu owocuje i da się wyczuć chemię pomiędzy bohaterami. Dopiero później przestaje być tak spokojnie, bo zaczyna się nieco mieszać. O co jednak chodzi, to oczywiście nie powiem.
Uważam, że jest to dobry romans, naprawdę przemyślany i fajnie się go czyta. Są momenty, które wywołują uśmiech na twarzy, bo autorka wplotła delikatną dawkę humoru. Jest na pewno pikantnie, bo pomiędzy Olivią a Enrico aż iskrzy i często mają problem, by oderwać od siebie ręce. Co do ich uczucia, rozpoczęło się podczas wakacji, gdy się poznali. Los im daje później drugą szansę i to co zrodziło się wtedy, wciąż w nich kiełkuje. Czasem ta relacja miała szybki obrót, ale to chyba ze względu na okoliczności, jakie tam panowały – nie chcę zdradzać zbyt wiele. Mieli swoje wzloty i upadki. Może nie będą moją ulubioną parą literacką, ale przyjemnie się na nich patrzyło.
Ta książka jest napisana z perspektywy nie tylko tej dwójki. Zdarzają się pewne ‘epizody’. No ale tylko tyle zdradzę w tej kwestii.
Mamy tu też trochę dialogów w języku włoskim, więc można nieco ‘ugryźć’ tego języka. Przyznam szczerze, że jednak końcówka nieco mnie rozczarowała, bo jak dla mnie, było za delikatnie i spokojnie to poprowadzone, a pole do manewru było dość spore. Mam też wrażenie, że niektóre elementy autorka mogłaby bardziej pociągnąć, a raczej – wyjaśnić. Na pewno była sytuacja, która skończyła się w tej książce jedynie domysłami głównej bohaterki. I jeszcze jedna czy dwie także zostały tylko ‘rzucone’, a nie rozwinięte w żaden sposób, co ja osobiście wolałabym, aby jednak miało swoje zakończenie, nawet jeśli nie było to bardzo istotne dla fabuły i tego co działo się w życiu bohaterów. Autorka pozostawiła nas jedynie z własnymi domysłami tych wydarzeń.

„Włoch” to historia, która nie jest skupiona wyłącznie na relacji dwójki bohaterów, ale również na tym, co ich otacza, co jest częścią ich życia. No nie mogę bardziej wam tego wyjaśnić, bo nie chcę zdradzić zbyt wiele. Sporo się tutaj dzieje, ciągle coś się kręci. Nie jest to powieść idealna, ma swoje wady, ale dobrze mi się ją czytało, choć efektu ‘wow’ nie wywołała i raczej na długo w mojej pamięci nie zostanie. Także myślę, że ta książka to jedna z tych, które trzeba przeczytać samemu i wyrobić sobie własną opinię.

„Włoch” to romans, który liczy sobie prawie sześćset stron i ciągle coś się dzieje, więc bardzo cieszy mnie fakt, że nie ma tutaj nudy. Początek zaczyna się dość łagodnie, od spotkania tej dwójki, które od razu owocuje i da się wyczuć chemię pomiędzy bohaterami. Dopiero później przestaje b...

Rozwiń

Zwiń

„Doktor Stanton” to niewątpliwie grubasek, bo liczy sobie prawie osiemset stron. Jednakże mamy tutaj dodatek w postaci „Epilogu”, nie ma się co więc dziwić, że jest to obszerna lektura. Nie ukrywam, że ilość tych stron nieco mnie przestraszyła i zastanawiałam się, co też autorka mogła wymyślić, że mamy tak długą historię. No i przede wszystkim: czy nie będzie tak zwanego ‘lania wody’?
Trochę mi się zeszło z lekturą tej książki, przyznaję. Miałam mieszane uczucia w trakcie czytania, bo niewątpliwie sporo się tam działo. Przed Cameronem i Ashley czekało trochę wyzwań i na pewno nie można powiedzieć, że ich historia jest nudna. Na pewno są małe elementy zaskoczenia i T.L. Swan wywołała tą powieścią sporo emocji we mnie, jako czytelniku. Od uśmiechu po ściśnięty żołądek i mocniej bijące serce. Szczerze? W pewnym momencie po prostu spodziewałam się tutaj wszystkiego.
Jednakże tak naprawdę „Doktor Stanton” to ponad 70% (według Legimi jest to dokładnie 77%), a reszta to już „Epilog”. Naprawdę sporo przeżywałam w tej historii. No i nie ukrywam, że Cameron na początku skradł moje serce totalnie, a potem miałam ochotę zdzielić go czymś przez głowę. Potrafił być dowcipny, zabawny, ale też pokazał się od strony totalnego dupka. Z kolei Ashley też mnie momentami irytowała, ale podziwiałam ją za to, jak silną i zdeterminowaną kobietą jest. Ostatecznie tych dwoje skradło moją sympatię i mimo huśtawki emocji, jakie we mnie wywołała, to lektura była bardzo dobra. Na pewno ma w sobie powielające się schematy, ale nie oszukujmy się: przy tylu romansach, jakie zostały już wydane, ciężko o to, by coś się nie powieliło. Jednak ma też w sobie z oryginalności, to trzeba przyznać.
Co do tej drugiej części, czyli „Epilog”. Uważam, że fajnie, że wydawnictwo zdecydowało się to połączyć w jedną powieść, bo jest to krótka kontynuacja historii Stantona i Ashley. Takie dopełnienie. Czasem po skończeniu jakiejś lektury mówię, że chciałabym dostać jeszcze trochę z życia bohaterów. Tak tutaj właśnie to dostałam.

