Thriller i kryminał w jednym Andreasa Pflügera trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Akcja właściwie rzadko zwalnia, może jedynie po to, by nabrać jeszcze większego rozpędu. Gdyby to był przewidywalny kryminał, skończyłby się już w połowie. Dlatego mniej więcej na półmetku zaczęłam się zastanawiać, co u diabła autor jeszcze wymyśli, żeby czytelnika nie rozczarować i podtrzymać dotychczasowe napięcie. Otóż zaserwuje nam jeszcze kilka koszmarów i tajemnic, a przy okazji potrzyma w niepewności.

Mocną stroną powieści są bohaterowie, stopniowo rozpracowywani przez czytelnika. Bo autor zadbał o to, żeby byli tajemniczy i właściwie każdy coś ukrywa, czegoś się wstydzi. Jenny Aaron, choć początkowo wydaje się nieznośnie doskonała (piękna, młoda i utalentowana – to co najmniej o dwie pozytywne cechy za dużo), potrafi być nieprzewidywalna, do ideału też jej daleko. Wypadek nie zrobił z niej kaleki a poznawanie różnych technik przetrwania i opisy radzenia sobie w świecie ciemności wypadły bardzo przekonująco. Niewidoma policjantka świetnie sobie radzi wykorzystując na przykład zjawisko echolokacji. To wyrazista postać, którą łatwo sobie wyobrazić. Wiemy, co lubi, czego nie znosi, jakie perfumy ją drażnią i które kwiaty miło jej się kojarzą. Na jej przykładzie autor pokazał, w jaki sposób mogą odbierać świat osoby niewidome i wyszło mu to całkiem udatnie.

Nie ustępują jej pozostałe postaci, równie barwne, z ciekawymi i często pokręconymi życiorysami. Nawet jeśli mają w tej książce do odegrania niewielką rólkę i tak są to osobowości na tyle mocne czy skomplikowane, że zapadają w pamięć. Sporo się w tej powieści dzieje, siatka powiązań bywa czasami skomplikowana, dlatego lepiej od samego początku skupić się na licznych wątkach, by się nie pogubić. Smaczku dodaje książce wprowadzony do fabuły motyw bushido. To droga współczesnych samurajów, wojowników dla których lojalność i przyjaźń bywają ważniejsze od własnego życia.

I choć momentami miałam wrażenie, że niektóre sceny autor mocno podkoloryzował i udramatyzował (nie zdradzę które, ale czytelnicy od razu je wychwycą), w niczym to nie ujmuje książce i „Raz na zawsze” czyta się jednym tchem. Wydawałoby się, że w kryminałach wszystko już było, że wiele wątków dobrze znamy, ale jeszcze raz podkreślę: to dzięki wyrazistym bohaterom nie jest nudno i sztampowo, to oni popychają do przodu fabułę. Fabułę, która ekscytuje i nie pozwala oderwać się od książki. Momentami przypomina to oglądanie dobrego filmu sensacyjnego. A może ktoś się pokusi i wymyślonych przez Pflügera bohaterów zobaczymy na dużym ekranie? Kto wie…

Magdalena Świtała