Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Patrząc na tytuł i krótki opis na okładce myślałam, że lektura przeniesie mnie w jakiś magiczny świat, ale nie do końca tak się stało.

Nastoletnia Tamara dorastała w bogactwie i luksusach, nie zaznała dotąd innego życia. Wychodziła z założenia, że to wszystko jej się po prostu należy. Była rozkapryszona i arogancka. Po tym, jak ojciec popełnia samobójstwo, okazuje się, że nic nie zostało z ogromnego rodzinnego majątku. Przeprowadzają się wraz z matką na wieś, gdzie na nowo muszą ułożyć sobie życie, ale w zupełnie innych warunkach niż dotychczas. I wtedy zaczyna się magia... :)

Pierwszych 100 stron było strasznie nudne, w kółko jedno i to samo. Niedobra Tamara wszystkich rani, bo jej się nie podoba, to co jej przyniosło życie, itd itd... Dopiero później wszystko nabiera barw, bohaterka niejako odnajduje się w sytuacji, poznaje miejscowych, trafia na tajemniczy pamiętnik, a w końcu odkrywa mroczne tajemnice...

Według mnie czytanie tej książki wymaga dużo cierpliwości, żeby doczekać do wciągającej akcji, ale gdy już się 'rozkręci" - jest ciekawa, zaskakująca i przyjemna.

Patrząc na tytuł i krótki opis na okładce myślałam, że lektura przeniesie mnie w jakiś magiczny świat, ale nie do końca tak się stało.

Nastoletnia Tamara dorastała w bogactwie i luksusach, nie zaznała dotąd innego życia. Wychodziła z założenia, że to wszystko jej się po prostu należy. Była rozkapryszona i arogancka. Po tym, jak ojciec popełnia samobójstwo, okazuje się, że...

Pani Małgorzata Kalicińska pisze powieści bardzo kobiece, a przy tym bardzo rzeczywiste. Czytelnik może dzięki temu zrozumieć bohatera, utożsamić się z nim i patrzeć na swoje życie przez pryzmat literackiej fikcji, a to jest trudną sztuką.

"Irena" to powieść o trzech kobietach, jakże różnych - nie są w tym samym wieku, mają zupełnie inne zainteresowania i całkowicie różną osobowość, a mimo to żyją blisko siebie. Jagoda nie chce, by matka kierowała jej życiem, by realizowała przez nią swoje plany. Dziewczyna chce żyć inaczej, z czym Dorota nie potrafi się pogodzić. Natomiast tytułowa Irena jest swego rodzaju mostem, który łączy wiecznie skłóconą matkę z córką. Można by powiedzieć: "jak trwoga, to do Ireny!" ;)

Z Jagodą może utożsamić się każda kobieta - nie wierzę, że są na świecie dziewczyny, które zawsze zgadzały się z matką. Konflikt pokoleń zawsze się odezwie - z mniejszym lub większym echem. Relacje z matką są dla Jagody ciężkim orzechem do zgryzienia, ale jest zdeterminowana i pragnie osiągnąć swój cel - żyć na przekór matce.

Dorota chce dla córki jak najlepiej - oczywiście w jej przekonaniu. Nie zauważa, że nie interesuje się tym, co tak naprawdę chce Jagoda, tylko pragnie, by córka podporządkowała się jej wyobrażeniom. Powieść ukazuje tę rzeczywistość - sztukę kompromisu i umiejętność pogodzenia się z tym, że nasze dzieci to nie kukiełki, tylko ludzie, którzy pragną żyć po swojemu.

A Irena - taki dobry duch, wprowadza pozytywną energię, tłumaczy młodszym kobietom racje drugiej strony. Wszystko z humorem, lekkością. Rozumie je obie i próbuje z całych sił wprowadzić harmonię w relacje Jagody i Doroty.

Uważam, że "Irena" jest jedną z najlepszych powieści tej autorki. Porusza problem, który dotyka każdą z nas, dlatego książka nas wciąga, zmusza do refleksji także nad własnym życiem. Polecam każdej mamie, córce, babci :)

Pani Małgorzata Kalicińska pisze powieści bardzo kobiece, a przy tym bardzo rzeczywiste. Czytelnik może dzięki temu zrozumieć bohatera, utożsamić się z nim i patrzeć na swoje życie przez pryzmat literackiej fikcji, a to jest trudną sztuką.

"Irena" to powieść o trzech kobietach, jakże różnych - nie są w tym samym wieku, mają zupełnie inne zainteresowania i całkowicie różną...

Fiona Monaghan - piękna, inteligentna kobieta sukcesu. W całości poświęciła się karierze, nie znalazło się w jej życiu (i szafie) odpowiednio dużo miejsca dla męża i dzieci. Mimo to czuje się absolutnie spełniona. Miewała czasami jakieś - krótsze lub dłuższe - romanse, ale jej twardy, nieznający kompromisu charakter nie pozwalał zbudować trwałego związku 'aż do śmierci".

Wszystko diametralnie zmienia się, kiedy Fiona poznaje Johna Andersona. Mężczyzna jest przystojny, czarujący i niesamowicie nią zafascynowany. W ramionach Johna Fiona odnajduje szczęście i mimo początkowych oporów zgadza się wyjść za niego za mąż. Okazuje się jednak, że na drodze do ich szczęścia stanie wiele przeszkód - córki Johna, bezkompromisowa natura Fiony i inne....

Powieść o odnajdywaniu szczęścia - niekoniecznie tam, gdzie go zawsze szukaliśmy, o sztuce kompromisu, o umiejętności przystosowania, o tym, czy warto dawać drugą szansę...

Książka jest typowym romansidłem, ale nawet wciągającym, więc polecam:)

Fiona Monaghan - piękna, inteligentna kobieta sukcesu. W całości poświęciła się karierze, nie znalazło się w jej życiu (i szafie) odpowiednio dużo miejsca dla męża i dzieci. Mimo to czuje się absolutnie spełniona. Miewała czasami jakieś - krótsze lub dłuższe - romanse, ale jej twardy, nieznający kompromisu charakter nie pozwalał zbudować trwałego związku 'aż do śmierci"....