„Zacznij kochać dizajn” to publikacja napisana lekko acz niebanalnie, bez szpikowania tekstu skomplikowanymi naukowymi terminami, za to z wyzierającą z każdej strony pasją i poczuciem humoru. Znajdą w niej coś dla siebie kompletni abnegaci, wytrawni łowcy wysmakowanych bibelotów, rasowi kolekcjonerzy i początkujący poszukiwacze z detektywistycznym zacięciem. Znajdziemy tu przystępnie podane informacje, mnóstwo ciekawostek, porad dotyczących kolekcjonowania, wyceny znalezisk, rozpoznawania wartościowszych okazów i sporo wskazówek jak nie dać się nabić w przysłowiową butelkę. Autorka rzeczowo wyjaśnia, jak radzić sobie w meandrach zbieractwa i jak rozpocząć przygodę z kolekcjonowaniem, by się na przykład nie zagracić (w szale gromadzenia o to nietrudno) a przy okazji nieco nauczyć i może nawet zarobić.

Książkę ilustrują zdjęcia Maxa Zielińskiego i Elizy Dunajskiej oraz fotografie archiwalne. Trzeba przyznać, że duet fotografów ma oko do rewelacyjnych i nietypowych ujęć. Skoncentrowane na detalach przybliżają przedmioty z zaskakującej perspektywy, czyniąc je zachwycającymi dziełami sztuki. Zdjęć jest tyle, że składają się na drugą opowieść o zbiorach autorki. Bo też intrygujące kolekcje Beaty Bochińskiej mogą być powodem zazdrości niejednego zbieracza. Bochińska ocala to kruche narodowe dziedzictwo z zapałem wyszukując, kupując i kolekcjonując vintage design.

Bo dizajn to nie tylko estetyka, dizajn zawsze coś znaczy – twierdzi Bochińska. Choć z jej opowieści najwięcej dowiemy się o szkle, porcelanie czy ceramice, miłośnicy mebli i innych tematów pobocznych acz z designem związanych też nie powinni być rozczarowani. Autorka nie zapomina o – często anonimowych – projektantach tych pięknych przedmiotów, wyjaśnia różne pojęcia i sięga do historii. Równie zajmująco przedstawia losy popularnych, masowych wyrobów co prawdziwych dzieł sztuki. Aż dziwne, że nasz rodzimy design nie został doceniony zagranicą i jest tam szerzej nieznany.

Zajmująca to i staranie wydana książka. A przy tym barwna (tak pod względem językowym, jak i graficznym), z gatunku tych czytanych jednym tchem (niestety, czuję niedosyt i żałuję, że nie jest co najmniej dwa razy dłuższa). Gawędziarski styl, pełne pasji opowieści i próba zainteresowania czytelników dizajnem sprawiają, że mamy ochotę po przeczytaniu ruszyć na drugi koniec Polski i kupować, szperać i kolekcjonować, nawet jeśli miałaby za to grozić rodzinna ekskomunika. Cóż, po tak zachęcającej lekturze nie sposób przejść obojętnie obok szklanych wytworów polskiej myśli użytkowej. I nawet, jeśli kiedyś z tych rupieci śmialiśmy się lub patrzeliśmy na nie z pobłażaniem, to dzięki Beacie Bochińskiej do zakochania jeden krok i krótka droga do zostania kolekcjonerem. W końcu obcowanie z ładnymi przedmiotami to przecież sama przyjemność.

Magdalena Świtała