Na południe od nigdzie. Zapiski żywcem pogrzebanego

Czyta się w mig, treściowo jak zwykle o tym samym - upadłe kobiety, alkohol i podła praca. Niemniej to dzięki stylowi czyta się to tak dobrze.

Czyta się w mig, treściowo jak zwykle o tym samym - upadłe kobiety, alkohol i podła praca. Niemniej to dzięki stylowi czyta się to tak dobrze.

Pokaż mimo to

Absolutnie nie rozumiem zachwytu nad Bukowskim. Opowiadania są płytkie, prymitywne, przesiąknięte obrzydliwym seksizmem (kobieta która po gwałcie stwierdza, że było przyjemnie???) i przerośniętym ego autora. Niestety, ale pomimo wielu prób doszukania się drugiego dna, czy jakichkolwiek sensów, dochodzę do wniosku, że te teksty są zupełnie o niczym, poza seksem i chlaniem. Dramat. Dwie gwiazdki przyznaję w zasadzie tylko za to, że warsztatowo teksty są w porządku.

Absolutnie nie rozumiem zachwytu nad Bukowskim. Opowiadania są płytkie, prymitywne, przesiąknięte obrzydliwym seksizmem (kobieta która po gwałcie stwierdza, że było przyjemnie???) i przerośniętym ego autora. Niestety, ale pomimo wielu prób doszukania się drugiego dna, czy jakichkolwiek sensów, dochodzę do wniosku, że te teksty są zupełnie o niczym, poza seksem i chlaniem....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągający jak zakazany owoc zbiór opowiadań, literatura, która brutalnie odrzuca, by następnie uzależnić.

Nieuchwytny styl Bukowskiego, który gdzieś blisko w naszej głowie siedzi, ale jest po tej ciemnej stronie, którą wolimy ukrywać, tłamsić i wypierać.

Opowiadania nie są jednak równe, zdecydowanie wole te abstrakcyjne, surrealistyczne wizje, po które Bukowski musiał zejść aż do piekła. Trochę nużą opowiadania silnie wzorowane lub w zupełności autobiograficzne.

Bukowskiego ciężko polubić, ale nie kiedy jak alkohol-jest uzależniający.

Wciągający jak zakazany owoc zbiór opowiadań, literatura, która brutalnie odrzuca, by następnie uzależnić.

Nieuchwytny styl Bukowskiego, który gdzieś blisko w naszej głowie siedzi, ale jest po tej ciemnej stronie, którą wolimy ukrywać, tłamsić i wypierać.

Opowiadania nie są jednak równe, zdecydowanie wole te abstrakcyjne, surrealistyczne wizje, po które Bukowski musiał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krótka (na szczęście) zbieranina krótkich (na szczęście) historyjek o dupie Maryni.

Krótka (na szczęście) zbieranina krótkich (na szczęście) historyjek o dupie Maryni.

Pokaż mimo to

Bardziej szanuję i doceniam, niż lubię. Ale może po prostu się nie znam?

Bardziej szanuję i doceniam, niż lubię. Ale może po prostu się nie znam?

Pokaż mimo to

Stefan J. Adamski.
Z posłowia.