Czy polecam? Jak najbardziej! Jest to dobry romans, przemyślany i wywołujący gamę emocji. Bohaterów raz się uwielbia, raz ma się ochotę im strzelić przez głowę. Zapewniam, że tutaj się dzieje i autorka wykonała kawał dobrej roboty, więc uważam, że jak najbardziej warto zapoznać się z historią Camerona i Ashley. Tych dwoje wkurzy, ale też rozbawi. No i jak już wspomniałam, mimo obszerności lektury, nie ma nudy i tego tak zwanego ‘lania wody’. Jeśli jeszcze nie jesteście po lekturze tej powieści, to warto to nadrobić!

„Doktor Stanton” to niewątpliwie grubasek, bo liczy sobie prawie osiemset stron. Jednakże mamy tutaj dodatek w postaci „Epilogu”, nie ma się co więc dziwić, że jest to obszerna lektura. Nie ukrywam, że ilość tych stron nieco mnie przestraszyła i zastanawiałam się, co też autorka mogła wymy...

Rozwiń

Zwiń

Jakoś nie spodziewałam się, że Brittainy zdecyduje się na historię Connora. W końcu w pierwszej części, to jest „Południowe sztormy” był nastolatkiem. Jednak już wtedy skradł moją sympatię swoim sposobem bycia. Jako dorosły mężczyzna, biznesmen, po prostu skradł mi serce. Stał się bogatym, szanowanym człowiekiem, a jednak pieniądze go nie zmieniły. Niósł ze sobą chęć pomocy i był po prostu dobrym facetem.
Aaliyah to świetna kobieta. Miła i dobra. A jednak zmaga się z czymś, z czym nie powinna żadna osoba w jej wieku. Nie chcę zdradzać o co chodzi, bo dla tej historii mógłby być to spojler – zwłaszcza, że informacja nie została podana w opisie. Polubiłam jej postać i naprawdę jej kibicowałam.
Podobało mi się, jak Brittainy C. Cherry pokierowała znajomością tych dwoje. Szybko stali się dla siebie przyjaciółmi, ale jeśli o głębsze uczucia chodzi, to już rodziło się bardzo powoli, stopniowo. Nawet niewiadomo kiedy nagle już było pozamiatane! Connor i Aaliyah tworzyli świetny duet, dopełniali się wzajemnie i po prostu do siebie pasowali. Ot co!
Nie wiem jednak dlaczego, ale jakoś bardzo wciągnąć w tę powieść się nie mogłam. Czytałam po parę stron i… to wszystko. Nie wchłonęła mnie. Powiedziałabym, że „Wschodnie światła” to dobry romans, ale nie porywający. Nie miałam dużej styczności z twórczością tej autorki, ale po tych książkach, które przeczytałam i po opiniach, jakie słyszałam od innych czytelników to… cóż. Spodziewałam się raczej czegoś więcej. Ta historia raczej jest jedną z kolejnych, tych dobrych, ale nie wyróżnia się bardzo na tle reszty.

Co jednak zaznaczę, to na koniec emocji nie zabrakło, a jakaś łezka w oku mi się zakręciła przez to, co się działo i jak Brittainy ubrała w słowa uczucia targające bohaterami. No i dała też małe zwroty akcji, których raczej mało kto może się tam spodziewać. Ja sama byłam zaskoczona.
Mimo wszystko polecam wam tę lekturę i myślę, że jeśli chodzi o bohaterów, o ich dobroć, to skradnie to cząstkę waszego serca.

Jakoś nie spodziewałam się, że Brittainy zdecyduje się na historię Connora. W końcu w pierwszej części, to jest „Południowe sztormy” był nastolatkiem. Jednak już wtedy skradł moją sympatię swoim sposobem bycia. Jako dorosły mężczyzna, biznesmen, po prostu skradł mi serce. Stał się bogatym,...

