Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za każdym razem kiedy powracamy do książki odkrywam cos nowego, nowe przesłanie, nowe znaczenie... Mam wrażenie, że książka dojrzewa wraz ze mną, a im jestem starsza tym więcej ma mi do powiedzenia. Gwarantuje, że inaczej ją odbierzesz po przymusowej lekturze w szkole, inaczej po skończonej szkole, inaczej kiedy studiujesz, pracujesz.. Jeszcze inaczej kiedy masz dzieci... Sama jestem ciekawa czym "Mistrz i Małgorzata" zaskoczą mnie kiedy będę już dojrzałą kobietą na emeryturze. I może to też jest do niej klucz -liczne powroty..?

Za każdym razem kiedy powracamy do książki odkrywam cos nowego, nowe przesłanie, nowe znaczenie... Mam wrażenie, że książka dojrzewa wraz ze mną, a im jestem starsza tym więcej ma mi do powiedzenia. Gwarantuje, że inaczej ją odbierzesz po przymusowej lekturze w szkole, inaczej po skończonej szkole, inaczej kiedy studiujesz, pracujesz.. Jeszcze inaczej kiedy masz dzieci......

Nie ma lepszej książki o koszmarze wojny. Po przeczytaniu "Paragrafu 22" wojna to już nie jest jakaś bezimiennych masa ludzi mordują się wzajemnie, tylko prawdziwi ludzie, którzy mają imiona, którzy sikają w majtki że strachu o własne życie, którzy marzą o domu, o miłości... Książka odkrywa cały bezsens wojny. Za każdym razem kiedy po nią sięgam, przypomina mi się skecz Monty Pythona o najzabawniejszym kawale świata. Przypuszczam, że gdyby taki istniał, to bohaterowie "Paragrafu 22" właśnie tak chcieli by skończyć - umierajac że śmiechu...

Nie ma lepszej książki o koszmarze wojny. Po przeczytaniu "Paragrafu 22" wojna to już nie jest jakaś bezimiennych masa ludzi mordują się wzajemnie, tylko prawdziwi ludzie, którzy mają imiona, którzy sikają w majtki że strachu o własne życie, którzy marzą o domu, o miłości... Książka odkrywa cały bezsens wojny. Za każdym razem kiedy po nią sięgam, przypomina mi się skecz...

Jasne jest odniesienie do wyścigu zbrojeń, a nawet odniesienie do wesela Boryny. Mnie jak zawsze urzeka absolutny chłód i zobojetnienie do przesłania, które opowiadanie że sobą niesie. W końcu to nic, że zaczyna rosnąć chitynowy pancerzyk i że swiecisz od promieniowania...

Jasne jest odniesienie do wyścigu zbrojeń, a nawet odniesienie do wesela Boryny. Mnie jak zawsze urzeka absolutny chłód i zobojetnienie do przesłania, które opowiadanie że sobą niesie. W końcu to nic, że zaczyna rosnąć chitynowy pancerzyk i że swiecisz od promieniowania...