Za tą krawędzią rozpościera się już tylko szaleństwo. Z ciasno oplatającej ich pajęczyny strachu i głodu, bólu i pożądania, gniewu i poczucia bezsensu potrafili jednak skręcić niezawodną linię, którą można przepasać się nad przepaścią i którą można rzucić innym wędrowcom stąpającym po tej niebezpiecznej grani.
I jeszcze jedno: poprzez nędzę i dosłowność naszej fizjologii wyziera ze stronic ich prozy jakaś wyjątkowo intensywna afirmacja życia, szczególnie jaskrawo widoczna przez pryzmat ich stosunku do kobiet, miłości i seksu. Dlatego mylą się ci wszyscy, którzy tych pisarzy uznają za skandalistów. Ich proza w nie mniejszym stopniu wyraża adorację kobiety niż najpiękniejsze strofy piętnastowiecznej liryki prowansalskiej. Nie to jest bowiem najbardziej istotne, czy opiewa się RÓŻĘ wpiętą w suknię damy swego serca, czy jej Cipę. Może zmienić się język i obyczaj. Najważniejsza pozostaje jednak czystość i intensywność uczuć. Innymi słowy: wiara, nadzieja, miłość. Może zabrzmi to bluźnierczo, ale to ewangeliczne przesłanie jest niemal wszechobecne w twórczości Bukowskiego (...)
Tak, miłość. Ta, której ślady pozostają na zmiętej pościeli tanich hotelików, i ta niespełniona, znajdująca ujście w tworzeniu wyszukanych sonetów, w których cipa skrywa się pod imieniem róży.
Cóż, metafory nie mają aż takiego znaczenia, jakie zwykliśmy im przypisywać. Podobnie jak nie mają znaczenia rekwizyty, kostiumy i dekoracje. Liczy się tylko czas, który został nam dany. Czas skończony i umykający przed nami ruchem jednostajnie przyśpieszonym. Głupcy uciekają przed tą świadomością w swoje niewyszukane rozrywki, w gromadzenie pieniędzy i przedmiotów. Nie chcą pamiętać, że wszystko, co mają, przyjdzie im kiedyś zdeponować w ziemi, tym najbardziej niewypłacalnym z banków. Zapominają, że wszystkim, co w istocie posiadamy, jest biografia, umiejętność zapisania kolejnych dni, kolejnych czystych kartek, jakie kładzie przed nami życie. Kartka po kartce, i tak ad finitum. Nikt z nas nie zna zakończenia. Dlatego trzeba pisać tak, jakby każda kartka miała być ostatnią.

Stefan J. Adamski.
Z posłowia.

Za tą krawędzią rozpościera się już tylko szaleństwo. Z ciasno oplatającej ich pajęczyny strachu i głodu, bólu i pożądania, gniewu i poczucia bezsensu potrafili jednak skręcić niezawodną linię, którą można przepasać się nad przepaścią i którą można rzucić innym wędrowcom stąpającym po tej niebezpiecznej grani.
I jeszcze jedno: poprzez nędzę i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Smród, brud i ubóstwo wylewają się z każdej kartki tych opowiadań. Dodatkami do tej trójcy są jeszcze alkohol i seks. Historie o egzystencji bez pieniędzy i perspektyw na lepszy byt. Niby to wszystko jest bardzo przykre, ale wydaje mi się, że prawdziwsze. Język jakim napisane są te opowiadania jest bardzo prosty, ale dzięki temu dosadny i taki, jakiego używamy każdego dnia. Jest to pierwsza książka autorstwa Bukowskiego jaką miałam, (mimo wszystko), przyjemność przeczytać.

Smród, brud i ubóstwo wylewają się z każdej kartki tych opowiadań. Dodatkami do tej trójcy są jeszcze alkohol i seks. Historie o egzystencji bez pieniędzy i perspektyw na lepszy byt. Niby to wszystko jest bardzo przykre, ale wydaje mi się, że prawdziwsze. Język jakim napisane są te opowiadania jest bardzo prosty, ale dzięki temu dosadny i taki, jakiego używamy każdego dnia....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żadna wartość literacka,, to przede wszystkim!
Jest to zestaw jakichś marnych życiowych opowieści, w których występują głownie fajki, alkohol, dziwki i szowiniści. Może jego życie tak wyglądało, ale mnie to nie ciekawi. Sam fakt jest dla mnie nieistotny. Dla mnie istotą jest, jak człowiek się ma w tym wszystkim. Od Bukowskiego się tego nie dowiecie.
Zakładam, że jedyne, co zachwyciło świat tą "literaturą" jest kontrowersja. Jest to jednak dla mnie wartość wątpliwa, bo na prawdę dla kogoś kto żyje, to życie może być kontrowersyjne? :)

Jest to na razie jedyna książka Bukowskiego, którą przeczytałam i zamierzam przeczytać jeszcze jedną albo dwie, żeby zrewidować moją opinię. Bo do końca nie wiem, czy to, co myślę jest na temat Bukowskiego, czy książki samej w sobie . :)

