Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka "Żyć jak kot" jest zwodnicza, gdyż autor nie opisuje tam zasadniczo kocich cech jako takich tylko głównie "kocie cechy obudowane własną interpretacją, która nie ma nic wspólnego z rzeczywistością". A i nawet przy takim podejściu zdarzają się babole pokroju "kot nigdy nie czuje się nieswojo".
Jako przyczynę tego stanu rzeczy widzę głównie 2 powody:
1. Autor wydaje się mieć tylko jednego kota (w ciągu całego swojego życia) i znikomy, pobieżny kontakt z innymi przedstawicielami tego gatunku - może widział jakiegoś kota u znajomych albo na obrazku (obstawiam to drugie). Wszystkie cechy swojego osobnika próbuje przedstawiać jako wzorzec kota i zdaje się nie przyjmować do wiadomości, że koty w swych zachowaniach i przyzwyczajeniach mogą się diametralnie różnić.
2. Kot jest tu w zasadzie przykrywką i chwytem marketingowym. Autor tak naprawdę zarzuca nas radami "jak żyć", rozpływa się nad swoją filozofią życia i wszystkie kocie zachowania przedstawia tak, by pasowały do tego wzorca.
Ale to zasadniczo tylko połowa książki - drugą stanowi komentarz psychologiczny. Niestety, nie jest on zbyt kompleksowy, gdyż trzyma się wyłącznie psychologii / analizy transakcyjnej. Do tego stopnia, że można mieć wrażenie, że drugi z autorów stara się na siłę rozreklamować ten nurt. Nie twierdzę tutaj, że analiza transakcyjna sama w sobie jest zła czy błędna. Chodzi o to, że jest tu ona omówiona wybiórczo, bez opisania jej sensu czy celu, z pominięciem innych metod analizy psychologicznej, w konsekwencji czego otrzymujemy zbiór mniej lub bardziej interesujących rad, które zasadniczo łączą się w jakąś całość, ale przez to, że odnoszą się zawsze do rozdziałów kocich (każdy rozdział jest w formule "coachingowy bełkot z kotem w tle" a po nim "psychologiczne wyjaśnienia kwestii charakterologicznej poruszonej w rozdziale") nie ma to większego ładu i składu. Żeby było śmieszniej, autor psychologiczny czasem nie zgadza się z autorem coachingowym. Rozdziały przetykane są cytatami różnych osób mniej lub bardziej znanych (zwykle mniej) osób odnośnie kotów.
Ogólnie rzecz biorąc, podstawowym problemem jest to, że autor coachingowy na siłę próbuje personifikować koty. Opisuje je tak, jakby koty miały taki sam wachlarz uczuć i emocji jak ludzie, a także odczuwały i przeżywały je w taki sam sposób jak ludzie. Co, jak się łatwo domyślić, jest bzdurą z punktu widzenia behawiorystyki kotów. Dla przykładu, autor wychwala to jak koty sobie radzą ze stresem i sugeruje, że ludzie powinni je w tym naśladować. Podczas gdy konkluzja przy czytaniu jest taka, że - kot nie czuje stresu (na "ludzki" sposób) bo nie jest do tego zdolny. I schemat ten powtarza się w zdecydowanej większości rozdziałów.
Ciężko stwierdzić czym ta książka jest:
niby jest o kotach, ale w sumie to o jednym i rozumianym przez autora w bardzo subiektywny sposób; niby poradnikiem życiowym, ale bardzo płytkim i mało konkretnym; niby zbiorem porad psychologicznych, ale przedstawionymi w chaotyczny sposób.
Gdy patrzę na swoją gromadę kotów, widzę jedną rzecz, którą powinienem był się zainspirować. Żaden z nich nie przeczytał tej książki i była to z ich strony bardzo dobra decyzja. Wszystkim polecam wziąć z nich przykład i odpuścić sobie tę tendencyjną, męczącą lekturę.

Książka "Żyć jak kot" jest zwodnicza, gdyż autor nie opisuje tam zasadniczo kocich cech jako takich tylko głównie "kocie cechy obudowane własną interpretacją, która nie ma nic wspólnego z rzeczywistością". A i nawet przy takim podejściu zdarzają się babole pokroju "kot nigdy nie czuje się nieswojo".
Jako przyczynę tego stanu rzeczy widzę głównie 2 powody:
1. Autor wydaje...