Adam Nowak to genialny kompozytor, którego powołaniem jest zbawienie świata za pomocą symfonii, jakiej nikt dotąd nie stworzył. Do tego potrzebuje jednak grzeszników. Muzyka nieustannie rozbrzmiewająca pod jego czaszką daje się ujarzmić dopiero za pomocą krwi osób żyjących niezgodnie z prawem Bożym (w interpretacji Adama). Do ukończenia potrzeba jeszcze tylko jednej, największej ofiary. Któż się nada do tej roli lepiej niż siejąca zgorszenie, egoistyczna do szpiku kości lesbijka?

„Symfonię złoczyńcy” reklamuje się jako thriller. W moim odczuciu zupełnie niesłusznie, ponieważ książka jest całkowicie pozbawiona napięcia charakterystycznego dla tego gatunku. Autorka nie prowadziła mnie przez akcję tak, bym mogła na własnej skórze poczuć czające się tuż obok bohatera zagrożenie. Zamiast cięć fabularnych, krótkich zdań i gwałtownych zwrotów akcji zaserwowała obszerne opisy i kompleksowe charakterystyki niemal wszystkich postaci. Długie analizy psychologiczne miały chyba być głębokie, w rzeczywistości są nużącą oczywistością. Gdzie się podziały błogosławieństwa narracji behawioralnej, dzięki której czytelnik może sam odgadywać osobowość bohatera?

Fabuła nie zaskakuje. Zastosowane przez autorkę rozwiązania nie wzbudzają żadnych emocji (poza zniecierpliwieniem lub politowaniem, ale mniemam, że nie o to chodziło), są naturalną koleją rzeczy. O jednym tylko miejscu mogę powiedzieć, że mnie zdziwiło, ale raczej in minus, bo wprowadzenie kolejnej patologicznej przeszłości nie podziałało na korzyść powieści.

Lungu wykreowała świat pełen ludzi opętanych żądzami, na których przeszłość odcisnęła niezatarte piętno. Główni bohaterowie poddają się temu, co uważają za swoje przeznaczenie, nie podejmują działań, które mogłyby wyzwolić ich z zaklętego kręgu. Tkwi w tym potencjał, jednak czytanie opowieści, w której wszystkie motywy i pobudki postaci są wyłożone wprost, a żaden bohater nie wzbudza krzty sympatii, do przyjemnych nie należy. Jeśli postacie są albo złe, albo głupie i nie mają ani jednej cechy, z którą mogłabym się utożsamić, ich historia przestaje mnie interesować.

Ten debiut to w moim odczuciu próba powrotu do starego dobrego narratora wszystkowiedzącego, którym posługiwała się m.in. Nałkowska. Z tym, że Nałkowska tę narrację zgrabnie budowała, nie zarzucała czytelnika wszystkimi informacjami o bohaterach naraz. Tymczasem narrator Lungu sprawia wrażenie, jakby chciał powiedzieć wszystko, co wie, od razu. Przez to powieść przypomina wypracowanie, w którym uczeń stara się zawrzeć jak najwięcej wiedzy, którą nauczyciel będzie oceniał.

Ewa Jemioł