Rozwiń

Zwiń

Muszę od razu powiedzieć, że żadna książka nie zaskoczyła mnie tak, jak „Poszukiwany ukochany”. Myślałam, że wiem czego się spodziewać, a tu… kurcze! W tej powieści wydaje się, że wiesz wszystko, a potem się okazuje, że tak naprawdę nie wiesz nic. Nawet nie wiecie, jak bardzo mi się to podobało! Beth O’Leary zaskoczyła mnie w bardzo pozytywny sposób, bo stworzyła historię inną niż wszystkie. Jest urocza i czyta się ją bardzo przyjemnie, a przede wszystkim nie jest przewidywalna. Naprawdę!
Siobhan, Miranda i Jane. Trzy kobiety. Każda z nich zupełnie inna. Jedyne co ich łączy to Joseph Carter – o czym nie mają pojęcia. Jeśli o tego mężczyznę chodzi, to od razu wyrobiłam sobie o nim zdanie. Stwierdziłam, że to typowy dupek, skoro umawia się z trzema kobietami. Jak się potem okazało, Joseph ma naprawdę dobre serce i jest dobrym facetem. Jego postępowanie zostaje później oczywiście wyjaśnione i żeby odkryć, co nim kierowało i dlaczego – musicie po tę książkę po prostu sięgnąć.
Nie jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki i ponownie mogę zaliczyć je do udanych! Nie spotkacie tu scen seksu, co było dla mnie przyjemną odskocznią, bo nie da się nie zauważyć, że teraz w większości romansów tych momentów jest i to bardzo sporo, albo to ja trafiam na takie historie. Tutaj – bynajmniej. „Poszukiwany ukochany” to dobry romans, który się czyta płynnie. Pozytywnie mnie zaskoczył i na pewno będę go miło wspominać, a może nawet kiedyś do niego wrócę.
Ogromny plus za to, że autorka z pozornie przewidywalnego romansu zrobiła powieść, która może niejednego zaskoczyć – mam nadzieję, że pozytywnie.

Ta książka należy do serii „Mała czarna”, która jest zbiorem komedii romantycznych. Może tutaj nie ma tak dużo tej komedii, ale na pewno jest romantycznie! Ja wam z całego serca polecam historię Siobhan, Mirandy, Jane i Josepha Cartera, który wystawia kobiety w walentynki. Oby spodobała wam się tak, jak mnie!

Muszę od razu powiedzieć, że żadna książka nie zaskoczyła mnie tak, jak „Poszukiwany ukochany”. Myślałam, że wiem czego się spodziewać, a tu… kurcze! W tej powieści wydaje się, że wiesz wszystko, a potem się okazuje, że tak naprawdę nie wiesz nic. Nawet nie wiecie, jak bardzo mi się to pod...

Rozwiń

Zwiń

„Przywiązany” to drugi tom serii „Całkowicie rozdarci” i powiem wam szczerze, że jestem pozytywnie zaskoczona. Tyler, jak i Holly, to bohaterowie po ciężkich przejściach, dźwigający duży bagaż doświadczeń. Są nieco dysfunkcyjni, bym powiedziała. A jednak w kwestii związku poradzili sobie w moim odczuciu dojrzalej, niż wiele innych postaci z romansów, którzy takich problemów nie mieli.
Podobało mi się to, jak autorka poprowadziła ich relacją. Zaczęła się ona stopniowo, od przyjaźni. Uczucie budowało się powoli, a oni coraz bardziej się poznawali i pomału przełamywali własne bariery. To, co ich spotkało, było dla obojga utrudnieniem w codziennym, normalnym funkcjonowaniu. A jednak w sobie odnaleźli bezpieczeństwo, wzajemne zrozumienie i ta relacja dla nich była właśnie tym, czego potrzebowali.
Tylera poznajemy już w pierwszej części, choć tylko przelotnie i jest ukazany jako mroczna postać. Tak jest i tutaj, ale Holly wyzwala w nim człowieka, którego się tu nie spodziewałam poznać. I mimo historii bohaterów, ich uczucie jest tak urocze, że naprawdę przyjemnie się to czytało. Co musze zauważyć, to Carian Cole udało się mnie tu zaskoczyć, bo nie spodziewałam się pewnego… elementu! Także „Przywiązany” zdobywa kolejny punkt.

Ta książka na pewno jest inna niż te, które miałam przyjemność czytać i moim zdaniem jest lepsza od poprzedniej części. Czytało mi się szybko, lekko i z uśmiechem na ustach, choć nie zawsze bywało tutaj łatwo. A jednak Holly i Tyler sobie świetnie poradzili – tym bardziej biorąc pod uwagę wszystko, co ich spotkało w przeszłości. Także ja naprawdę wam polecam, z całego serca. Może i nie trafi to do pierwszej dziesiątki moich ulubieńców i nie jest idealna, ale uważam, że to historia warta poznania, która pokazuje między innymi, że blizny nas nie definiują.
Mam nadzieję, że zdecydujecie się po nią sięgnąć i wam się spodoba!

„Przywiązany” to drugi tom serii „Całkowicie rozdarci” i powiem wam szczerze, że jestem pozytywnie zaskoczona. Tyler, jak i Holly, to bohaterowie po ciężkich przejściach, dźwigający duży bagaż doświadczeń. Są nieco dysfunkcyjni, bym powiedziała. A jednak w kwestii związku poradzili sobie w...

Rozwiń

Zwiń