Jest to książka w dwójnasób nietypowa i oryginalna. Nie ma takiej drugiej na polskim rynku. Nietypowa dla Złomnika, bo zupełnie nie związana z motoryzacją. Już bardziej z architekturą i urbanistyką. To przewodnik po najbardziej kuriozalnych w Warszawie ruinach, pustkowiach i zabytkach w stanie rozkładu. Napisałem kiedyś autorowi, że „Łódź (moje miasto rodzinne),to paskudnik warszawski w wersji mega” - takie miałem dotąd przekonanie, ale po przeczytaniu „Paskudnika warszawskiego” zmieniłem zdanie. Mało które miasto może się porównywać z Warszawą – ona jest po prostu obszarowo przegigantyczna, a do tego była wielokrotnie przebudowywana i zrównana z ziemią. Z tym Łódź nie może się zrównać.
Jest to przewodnik wciągający, bardzo żywo i barwnie napisany. Właściwie to rodzaj eseju zwiedzalniczego. Zawiera i dzieje opisywanych miejsc, dużo z historii dzielnic Warszawy, liczne dygresje autora na temat ich zwiedzania (często kuriozalne),a nawet śmieszno-straszne fabularyzowane historyjki dodatkowo podkręcające klimat – wielka, wielka i barwna różnorodność. Do tego wstrząsające wręcz duszą architekta liczne historie walki konserwatora zabytków z deweloperami, opisywane bez krępacji i z detalami – no i na ogół kończące się klęską. Klęską zabytku oczywiście, bo – rzecz jasna - zwycięstwem dewelopera. Norma. Nie tylko warszawska.
Z każdej kartki tego przewodnika wyziera wyjątkowa fascynacja autora tematem ruin warszawskich – wszystkie zdjęcia są jego autorstwa, a książce poświęcił kilka dobrych lat pracy. („Godzina= 60 minut. Dobra godzina= 62 minuty” - cytat Tytus de Zoo). Jest tu wszystko – opuszczone fabryki, budynki kolejowe, wiejskie chałupy w centrum Warszawy, kury, kaczki i drób, relikty przedwojennej struktury miasta, przedziwne osiedla (np. Osiedle Przyjaźń, które dzięki „Paskudnikowi” zwiedziłem ze szczęką na ziemi),ulice które istnieją tylko w nazwie, oraz takie, które pokawałkowano na trzy osobne części. Panoptikum chaosu i ruder.
Taka jest po części Warszawa. Tak. To kolejne potwierdzenie, że Warszawa nie przypomina za cholerę żadnej innej europejskiej stolicy i to właściwie w każdym aspekcie. To jest kosmos osobny.
Co najbardziej wstrząsnęło mną w „Paskudniku warszawskim”? Oczywiście nie fabryki, nie zrujnowane kamienice, nie samotne oficyny, ani nie chałupy wiejskie, bo kilka takich mamy dużo w centrum mego miasta Łodzi i to drewnianych. Najbardziej wstrząsnęło mną zdjęcie i opis wieży ciśnień z pobliża Toru Wyścigów Konnych Służewiec. Otóż żelbetowe, całkiem kompletne ruiny wysadzonej przez Niemców wieży leżą tam już w wielkiej stercie osiemdziesiąt lat, przez nikogo nie niepokojone.
Polecam wszystkim ruderolubom! Wyjątkowy przewodnik.

Jest to książka w dwójnasób nietypowa i oryginalna. Nie ma takiej drugiej na polskim rynku. Nietypowa dla Złomnika, bo zupełnie nie związana z motoryzacją. Już bardziej z architekturą i urbanistyką. To przewodnik po najbardziej kuriozalnych w Warszawie ruinach, pustkowiach i zabytkach w stanie rozkładu. Napisałem kiedyś autorowi, że „Łódź (moje miasto rodzinne),to...

GENIALNA - wiosna odzie, będzie zwiedzane 🤩

GENIALNA - wiosna odzie, będzie zwiedzane 🤩

Dobra książka, choć chyba najsłabsza ze 'złomnikowych'. Najbardziej wkurzał mnie rozjazd między tekstem, a zdjęciami, ale pewnie ciężko się taką książkę składa.

Dobra książka, choć chyba najsłabsza ze 'złomnikowych'. Najbardziej wkurzał mnie rozjazd między tekstem, a zdjęciami, ale pewnie ciężko się taką książkę składa.

Na plus, i to duży: autor "ocala" na fotografii miejsca czasami już nieistniejące, a częściej popadające w totalną ruinę, choć dawniej piękne: stare kamienice, fabryczki, dworki, drewniane domki, unikatowe osiedla. Sporo się dowiedziałam o Warszawie.

Na baaaardzo duży minus, a właściwie dwa: 1) autor mieniący się dziennikarzem nie popełnia tylu błędów językowych (i żeby nie było, że się czepiam: gwarę warszawską i rozmaite stylizacje rozumiem); 2) widać, że książka wydana własnym sumptem, bo pan zaoszczędził na korekcie, brrrr!!!

Na maleńki plusik: mój brat tego pana uwielbia - i za to piąta gwiazdka. Reasumując, dla zdjęć warto, dla kilku historyjek i anegdot też, dla treści i języka absolutnie nie.

