Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żałuję, że nie mogę o niej zapomnieć i przeczytać znowu, to było istotne przeżycie. Fantastyczna.

Żałuję, że nie mogę o niej zapomnieć i przeczytać znowu, to było istotne przeżycie. Fantastyczna.

Ta książka to jawna prowokacja. Pod pozorem uroczo-wzruszającej (co dyskusyjne) historii przeżyć nadwrażliwej damy, skazanej na (och, jakże okrutny!) los u boku mało finezyjnego męża, żałosnego w jej oczach (choć przecież tylko on, beznadziejnie naiwnie, ufał jej i bezwzględnie, szczerze kochał) - pod tą historią kryje się, po pierwsze, ironiczna tragedia romantycznej duszy marzyciela, a jest nim nie kto inny, jak sam Flaubert (!), który w postać Emmy przelewa całą swoją męską wrażliwość, tkliwość, nudę, marzenia, tęsknoty... Krytykuje burżuazję i głupi sentymentalizm, i czuje się do tego upoważniony - sam bowiem reprezentował te "wartości" i dotkliwie się nimi rozczarował. Historia tej kobiety składa się z historii jego własnej duszy.
Jest Flaubert postacią wyjątkową, określaną mianem kapłana, ascety, męczennika, wreszcie mistyka pióra. Niewiarygodne zdają się relacje o jego warsztacie twórczym, w którym miał jakoby wyprówać sobie żyły w uporczywym poszukiwaniu mot juste, poszczególnych słów i fraz, jak najdoskonalej oddających zamierzoną treść, a zarazem komponujących się z rytmem i harmonią prozy, wpasowujących się w ten stylistyczny mechanizm złożony ze słów zrośniętych z ich brzmieniem i znaczeniem niczym doskonale symbiotyczne organizmy żywe. Jednak dni i noce, pełne twórczej udręki, były jedynym, wyobrażalnym dla F., choć wyniszczającym, sposobem na życie. W swoich listach pisał "W moim biednym życiu zdania są przygodami i nie zbieram innych kwiatów prócz metafor". Poświęcił się prozie, jak Milton czy Wergiliusz poświęcili się poezji, stając się - w oczach badaczy podtrzymujących kult Flauberta - "Adamem nowego rodzaju ludzi pióra", "Homerem powieści"'

Ta książka to jawna prowokacja. Pod pozorem uroczo-wzruszającej (co dyskusyjne) historii przeżyć nadwrażliwej damy, skazanej na (och, jakże okrutny!) los u boku mało finezyjnego męża, żałosnego w jej oczach (choć przecież tylko on, beznadziejnie naiwnie, ufał jej i bezwzględnie, szczerze kochał) - pod tą historią kryje się, po pierwsze, ironiczna tragedia romantycznej duszy...

Postmodernizm pełną gębą. Przeurocze, autoironiczne poczucie humoru Bartha, w połączeniu z jego elokwencją (ocierającą się gdzieś w moim poczuciu z pociągami do przeintelektualizowywania) sprawia satysfakcję z czytania, naprawdę robi dobrze synapsom. Śledzenie powiązań między wątkami, stopniami narracji, nawiązania intertekstualne, autoteliczne rozważania, opowieść w opowieści w opowieści, o opowieśći, teorii opowiadania, teorii życia. Bowiem życie jest u Bartha opowiadaniem, każda kolejna historia odracza wyrok, a śmierć jest opowieści końcem, czy raczej może odwrotnie. Przed lekturą dobrze jest zapoznać się z esejem Literatura wyczerpania, inaczej pozycja może nudzić i męczyć. Poza tym jednak polecam jako wyjątkową rozrywkę intelektualną, coś w rodzaju strukturalnego labiryntu, burzącego zwyczajowe przeświadczenia o przyczynowo-skutkowości, linearności tekstu, historii, świata, i tak dalej.

Postmodernizm pełną gębą. Przeurocze, autoironiczne poczucie humoru Bartha, w połączeniu z jego elokwencją (ocierającą się gdzieś w moim poczuciu z pociągami do przeintelektualizowywania) sprawia satysfakcję z czytania, naprawdę robi dobrze synapsom. Śledzenie powiązań między wątkami, stopniami narracji, nawiązania intertekstualne, autoteliczne rozważania, opowieść w...