Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niewielki format umożliwia zabranie książki prawie wszędzie, mieści się w małej torebce. Zawsze mam ją ze sobą, bez względu, na to, czy idę na spacer do lasu, na pływalnię czy do sklepu. Ptaki są przecież wszędzie!
Atlas opisuje wszystko krótko, konkretnie i treściwie. Jak dla mnie, trochę za zwięźle; marzę o dłuższych, bardziej szczegółowych opisach, o jakiejś ciekawostce, perełce.
Ilustracje są bardzo ładne, kolorowe, wiernie oddają rzeczywisty wygląd ptaków. Jak widać, wydawnictwo Buchmann dba o oprawę graficzną swoich książek. To miła niespodzianka, bo obrazki w atlasach bywają bardzo mylące.
Szkoda też, że w książce brak jest opisu kruka. Zdaję sobie oczywiście sprawę, iż ich liczebność spada z roku na rok - ale to nie powód, aby nie pokazywać ptaka! Kruk jest przecież pięknym stworzeniem, polującym na gołębie, które każdego dnia brudzą nam samochody, tarasy oraz balkony.
Mimo wszystko dobrze oceniam książkę. Może nie jest dobra jako lektura na długie wieczory, ale i zajrzeć nie zawadzi. Chociażby dla ilustracji.

Niewielki format umożliwia zabranie książki prawie wszędzie, mieści się w małej torebce. Zawsze mam ją ze sobą, bez względu, na to, czy idę na spacer do lasu, na pływalnię czy do sklepu. Ptaki są przecież wszędzie!
Atlas opisuje wszystko krótko, konkretnie i treściwie. Jak dla mnie, trochę za zwięźle; marzę o dłuższych, bardziej szczegółowych opisach, o jakiejś...

Szczerze mówiąc, jest to najlepsza książka, jaką kiedykolwiek czytałam. Znalazłam ją na półce ze starymi powieściami, wciśniętą pomiędzy "Szpaki z Muranowa" a "Przygody Tomka Sawyera". Fakt, ma swoje lata, wydana ponad 40 lat temu, zbrodnią byłoby jednak nie przeczytać.
"Skamieniałe Wilki" śmiało można określić jako powieść przyrodniczą - oczywiście, jeżeli taki gatunek kiedykolwiek powstanie. Akcja toczy się głównie w wielkich lasach, nie wiemy jednak, ani gdzie dokładniej się owe lasy znajdują. Bohaterem jest młody koziołek, który pod opieką matki poznaje realia życia w świecie zwierząt. Niebawem traci jednak rodzicielkę w bliżej niewyjaśnionych okolicznościach i sam musi sobie poradzić, co przychodzi mu z trudem. Zimą zapuszcza się do pobliskiej wsi, napotyka życzliwych ludzi, którzy zapewniają mu schronienie w swych domach (podobny motyw wystąpił w "Rogasiu z Doliny Roztoki" napisanym 12 lat wcześniej przez Marię Kownacką) i nadają imię - Srebrzysty.
Na wiosnę zwierzęciu wyrastają rogi. Nie jest już bezbronnym, małym koziołkiem. Co raz bardziej ciągnie go do jego naturalnego środowiska, gór, lasów i łąk, aż pewnego dnia znika z osady na zawsze. Czekają na niego jednak nowi wrogowie - tytułowe wilki, jeszcze nie skamieniałe, a żywe, dorastające, jak się okazało, w tym samym czasie, co on. Na tym fabuła się nie kończy, ale wolę dalej się nie rozpisywać - niech chętni przeczytają sami.

Szczerze mówiąc, jest to najlepsza książka, jaką kiedykolwiek czytałam. Znalazłam ją na półce ze starymi powieściami, wciśniętą pomiędzy "Szpaki z Muranowa" a "Przygody Tomka Sawyera". Fakt, ma swoje lata, wydana ponad 40 lat temu, zbrodnią byłoby jednak nie przeczytać.
"Skamieniałe Wilki" śmiało można określić jako powieść przyrodniczą - oczywiście, jeżeli taki gatunek...