Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta powieść jest wypełniona ciepłem, nadzieją i humorem. No i jest jeszcze Ove.
Ove w kontaktach z ludzmi bywa trochę... szorstki. W kontaktach z kotami również.
Ove wierzy w przestrzeganie zasad, w bardzo, bardzo skrupulatne przestrzeganie zasad, bo przestrzeganie zasad, tzn. bardzo, bardzo skrupulatne przestrzeganie zasad sprawia, że świat staje się trochę bardziej zrozumiały, trochę bezpieczniejszy, a życie trochę bardziej znośne.
Jednak najpiękniejsze rzeczy w życiu Ovego dzieją się, gdy pozwala obniżyć trochę poziom skrupulatności przestrzegania zasad.
"Mężczyzna imieniem Ove" jest drugą powieścią Backmana jaka przeczytałam i choć "Miasto niedźwiedzia" podobało mi się bardziej to historia Ovego ma w sobie pewien nieodparty urok. Może chwilami wydaje się ona trochę naiwna i przerysowana, ale zawiera też w sobie ogromny ładunek bardzo różnorodnych emocji. Pokazuje jak trudno poradzić sobie z samotnością, która nie zawsze jest wyborem. Jak niedopasowanie do ogólnie przyjętych trendów budzi wrogość i jest drogą do wykluczenia. Jednocześnie pokazuje siłę i prostotę zwykłej życzliwości jednego człowieka względem drugiego.
Bardzo dobra, chwilami nieoczywista powieść. Polecam.

Ta powieść jest wypełniona ciepłem, nadzieją i humorem. No i jest jeszcze Ove.
Ove w kontaktach z ludzmi bywa trochę... szorstki. W kontaktach z kotami również.
Ove wierzy w przestrzeganie zasad, w bardzo, bardzo skrupulatne przestrzeganie zasad, bo przestrzeganie zasad, tzn. bardzo, bar...

Rozwiń Zwiń

Cieszę się, że "Czarne skrzydła czasu" nie były pierwszą powieścią Diane Setterfield jaką przeczytałam, bo po ich lekturze raczej nie sięgnęłabym po inne jej książki. Nie uważam, że jest to jakaś dramatycznie zła powieść, ale moim zdaniem odbiega ona znacznie poziomem od "Trzynastej opowieści", czy świetnej "Była sobie rzeka".
Główny bohater powieści, William Bellman jest człowiekiem przedsiębiorczym i uporządkowanym. Przekonanym o zbawczej sile organizacji i planowania, znajdującym sens życia w pracy. Zakłada rodzinę, ale z czasem staje się ona tylko dodatkiem do głównego celu jego życia, jakim jest sukces jego biznesowych przedsięwzięć. Nie jest w stanie zmienić tego nawet śmierć najbliższych mu osób. William, spotykające go tragedie przypisuje wydarzeniu z przed lat, kiedy jako kilkunastoletni chłopak zastrzelił z procy kruka.
Tak irracjonalna myśl stoi w sprzeczności z uporządkowaną i chłodną naturą bohatera, a jednak, paradoksalnie pozwala mu zachować równowagę.
W moim odczuciu myśl i przesłanie, jakie autorka próbuje zawrzeć w swojej powieści są dość banalne, więc aby to ukryć urozmaica ona fabułę w wątpliwie atrakcyjny sposób i rozwleka ją w nieskończoność. Większość powieści to dość beznamiętne, często mimo swego tragizmu, opisy kolejnych wydarzeń w życiu bohatera.
Nie pamiętam by w książce podano dokładnie czas w którym rozgrywa się fabuła, ale wydaje mi się, że jest to druga połowa XIX w. i w zasadzie tło społeczne i historyczne jest największa zaletą tej powieści.
W mojej ocenie to zdecydowanie najsłabsza powieść autorki.

