Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mam nic nowego do do dodania od siebie, poza tym, że choć Idoru skończyła się lepiej od "Światła Wirtualnego", to jednak Światło miało ciekawsze opisy i klimat. Ale mogę zapewnić, że nie jest to - jak wskazuje błędnie opis - żadna kontynuacja "Mona Lizy Turbo" z trylogii Ciągu Gibsona ;)

Nie mam nic nowego do do dodania od siebie, poza tym, że choć Idoru skończyła się lepiej od "Światła Wirtualnego", to jednak Światło miało ciekawsze opisy i klimat. Ale mogę zapewnić, że nie jest to - jak wskazuje błędnie opis - żadna kontynuacja "Mona Lizy Turbo" z trylogii Ciągu Gibsona ;)

Ta książka, czyli druga część tzw. trylogii Blue Ant, podobała mi się w niektórych aspektach bardziej od pierwszej części, czyli Rozpoznania Wzorca. Być może to przez samo tłumaczenie, być może to przez styl Gibsona, który był tu znacznie lżejszy i przyjemniejszy w odbiorze, a być może to przez ukazanie historii z kilku perspektyw, które zmieniają się co rozdział, w przeciwieństwie do "Rozpoznania", gdzie mieliśmy tylko jeden punkt widzenia.

Książka ma swoje lepsze i gorsze momenty, a zakończenie, choć nie jest aż tak oderwane i znikąd jak w pierwszej części, przeciwnie - można powiedzieć, że pasuje, to nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia. Nie było nawet w ten sposób do końca skonstruowane według mnie. Szkoda również, że poza strzępkami poszlak, które nie muszą wcale nimi być, nie jest wyjaśnione kim jest pewna postać, a byłoby to ciekawym powiązaniem z Rozpoznaniem Wzorca.

Jeśli chodzi o postacie, można niektóre z nich polubić, ale nie jest łatwo się z nimi w jakikolwiek sposób utożsamić. Są poniekąd duchami, przemieszczają się, szukają, obserwują i tylko czasem tak naprawdę coś robią, coś co ma znaczenie.

Myślę, że warto czytać tę książkę między wersami - to, co się tam dzieje jest mniej ważne, od tego kiedy i gdzie to się dzieje, w jakich czasach, okolicznościach, jaki jest postęp technologiczny i jakie są jego skutki, plusy i minusy; jak ta technologia jest wykorzystywana przez ludzi, np. w celach innych, niż te pierwotnie przewidziane, vide - geohacking i sztuka lokacyjna (locative media), czyli cyfrowa sztuka z wykorzystaniem systemu gps i rozszerzonej rzeczywistości, taki zarys początku, jakby nie patrzeć, cyberpunku, który rozwija się teraz, na naszych oczach. Inny przykład to przemycanie danych, które zaszyfrowane są w muzyce wgranej na Ipoda.

Podsumowując, jak na tyle stron (ok. 330), mogło dziać się w tej książce znacznie więcej. Podobały mi się najbardziej rozdziały z perspektywy Milgrima - narkomana, który pełnił rolę swego rodzaju obserwatora i był on niestety postacią bierną. Gdzieś w trakcie rozpłynęło się też znaczenie wspomnianej sztuki lokacyjnej i innych podobnych motywów, tak samo zabrakło tu na koniec jakiejś ciekawej puenty. Wystawiam jednak taką ocenę, ponieważ czytało mi się tę książkę bardzo dobrze i jeśli będę kiedyś wracać do Gibsona, to poza trylogią "Ciągu" i "Mostu", wrócę również do tej książki (nie wiem jak z Zero History, ale do Wzorca Rozpoznania raczej nie tak prędko).

Ta książka, czyli druga część tzw. trylogii Blue Ant, podobała mi się w niektórych aspektach bardziej od pierwszej części, czyli Rozpoznania Wzorca. Być może to przez samo tłumaczenie, być może to przez styl Gibsona, który był tu znacznie lżejszy i przyjemniejszy w odbiorze, a być może to przez ukazanie historii z kilku perspektyw, które zmieniają się co rozdział, w...