Po latach przetrzymywania przez ojca na moczarach Helena wraca do społeczeństwa. Zmienia nazwisko, zakłada rodzinę, prowadzi mały biznes i nareszcie jej życie zaczyna się układać. Do czasu, kiedy jej ojciec ucieka z więzienia – a wtedy rozpoczyna się polowanie. Tylko kto jest w nim myśliwym, a kto ofiarą?

„Córka Króla Moczarów” Karen Dionne to przejmująca historia o kobiecie, która usiłuje rozprawić się z ciążącymi nad nią wydarzeniami z przeszłości. Poznajemy Helenę kilkanaście lat po odzyskaniu wolności i stopniowo z jej wspomnień możemy się dowiedzieć, przez jakie przeszła piekło. Książka ukazuje złożoną pod względem psychologicznym sytuację głównej bohaterki: rozdarta między nienawiścią a ślepym uwielbieniem, pragnieniem wolności a miłością do ojca i moczarów, potrzebą akceptacji a poczuciem odrzucenia i wyrzutami sumienia. Pokazuje, przez co przechodzą porwane osoby, emocjonalnie uzależnione od swojego prześladowcy. To bardzo wiarygodna historia, a jej prawdopodobieństwo tym bardziej przyprawia o dreszcze.

Ciekawy jest też sposób, w jaki autorka komponuje swoją opowieść: teraźniejszość przeplata się z przeszłością, baśń Andersena z indiańskimi legendami i wierzeniami. Najciekawsze wydały mi się retrospekcje o życiu na moczarach a także opis trudnego i rozczarowującego procesu przystosowywania się bohaterki do „normalnego” życia.

Krajobraz Górnego Półwyspu w stanie Michigan zdecydowanie przyczynia się do tworzenia klimatu powieści: długie, mroźne zimy, chmary owadów, rozlewiska i dzikie zwierzęta równocześnie przerażają i zachwycają. Helena żyje co prawda terroryzowana przez despotycznego ojca, ale zarazem jest pełna podziwu dla jego znajomości przyrody i umiejętności radzenia sobie z dala od cywilizacji.

Karen Dionne stworzyła thriller psychologiczny osadzony w oryginalnej scenerii, ukazujący rozwój głównej bohaterki, która dla odmiany nie jest bezwolną ofiarą czekającą na ratunek, ale zdecydowanie bierze sprawy w swoje ręce.

Agnieszka Kruk