Nie wiem, czy warto przeczytać. Chyba warto. Skusiłam się na opinię dłuższą niż dwa słowa, więc pewne jest, że książka załadowała we mnie jakieś emocje. A to chyba znaczy, że warto. :)

Żadna wartość literacka,, to przede wszystkim!
Jest to zestaw jakichś marnych życiowych opowieści, w których występują głownie fajki, alkohol, dziwki i szowiniści. Może jego życie tak wyglądało, ale mnie to nie ciekawi. Sam fakt jest dla mnie nieistotny. Dla mnie istotą jest, jak człowiek się ma w tym wszystkim. Od Bukowskiego się tego nie dowiecie.
Zakładam, że jedyne, co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mogłaby z tego być amerykańska "Baza ludzi umarłych", ale nie jest. Kilkadziesiąt opowiadań w zasadzie o tym samym. Po kilku czytałem już raczej "z obowiązku", ponieważ uznaję za stosowne doczytać rozpoczętą książkę do końca. Nie twierdzę, że całość nie ma przekazu - jest, ale raz jeszcze: nie ma potrzeby go powielać.

Mogłaby z tego być amerykańska "Baza ludzi umarłych", ale nie jest. Kilkadziesiąt opowiadań w zasadzie o tym samym. Po kilku czytałem już raczej "z obowiązku", ponieważ uznaję za stosowne doczytać rozpoczętą książkę do końca. Nie twierdzę, że całość nie ma przekazu - jest, ale raz jeszcze: nie ma potrzeby go powielać.

Pokaż mimo to

...dziwnie pisać recenzję akurat TEJ książki i TEGO autora bez szklanki mocnego drinka obok. Całości dopełniłaby popielniczka z wypalonym papierosem, na którego filtrze widać ślad czerwonej szminki...

Kiedyś przymierzałam się do Bukowskiego, była to "Najpiękniejsza dziewczyna w mieście", było to w nie moim mieszkaniu, w nie mojej biblioteczce, podczas pracy jako niania, gdy mała Jadzia spała, więc chyba nie najbardziej odpowiedni moment na taką literaturę. Z pracy odeszłam z dnia na dzień, więc do książki nie wróciłam.

Czyszcząc biblioteczkę natrafiłam na książki Murakamiego, które postanowiłam wymienić. Na fb zamieściłam zdjęcie z ogłoszeniem, że proszę o coś równie dobrego. Nie miałam wielu ofert, a jedna, jaka się trafiła, była propozycją przysłania mi Bukowskiego i Schmitta. Pomyślałam, czemu nie - wierzę w świętą zasadę, że książki same do mnie przychodzą w odpowiednich momentach. Dodatkową satysfakcją był fakt, iż obecnie ta książka jest rzadkością i jej cena oscyluje koło 100 pln. Więc... tak, przyszła w kopercie, za oknem padał deszcz i zaczęłam.

Zachwycają mnie te historie! Świat, który jest, w który każdy z nas wpada, ale trzyma się twardych ram społecznych, by nie nadużywać alkoholu, kobiet, mieć pracę, nie chodzić po miejscach owianych złą reputacją. Autor tam bywa, to opisuje. W prologu przeczytałam, że ten zbiór opowiadań jest chyba najlepszym, co udało mu się stworzyć, a mi wypada się pod tym podpisać i cieszy mnie ogromnie, że zaczęłam od czegoś, co jest wyjątkowo wykreowane, napisane na maszynie do pisania obok której stoi whisky, w pokoju wypełnionym dymem...?

Myślę, że po przeczytaniu tej książki rozpoczęła się moja nowa przygoda literacka i zamierzam sięgnąć po inne pozycje Bukowskiego, niewątpliwego mistrza i postaci kultowej...

...dziwnie pisać recenzję akurat TEJ książki i TEGO autora bez szklanki mocnego drinka obok. Całości dopełniłaby popielniczka z wypalonym papierosem, na którego filtrze widać ślad czerwonej szminki...

Kiedyś przymierzałam się do Bukowskiego, była to "Najpiękniejsza dziewczyna w mieście", było to w nie moim mieszkaniu, w nie mojej biblioteczce, podczas pracy jako niania,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to