„Słońce w mroku” opowiada nam dobrze znaną historię z pierwszej części „Zmierzchu”, ale z zupełnie innej perspektywy. Narratorem jest Edward Cullen, który odkrywa przed czytelnikami swoje myśli i emocje. Wampir zabiera nas z powrotem do deszczowego Forks i na nowo pozwala poznać historię pierwszego spotkania z Bellą. Prowadzi nas przez meandry uczuć, emocji i myśli, które nimi targają. Odkrywa przed nami potwora, który w nim siedzi i pragnie przejąć kontrolę. Dzięki temu możemy go bardziej poznać, zrozumieć, a nawet wytłumaczyć niektóre z jego irracjonalnych zachowań. I choć poruszamy się po znanych ścieżkach scenariusza, to jednak historia i bohaterowie widziani oczami Edwarda nabierają innego wymiaru. Owa pozycja pozwala nam także poznać bliżej rodzinę Cullenów, to, jakie łączą ich silne więzi i to jak są ze sobą zżyci.

Stephenie Meyer jest autorką, która odmieniła wizerunek wampirów, nadając im nowego, innego wymiaru. Odmiennej postaci, do której wzdychało wiele czytelniczek. Jej saga zyskała rzeszę miłośników, którzy z niecierpliwością wyczekiwali kolejnych historii. To właśnie z myślą o nich powstało „Słońce w mroku”, które pozwala ponownie przeżyć wydarzenia znane. Nie ma co ukrywać, że dla wielu będzie to sentymentalna podróż. Znaczna część ówczesnych czytelników sagi miało naście lat, gdy sięgało po pierwszy tom przygód Belli i Edwarda. Dziś prawdopodobnie wielu już jako dorośli powrócą do doskonale znanych sobie bohaterów i przygody, która może przywrócić pewien młodzieńczy urok, który lata temu rzuciła na nich Meyer. Narracja z perspektywy innego i zdecydowanie starszego bohatera nie wpływa znacząco na odbiór historii. Warto jednak zauważyć, że choć styl autorki nie uległ znacznej przemianie, to „Słońce w mroku” wydaje się pozycją zdecydowanie dojrzalszą i bardziej dopracowaną od jego poprzedników. Nie ukrywam, że ciekawie było zanurzyć się w umysł Edwarda. I choć momentami można było odczuć przesyt jego przemyśleniami - w szczególności, gdy stawały się dość monotonne - to znalazło się tu parę smaczków, które zrekompensowały te momenty znużenia.

„Słońce w mroku” to pozycja, która musiała trochę odleżeć w szufladzie autorki. W 2008 roku dwanaście rozdziałów wyciekło do sieci. To spowodowało, że Stephen Meyer porzuciła pracę nad ową powieścią aż do teraz. Tak samo, jak cała saga tak i „Słońce w mroku” będzie budziło różnego rodzaju emocje. Nie obędzie się od krytyki, mówiącej o powielanych błędach czy też komentarzach o odcinaniu kuponów od sukcesu. Większość jednak będzie uraczona tym, że mogła poznać ową historię od drugiej strony i ponownie zanurzyć się w ten mroczny romans. Pełni niedosytu będą liczyć, że powstaną kolejne tomy historii widzianej oczami Edwarda, a także innych wampirzych bohaterów.

„Słońce w mroku” dla mnie i pewnie dla wielu to podróż sentymentalna. To możliwość, by ponownie poczuć się jak nastolatek i zagłębić się w ową historię. I choć mogłabym się do czegoś przyczepić, znaleźć jakieś niedociągnięcia, to jednak wiedziałam, czego się spodziewać i owa pozycja spełniła moje oczekiwania. Było to sympatyczne spotkanie po latach, pokazujące, że jednak pamięć działa, bo sporo przypominało mi się z owej historii. Dla tych, którzy dopiero przymierzają się poznać historię Belli i Edwarda, będzie to idealne uzupełnienie, pozwalające na lepsze i głębsze spojrzenie na całość. Fani tej pary z pewnością będą zadowoleni z owej książki.

Agnieszka Zwolska - Szydłowska