Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To zbiór smutnych historii o ludziach, którym w życiu brakuje miłości. W większości przypadków sami są sobie winni. Ciekawa pozycja dla tych, którzy nie boją się przekleństw ani czysto fizycznego podejścia do seksu. Rozumiem skąd zachwyty. Bukowski bardzo dobrze oddaje ludzką naturę i jej wady (z naciskiem na wady!). Rozumiem kontrowersje. Ta książka jest przepełniona szowinizmem. Sama burzyłam się czytając niektóre z opowiadań. Sporo tu fragmentów gdzie kobiety są traktowane przedmiotowo. W zasadzie nie mogę sobie przypomnieć ani jednego opowiadania w którym kobieta byłabym przedstawiona w dobrym świetle. Mimo wszystko czytało mi się to dosyć dobrze. Z pewnością ta książka różniła się od tych po które sięgam na co dzień, ale myślę, że raz na jakiś czas warto sięgnąć również po coś takiego. Warto podejść do niej z otwartą głową i bez żadnych uprzedzeń. Przeczytałam, sprawdziłam o co tyle szumu. Momentami było zabawnie, momentami smutno a momentami również ŻENUJĄCO. Były opowiadania w których dostrzegałam coś więcej, ale są tu również opowiadania, które bym podeptała i spaliła (na szczęście jest ich zaledwie kilka). Jak widać ta książka wywołuje u mnie skrajne emocje. Czy to dobrze? Nie wiem, raczej tak.

Podsumowując, bawiłam się przy tej książce całkiem nieźle, ale nie czuję potrzeby sięgać po więcej książek tego autora.

To zbiór smutnych historii o ludziach, którym w życiu brakuje miłości. W większości przypadków sami są sobie winni. Ciekawa pozycja dla tych, którzy nie boją się przekleństw ani czysto fizycznego podejścia do seksu. Rozumiem skąd zachwyty. Bukowski bardzo dobrze oddaje ludzką naturę i jej wady (z naciskiem na wady!). Rozumiem kontrowersje. Ta książka jest przepełniona...

Bardzo ładna kreska. Całość bardzo przyjemna, ale zdecydowanie za krótka.

Bardzo ładna kreska. Całość bardzo przyjemna, ale zdecydowanie za krótka.

Cóż to był za reportaż! Pani Nina Olszewska wykonała kawał dobrej roboty. Na niespełna 250 stronach pokazała szeroką perspektywę patrzenia na więziennictwo w Polsce. Rozmawiała z osadzonymi, więzienną psycholożką, więziennym fotografem, podopiecznymi domu pomocy społecznej w którym pracują więźniowie, członkami fundacji "Sławek" oraz więźniami, którzy wyrok mają już dawno za sobą a teraz korzystają z wolności. Całość jest przemyślana. Książka jest podzielona na 10 rozdziałów. Każdy traktuje o innej kwestii i rozpoczyna się artykułem kodeksu karnego wykonawczego. Dowiadujemy się ciekawych faktów na temat wyżywienia, czytelnictwa czy też pracy osadzonych. Jednak ta książka to nie są suche fakty! Poznajemy kilku bohaterów. Większość proces resocjalizacji przechodzi bardzo dobrze lub chce uchodzić za takich. Poznajemy ich historie. Pani Nina nie ocenia prawdziwości wypowiadanych przez więźniów słów. Robi coś lepszego. Zostawia czytelnikowi kontekst. Oprócz wypowiedzi więźniów możemy się dowiedzieć jak się zachowywali opowiadając swoją historię. Czy jej rozmówcą był nerwowy, czy wpuszczał wzrok, czy starał się żartować. Pani Nina opisuje wszystkie zachowania i emocje towarzyszące rozmowie.

Nie sądziłam, że ta książka wciągnie mnie aż tak. Opowieści z polskich więzień okazały się być dla mnie niezwykle ciekawe. Polecam!

Cóż to był za reportaż! Pani Nina Olszewska wykonała kawał dobrej roboty. Na niespełna 250 stronach pokazała szeroką perspektywę patrzenia na więziennictwo w Polsce. Rozmawiała z osadzonymi, więzienną psycholożką, więziennym fotografem, podopiecznymi domu pomocy społecznej w którym pracują więźniowie, członkami fundacji "Sławek" oraz więźniami, którzy wyrok mają już dawno...