Manon Steffan Ros – walijska pisarka – w „Niebieskiej Księdze z Nebo” ukazuje nam losy Rowenny i dwójki jej dzieci (Siôna i malutkiej Dwynwen) po Kresie. Żyją odcięci od innych ludzi, uprawiają rośliny, czytają książki, polują na zwierzęta (ale nie te zdeformowane). Historię poznajemy z dwóch odmiennych perspektyw: Rowenny opisującej czas przed apokalipsą i Siôna skupiającego się na czasach mu współczesnych. Żadne z nich nie wie, co dokładnie się wydarzyło, że prąd przestał działać, a ludzie uciekli najdalej jak mogli. Wiedzą, że jeżeli chcą to jakoś przetrwać, to muszą liczyć wyłącznie na siebie.

„Niebieska Księga z Nebo” to książka bardzo podobna do „Drogi”, czyli arcydzieła Cormaca McCarthy'ego. Może nie jest tak intensywna i emocjonalna, ale pokazuje, jak niewiele jest nam potrzeba, aby żyć i funkcjonować w obliczu końca znanego nam świata. Wszystkie otaczające nas udogodnienia (telefony, Internet, telewizja) tracą na znaczeniu, gdy w aptekach nie ma lekarstw, a jedynym pożywieniem jest to, które sami zdobędziemy. Tak więc każdego dnia Rowenna i Siôn zaczynają dzień od niezbędnych czynności zapewniających im przetrwanie. Dopiero potem nadchodzi czas na odpoczynek, a i tak towarzyszy mu refleksja nad tym trudnym i surowym życiem.

„Niebieska Księga z Nebo” ma bardzo mocny wydźwięk moralizatorski i powiedziałbym ekologiczny. Autorka podkreśla rolę bliskich w naszym otoczeniu, a także znaczenie książek w życiu człowieka, zwraca uwagę na totalne uzależnienie się od technologii i nieumiejętność radzenia sobie z najprostszymi rzeczami bez sprawdzenia ich wcześniej w Internecie. Jednocześnie pokazuje, że cała nadzieja jest w dzieciach, które bardzo szybko przystosowują się do nowych sytuacji i zaczynają traktować je jako coś normalnego i naturalnego. Oczywiście Rowenna nie miała żadnego wyboru i musiała razem z Siônem podjąć próbę przetrwania, ale myślę, że każdy rodzic wie, iż czasem łatwiej jest włączyć małemu lub małej bajki w telewizji, niż zabrać je na podwórko. Łatwiej, ale niekoniecznie lepiej dla dziecka.

„Niebieska Księga z Nebo” to nie tylko piękna okłada i interesująca treść. To przede wszystkim refleksja po lekturze. A wnioski nie są zbyt optymistyczne. Oczywiście naoglądaliście się filmów katastroficznych i naczytaliście książek postapokaliptycznych, jednak potraficie sobie wyobrazić walkę o jedzenie i lekarstwa? O dostęp do wody? A co z hodowaniem warzyw? Zbieraniem ziół? Polowaniem na (zmutowane) zwierzęta? No właśnie.

Książka Manon Steffan Ros nie jest może oryginalna, ale ma w sobie coś, co prowokuje do myślenia. Trudne losy Rowenny, Siôna i Dwynwen angażują nas od pierwszej strony, przez co zaczynamy sobie uświadamiać, jak jest nam w życiu dobrze (nawet pomimo pandemii). Tak więc zachęcam do lektury, najlepiej z kubkiem gorącej herbaty w dłoni. W końcu u nas Kres jeszcze nie nastał.

Michał Wnuk