Cieszę się, że "Czarne skrzydła czasu" nie były pierwszą powieścią Diane Setterfield jaką przeczytałam, bo po ich lekturze raczej nie sięgnęłabym po inne jej książki. Nie uważam, że jest to jakaś dramatycznie zła powieść, ale moim zdaniem odbiega ona znacznie poziomem od "Tr...

Rozwiń Zwiń

Bardzo interesująca powieść, choć chwilami budząca ambiwalentne odczucia.
Przede wszystkim bardzo podoba mi się język i styl w jakim powieść jest napisana. Oba są bardzo dopracowane i świetnie wkomponowane w charakter opisywanej historii.
Tytułowa Pani March jest żoną i matką. To jej dwie główne życiowe role, choć wydaje się, że w żadnej z nich nie czuje się pewnie. Całą energię skupia więc na utrzymywaniu pozorów szczęśliwego życia, przywiązując ogromną uwagę do tego jak postrzega ją otoczenie. Mąż pani March jest znanym pisarzem, który właśnie wydał nową książkę.
Pewnego dnia pani March słyszy niezbyt pochlebny komentarz, sugerujący że jest ona pierwowzorem głównej bohaterki tej książki. Te słowa burzą jej już i tak kruchą równowagę .Pani March zaczyna podejrzewać męża o coraz gorsze czyny i intencje. Coraz trudniej również odróżnić jej rzeczywistość od własnych wyobrażeń.
Sposób konstrukcji fabuły i prowadzenia narracji sprawia, że także czytelnik ma chwilami problem z odnalezieniem się w tej historii. W wielu momentach trudno stwierdzić, czy mamy do czynienia z rzeczywistymi wydarzeniami czy tylko z wytworami wyobraźni bohaterki. Początkowo trochę mi to przeszkadzało, ale z czasem doszłam do wniosku, że może być to celowy zabieg. Pozwala to jeszcze głębiej zanurzyć się w świecie pani March, podążać razem z nią przez jej wątpliwości, zagubienie, urojenia, niepewność co jest prawdą, a co obłędem.
Czytanie tej powieści było bardzo ciekawym doświadczeniem. Akcja ma dość powolne tempo, mimo to utrzymuje czytelnika w napięciu. Fabuła budzi ciekawość, choć wydaje mi się, że nie tyle tajemniczością, co raczej niepewnością.
Wiem, że ta powieść ma bardzo różnorodne opinie i w pełni to rozumiem. Ja jednak zaliczam się do jej zwolenników. Jest to intrygująca i w pewnym sensie odświeżająca proza.

Bardzo interesująca powieść, choć chwilami budząca ambiwalentne odczucia.
Przede wszystkim bardzo podoba mi się język i styl w jakim powieść jest napisana. Oba są bardzo dopracowane i świetnie wkomponowane w charakter opisywanej historii.
Tytułowa Pani March jest żoną i matką. To jej dwie...

Rozwiń Zwiń

Bardzo zaskoczyła mnie ta książka. Rzadko sięgam po gatunek fantasy, a określenie "cosy fantasy" było mi zupełnie obce. Ale dokładnie taka jest ta książka, przytulna, bajkowa i kojąca.
"Legendy i latte" to niezwykle urocza historia ogrzycy, która porzuca fach najemniczki, aby otworzyć kawiarnię. Wiem, że taki zarys fabuły może brzmieć co najmniej zaskakująco, ale to naprawdę ujmująca historia. Prosta i ciepła.
Autor nie tworzy żadnego złożonego uniwersum. W zasadzie bazuje on raczej na dotychczasowym dorobku fantasy, umieszczając w swojej historii istoty już w pewien sposób czytelnikowi znane, jak np. ogry właśnie. Za to sami poszczególni bohaterowie powieści są już świetnie skonstruowani i to oni nadają całej historii wyjątkowego klimatu.
Myślę, że jest to zabawna, odprężająca lektura, szczególnie na wakacje.