Na plus, i to duży: autor "ocala" na fotografii miejsca czasami już nieistniejące, a częściej popadające w totalną ruinę, choć dawniej piękne: stare kamienice, fabryczki, dworki, drewniane domki, unikatowe osiedla. Sporo się dowiedziałam o Warszawie.

Na baaaardzo duży minus, a właściwie dwa: 1) autor mieniący się dziennikarzem nie popełnia tylu błędów językowych (i żeby...

Nie przepadam za Warszawą. Byłem tam raptem parę razy, i choć nie bardzo potrafiłem nazwać co mi w niej nie gra, to za każdym razem była męcząca i jakaś taka... niewłaściwa. Tym samym autor "Paskudnika" bardzo szybko mnie zaciekawił, bo już we wstępie ładnie ujął w słowa to, czego ja nie byłem w stanie nazwać. Tą rozległość, pustość i porozrzucaną zabudowę. Do tego będące powracającym motywem w książce - pomieszanie starego z nowym. Tak więc już wstęp mnie wciągnął, a dalej - było tylko lepiej.
To taki zbiór migawek, obrazków i historii o miejscach, które mogą w każdej chwili zniknąć. A często już zniknęły. Aż się chce złapać aparat i pobiegać po własnym mieście szukając tego, co paskudne. Parę słów o każdym miejscu - tak w sam raz, żeby rozbudzić ciekawość do poszukania dalszych informacji na własną rękę. No i mogę tylko podejrzewać, że dla kogoś choć trochę znającego to miasto książka będzie jeszcze ciekawsza.
A w kwestii technicznej - dobrze wydana, w solidnej okładce i ciężka. Papier doskonałej jakości - mimo lekkiego połysku nie łapie odcisków palców. Szata graficzna - oryginalna, ale pasująca do tematu. Mnóstwo zdjęć. Jedynie podstawowa czcionka jest niepotrzebnie "tłusta" - ale to już czepianie się.
Polecam!

Nie przepadam za Warszawą. Byłem tam raptem parę razy, i choć nie bardzo potrafiłem nazwać co mi w niej nie gra, to za każdym razem była męcząca i jakaś taka... niewłaściwa. Tym samym autor "Paskudnika" bardzo szybko mnie zaciekawił, bo już we wstępie ładnie ujął w słowa to, czego ja nie byłem w stanie nazwać. Tą rozległość, pustość i porozrzucaną zabudowę. Do tego będące...

Książka zrodzona z miłości do Warszawy. Jednak nie tej z folderów turystycznych, lecz tej nie najpiękniejszej, ale jak najbardziej prawdziwej, w której przyszło żyć na co dzień sporej części Warszawiaków. Autor, dziennikarz zajmujący się z reguły motoryzacją, zabiera nas w nostalgiczną, ale jednocześnie niepozbawioną trzeźwej oceny podróż po szeregu starych, porzuconych fabryk, walących się kamienicach, zanikających pozostałościach wiejskiej zabudowy, zaskakująco rozległych obszarach pokolejowych i dziwnych, nieprzystających do okolicy, niecodziennych budynkach, bądź też tego, co się po nich ostało. Przejdziemy się wraz z nim po zniwelowanych, ale jak się okazuje nie do końca, drogach będących reliktami dawnej siatki miejskiej, mijając zapuszczone i zaniedbane tereny będące niewiarygodnie blisko najbardziej prestiżowych adresów stolicy. Autor okazuje się nadzwyczaj biegłym i umiejącym zaciekawić przewodnikiem po tytułowych "paskudnikach." Swoją erudycją i ciekawością udowadnia, z jak bardzo nieprzystających do siebie elementów pozszywana jest nasza stolica. Każdy z nich niesie ze sobą jakąś historię, którą wydobywa na światło dzienne i udowadnia, że za każdym śmietnikiem architektoniczo-planistycznym może stać niezwykła opowieść. Oczywiście ów "antyprzewodnik" jest wysoce subiektywny pod względem doboru miejsc i w żadnym przypadku nie wyczerpuje swego tematu. Jest to taka gawęda oswajająca miejsca zwyczajnie brzydkie i zachowująca ją dla potomności, bo opisywane budynki na naszych oczach znikają w wyniku pozbawionej nadziei walki z regułami kapitalizmu. Ta książka jest owocem specyficznego bziku autora, który czytelników takich jak ja - czyli pozbawionych jakiejkolwiek nostalgii, czy sympatii za Warszawą - wciągnąć w swoją opowieść. Zdecydowanie polecam. Zarzucić tej pozycji można jedynie drobne błędy redakcyjne, czy niezbyt czytelną mapę, ale to drobiazgi nie ujmujące całości.

Książka zrodzona z miłości do Warszawy. Jednak nie tej z folderów turystycznych, lecz tej nie najpiękniejszej, ale jak najbardziej prawdziwej, w której przyszło żyć na co dzień sporej części Warszawiaków. Autor, dziennikarz zajmujący się z reguły motoryzacją, zabiera nas w nostalgiczną, ale jednocześnie niepozbawioną trzeźwej oceny podróż po szeregu starych, porzuconych...