Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rin to ekstremalna sinsuoida wrzasków, wściekłości, płaczu, śmiechu, przegadania, obrażania wszystkich dookoła (W szczególności tych, którzy pomagają), ilości przemyśleń, przekleństw i szerokiego spektrum zachowań zero-jedynkowych, którym Freud by przyklasnął. Na tej warstwie zlega nieruchome ego i "toniemojawina totwojawina" oraz "JAzawszemamgorzejniżty". Mimo tego zlepki zdań tworzą harmonijną kakofonię treści, którą synapsy chwytają łapczywie, wysysając szpik celulozowy. Chciałoby się zanucić parafrazę "Ja mam dwadzieścia lat, ty masz dwadzieścia lat, przed nami morze juchy[...]". Pokusa wrażenia, że w części trzeciej skończą się ludzie, których można zanihilować - a ego ma jeszcze bardzo szerokie spektrum do zabawy. Szczególnym paliwem rakietowym dlań jest wytrwałość.

Budowa bardzo nierówna, skoki od jednego ekstremum do drugiego. Bardzo długie spowolnienia, szerokie opisy wewnętrznych rozemocjonowanych przemyśleń nie prowadzących do niczego konkretnego. Wszędzie wciskana jest ta mityczna "wściekłość" rzucana w czytelnika i odczuwana jak chlapnięcie gołego, mokrego i niechcianego pośladka na twarzy.

Język z drugiej strony ciągnie tę karawanę pomyłek jak rześki chłop. Brakuje jednak lepiej zbudowanego mięsa inwektywów, które otaczałoby widza bezpieczną powłoką ciepłej polszczyzny, która w tej sferze ma wiele do zaoferowania.

Rin to ekstremalna sinsuoida wrzasków, wściekłości, płaczu, śmiechu, przegadania, obrażania wszystkich dookoła (W szczególności tych, którzy pomagają), ilości przemyśleń, przekleństw i szerokiego spektrum zachowań zero-jedynkowych, którym Freud by przyklasnął. Na tej warstwie zlega nieruchome ego i "toniemojawina totwojawina" oraz "JAzawszemamgorzejniżty". Mimo tego...

Nie potrzeba narkotyków, jeżeli tak wyglądała polska chłopska przed rabacją (chociaż po pewnie wiele się nie zmieniło). Organiczne kawały mięcha definiują swe życia przez skrajne spektra najbardziej zachwianych patologii psychologicznych. Najbardziej stabilne emocjonalnie natomiast okazały się kot, kozły i węże. Chłopi są najniżej w kaście zbudowanej z ludzkich bóstw hołubionych przez widma, duchy i czary. Jeden z nich - Jakub trafia w szaleńczy kołowrót pryzmatu wydarzeń i finału splątania kwantowego. Nie wiadomo co jest rzeczywiste, co baśnią. Przeplatamy się z bohaterem w jego schizofrenicznej tożsamości dążąc do nieuchronnego celowego carpe diem i memento mori. Wspaniały język, mięsiste postacie, monumentalne wydarzenia i rozpusta. Po skończeniu czuć mokrą jesienną glebę, gotowane liście buraków, metaliczną juchę i mróz kruszący uszy i dłonie.

Nie potrzeba narkotyków, jeżeli tak wyglądała polska chłopska przed rabacją (chociaż po pewnie wiele się nie zmieniło). Organiczne kawały mięcha definiują swe życia przez skrajne spektra najbardziej zachwianych patologii psychologicznych. Najbardziej stabilne emocjonalnie natomiast okazały się kot, kozły i węże. Chłopi są najniżej w kaście zbudowanej z ludzkich bóstw...

Nie treść, a styl powoduje powroty. Oczy, gdyby mogły, rozeszłyby się w dynamicznym szpagacie i skanowały strony jak kod kreskowy. I tak jedno oko zawsze próbuje przeskoczyć o kilka słów, by je użyć do literackiego nawodnienia. Treść natomiast jak zaawansowana kilku pokoleniowa moda na sukces połączona z grą o tron. Z wolna wchodzimy jak drzazga pod paznokcie naszych wojów, czasem chce się odstawić książkę, bo już za dużo, za gęsto, ale chora ciekawość odkręca głowę z powrotem. Sytuacyjny realizm magiczny, wiejskie gusła i wierzenia zassane z afryki budują pełen kolorów świat szarej polskiej rzeczywistości.

Nie treść, a styl powoduje powroty. Oczy, gdyby mogły, rozeszłyby się w dynamicznym szpagacie i skanowały strony jak kod kreskowy. I tak jedno oko zawsze próbuje przeskoczyć o kilka słów, by je użyć do literackiego nawodnienia. Treść natomiast jak zaawansowana kilku pokoleniowa moda na sukces połączona z grą o tron. Z wolna wchodzimy jak drzazga pod paznokcie naszych wojów,...