Bardzo zaskoczyła mnie ta książka. Rzadko sięgam po gatunek fantasy, a określenie "cosy fantasy" było mi zupełnie obce. Ale dokładnie taka jest ta książka, przytulna, bajkowa i kojąca.
"Legendy i latte" to niezwykle urocza historia ogrzycy, która porzuca fach najemnicz...

Rozwiń Zwiń

To pierwsza książka Michała Śmielaka, jaką przeczytałam, ale na pewno nie ostatnia.
"Ucichły ptaki, przyszła śmierć" to przede wszystkim przykład świetnie budowanej atmosfery napięcia i tajemniczości.
Książka opowiada historię czwórki przyjaciół, którzy wybierają się na wędrówkę po Beskidach. Wycieczka ma być jednocześnie formą wieczoru kawalerskiego jednego z nich. Nie są oni zbyt doświadczeni w tego typu wędrówkach, więc jest to dla nich swego rodzaju przygoda. Jednak w miarę zapuszczania się głębiej w beskidzkie lasy wycieczka zamienia się w walkę o przeżycie.
Autor bardzo sprawnie tworzy wokół swoich bohaterów gęstą atmosferę zagrozenia. Pokazuje, że źródła lęków tkwią często w nas samych i wystarczy odrobina manipulacji, aby je obudzić.
Polecam.

To pierwsza książka Michała Śmielaka, jaką przeczytałam, ale na pewno nie ostatnia.
"Ucichły ptaki, przyszła śmierć" to przede wszystkim przykład świetnie budowanej atmosfery napięcia i tajemniczości.
Książka opowiada historię czwórki przyjaciół, którzy wybierają się na wędrówkę...

Rozwiń Zwiń

Jestem zachwycona wrażliwością autorki oraz wnikliwością i dojrzałością jej obserwacji. "Coraz mniej światła" to poruszająca powieść, napisana z niezwykłą starannością, pięknym językiem.
Akcja powieści toczy się przede wszystkim w Gruzji na przełomie lat 80-tych i 90-tych XX w. To czasy mroku. Najpierw życie w ponurej rzeczywistości satelickiego państwa ZSRR, a po jego upadku czasy brutalnej walki o władzę w nowym "wolnym" kraju.
Ale to również czas młodości czterech przyjaciółek, Keto, Diny, Iry i Nene. Czas wszystkiego czym jest młodość i czym młodość być powinna. Czas przyjaźni, nadziei, miłości, braku granic, szczerego śmiechu i czystych serc. Jednak z każdym rokiem, który zbliża te cztery dziewczyny do dorosłości, do ich życia wkrada się coraz więcej ciemności. Ta ciemność ma postać brutalnej, męskiej siły, wypaczonego pojęcia honoru i despotyzmu. Bohaterki ogarnia mrok, a my bezradnie patrzymy jak zaprzepaszczone zostają kolejne szanse na wyrwanie się z niego. Każda próba buntu jest tłamszona i prowadzi do tragedii.
Powieść Haratischwili jest nie tylko obrazem gruzińskiego społeczeństwa czasu transformacji, choć w przypadku Gruzji czas ten był wyjątkowo burzliwy i doprowadził w zasadzie do wojny domowej. Dla mnie jest to przede wszystkim powieść o ludziach, których życie zdeterminowane jest przez siły, którym bardzo trudno się przeciwstawić, z pod wpływu których trudno się uwolnić. W takiej sytuacji postawione zostały cztery przyjaciółki. Każda z nich czuje, że ogarnia ją ciemność i każda z nich podejmuje rozpaczliwą próbę by się od niej uwolnić.
Piękna książka, pełna głębokich i dojrzałych przemyśleń.
Bardzo polecam.

Jestem zachwycona wrażliwością autorki oraz wnikliwością i dojrzałością jej obserwacji. "Coraz mniej światła" to poruszająca powieść, napisana z niezwykłą starannością, pięknym językiem.
Akcja powieści toczy się przede wszystkim w Gruzji na przełomie lat 80-tych i 90-tych XX w. T...

Rozwiń Zwiń